Озеро мензелинское: Пятница 11 июля -Мензелинское озеро

Некоторые виды семейства поганок (Podicipedidae) стайны и гнездятся обширными колониями, другие — одиночные селекционеры, агрессивно защищающие свои территории. Другие, в том числе большая хохлатая поганка (Podiceps cristatus), могут размножаться колониями или одиночными парами, что свидетельствует о том, что особи способны перейти от одиночной стратегии к более социальной модели. В этой статье основное внимание уделяется наблюдениям во время создания колонии и гнездования в колонии большой хохлатой поганки у озера Эйссел в Нидерландах.Прибытие поганок в колонию и откладывание яиц растянулись на длительный период. С самого начала гнездящиеся птицы стремились использовать всю доступную растительность для строительства площадок для гнезд, что привело к постепенному сокращению расстояний между соседними парами. Конечная плотность гнездования была чрезвычайно высокой — 14,3 гнездовых площадок на 100 м2. В среднем каждое гнездо содержало 3,75 яиц. Плотное гнездование большой хохлатой поганки было навязано птицам из-за отсутствия подходящей среды для гнездования.Предполагается, что степень агрегации определяется качеством участка и способностью поганок снижать свою агрессивность по отношению друг к другу. Социальное поведение в первую очередь не способствовало размножению.

Общество водно-болотных птиц публиковало результаты научных исследований за более чем два десятилетия, начиная с материалов докладов, представленных на ежегодных собраниях с 1978 по 1980 гг., А затем в 1981 г. в реферируемом международном журнале, ранее называвшемся Colonial Waterbirds.В 1999 году журнал стал «Waterbirds», чтобы отразить повышенное внимание общества ко всем водным птицам и их средам обитания. Журнал выпускается редактором и международной группой младших редакторов и открыт для представленных статей, касающихся биологии, сохранения и методов изучения водных птиц мира, включая морских птиц, болотных птиц, куликов и водоплавающих птиц.

Общество водоплавающих птиц — международная научная некоммерческая организация, занимающаяся изучением и сохранением водоплавающих птиц. Это общество было создано для улучшения взаимодействия и координации между растущим числом людей, изучающих и наблюдающих за водными птицами, и вносить свой вклад в защиту и управление подверженными стрессу популяциями или местообитания этих видов. Общество водоплавающих птиц состоит из биологов, исследователей, защитников природы, студентов и другие интересуются поведением, экологией и сохранением водоплавающих птиц.

Колониальное гнездование большой хохлатой поганки Podiceps cristatus…

Стр. 18 и 19: A.Контер Колониальное гнездование в G

Страница 50 и 51: A. Контер Колониальное гнездование в G

Как долго растет кедр? Первые плодоношения в разных типах кедровых лесов

Известно, что чем лучше условия освещения и питания почвы, тем раньше у деревьев наступает плодоношение.

Кедр на плантациях начинает плодоносить через 50-70 лет, и только отдельные деревья дают первую шишку через 20-25 лет. (Поварницын, 1934, Иванов, 1934).

Определено первое плодоношение в разных типах кедрового леса преимущественно в условиях Прибайкалья (на территории Слюдянского лесничества).

Первые плодоношения кедра мы установили по методу Шарнас-Джебьяна (1934), заимствованному из книги Поварницын, (1946). Урожайность кедра за последние 10-15 лет они определили, посчитав следы шишек, хорошо сохранившихся на кедре. Мы использовали этот метод в основном для установления первых плодоношений в разных типах лесов. Мы срубили самые молодые кедры и по следам шишек установили начало плодоношения и периоды покоя отдельных деревьев.За 16 лет были отчетливо видны следы упавших шишек.

Созревание кедра в разных типах леса наступает в разном возрасте и зависит от условий произрастания. Мы нашли кедр в одиночном насаждении — на скале (оз. Байкал, с. Б. Кота), у которой первый комок появился в 18 лет. Возможно, раннее появление шишек в этом случае связано с неблагоприятными условиями произрастания. . На углях кедры дают первый комок через 25-27 лет. В открытых насаждениях кедр достигает зрелости в 28-35 лет, в насаждениях с густотой 0.4-0,5 в 35-40 леч (брицициум кедровый черничный). В чернично-кедровом лесу с густотой 0,7–0,8 первый комок появляется через 40–60 лет, в кедрово-брусничном — через 60–70 лет. Позднее плодоношение наступает в кедровниках рододендроновых и бадановских (80–100 лет) с густотой 0,5–0,8 и северной экспозицией склона.

В пределах одного сорта, в зависимости от освещения, микрорельефа и других факторов, а также в зависимости от индивидуальных особенностей дерева кедр не достигает зрелости одновременно. Колебания составят от 5 до 20 лет. Так, в открытых насаждениях — от 5 до 7 лет. В закрытом виде: брусника — в течение 10 лет; в чернике, рододендроне и бадановом — в течение 20 лет.

Иванов (1934), ссылаясь на наблюдения различных исследователей, пишет: «Период интенсивного плодоношения кедра начинается с 80 лет и достигает максимального размера к 160 годам; в возрасте от 40 до 80 лет плодоношение дерева незначительное, а через 240 лет начинается постепенное ослабление.”

Из собранного нами материала по Слюдянскому лесничеству выяснилось, что в первые 10 лет от начала плодоношения кедр дает от двух до 10 шишек, с десяти до тридцати лет — 20-30 шишек, и более обильно. количество сосновых шишек в возрасте от тридцати до сорока лет. .

Учитывая, что кедр достигает зрелости в разных типах кедрового леса в одном и том же возрасте, интенсивность плодоношения приходится на разный возраст, в зависимости от условий выращивания. В чернично-кедровых лесах первое плодоношение наступает через 40-60 лет, наименьшее количество шишек этого типа — 50-70 лет, наибольшее количество шишек — 80-100 лет. В рододендроновых кедровых лесах первое плодоношение кедра приходится на 80–100 лет, наименьшее количество шишек получается у кедра через 90–110 лет, наибольшее — через 120–140 лет. В каком возрасте в Слюдянском лесхозе начинается ослабление плодоношения, пока сказать сложно, поскольку кедр на территории Слюдинского лесхоза преимущественно молодой (возраст до 200 лет) и редко отдельные экземпляры имеют возраст 250-300 лет. и 400-500 лет. Нет сомнений в том, что ослабление плодоношения, а также интенсивность плодоношения связаны с условиями среды обитания и зависят от первого плодоношения — чем раньше произойдет первое плодоношение, тем раньше произойдет сбраживание.Продолжительность плодоношения у кедра не менее 200-250 лет.

Кедровые леса Слюдянского лесхоза имеют густоту кроны преимущественно от 0,6 до 0,8. При такой близости плодоносит только верхушка дерева. В открытых насаждениях, на опушке леса или в отдельно стоящих насаждениях в средней части кроны образуются шишки. От таких деревьев получают наибольшие урожаи. Сели в закрытых насаждениях с хорошим урожаем с дерева до 120-140 шишек, затем в открытых насаждениях и в отдельно стоящих — 180-300 шишек с дерева.М.Ф. Петров указывает на сельские участки Томской области, где после прореживания кедровых лесов с дерева сняли 1500 шишек. Он также отмечает, что с отдельных образцов кедра было снято до 10 мешков шишек — более одного центнера орехов.

На ветке кедра образуется 1-5 шишек, в единичных случаях — 7-10 шишек. В Прибайкалье шишка небольшого размера 5–7 см, ширина основания 4–5 см, реже 8–13 см. В кедровых лесах Лены ком больше 10–14 см.В байкальских шишках от 50 до 120 орехов, в ленских — от 150 до 160 орехов. Размер орехов 8-14 мм, в форме тупо-яйцевидной или треугольной формы.

В. Л. Поварницын о плодоношении кедровых лесов приводит следующие данные (1934 г.). В Восточном Саяне в мшистых сосняках нижней полосы в возрасте 130-175 лет количество орехов на гектар колеблется от 97 до 230 кг, в насаждениях мшистых кедровых лесов средней полосы в возрасте 120-180 лет — от 76 до 164 кг, в сосновом бору высшей полосы в возрасте 100-170 лет от 84 кг до 500 кг. Посадки лугов и одомашненных кедровников дают в возрасте 120 лет от 60 до 90 кг орехов.

Для Слюдянского лесничества кедровые леса преимущественно чистые, реже с небольшой примесью березы, сосны и лиственницы; неровный. Доминирующий возраст — 80-140 лет. В этом возрасте кедр дает хорошие урожаи. При урожайности ниже среднего получают от 40 до 80 кг с 1 га. При средней урожайности — 200-240 кг с 1 га, при хорошей урожайности — 500-600 кг с 1 га. Баданские боры в бассейне р.Иркут

Если вы обнаружите ошибку, выделите фрагмент текста и нажмите Ctrl + Enter .

Начало семеноводства кедра сибирского в лучших природных условиях, например, в редких культурах южной тайги и северной лесостепи, начинается через 20-25 лет.

Есть указания на более ранние сроки ввоза: кедр сибирский 14-15; Кедр корейский в 18-20; кедр стланик через 20-25 лет и европейский кедр через 18-20 лет. В худших условиях окружающей среды половая зрелость задерживается.

В закрытых насаждениях таежной зоны, а также в северных и высокогорных районах кедр сибирский начинают сеять с 50-70 и даже 100 лет, кедр европейский в горах у верхней границы леса. Вегетация в 80–100 лет, кедр корейский через 100–150 лет.

Производство ранних семян сначала закладывается на свободнорастущих деревьях и в низкорослых насаждениях. Так, в редких насаждениях (с полнотой 0,3-0,4) кедр сибирский начинают сеять в 35-40 лет, кедр европейский в 40-50, кедр корейский в 55-70, кедровый стланик в 50-60 лет.

Особенно позднее плодоношение происходит в кедровых лесах, образованных из подроста под пологом лиственных насаждений, и у молодых поколений кедра в разновозрастных насаждениях: они начинают плодоносить только тогда, когда полог над ними разрушается и обеспечивается достаточное освещение. верхними частями их корон. Часто это происходит только в возрасте 100–150 лет.

Начало семеноводства характеризуется появлением первых шишек у отдельных деревьев, и их формирование ограничивается самой верхней частью кроны.Со временем количество плодовых деревьев увеличивается, и на побегах ниже расположенных мутовок начинают появляться шишки деревьев.

Намного реже созревание деревьев начинается с образования колосков пыльников. Они образуются у деревьев, вступающих в плодоношение через несколько лет после появления первых шишек, и располагаются на побегах третьего порядка, а еще позже — четвертого и пятого порядков.

Для кедра сибирского характерна функциональная специфичность побегов.Они несут только мужские образования (колоски пыльников) или только женские шишки, либо у них нет ни тех, ни других. Очень редко побеги, несущие образование обоих полов. Их доля увеличивается в экстремальных условиях выращивания. Это отмечено крайним пределом произрастания кедра на севере страны.

Женские шишки расположены на верхушках побегов под верхушечными и боковыми почками, мужские колоски — у основания побегов. Побеги с женскими шишками принято называть женскими побегами, колоски пыльников — мужскими, а те, которые отсутствуют в обоих, — побегами роста.Женские побеги намного толще мужских, часто более чем в 2 раза.

Расположение, количество и соотношение мужских и женских побегов и побегов роста меняются с возрастом. Это в какой-то мере свидетельствует о той или иной стадии индивидуального развития дерева и определяет его орехопродуктивность. Если, как уже отмечалось выше, образование однополых зачатков характерно для первых лет семенного созревания, кедр вроде бы переживает фазу раздельнополости, но также и в полураспаде, то через 7-10 лет происходит формирование однополых зачатков. начинается смешанный генеративный слой кроны, переходящий в фазу монодомности.

У взрослых деревьев в кронах следует различать три генеративных и одну стадии роста. В верхнем генеративном ярусе есть только приростные и женские побеги, и он называется женским ярусом. Ниже кроны находится смешанный генеративный ярус, в нем представлены побеги всех трех категорий, но с преобладанием мужского начала над женским. Еще ниже — мужской ярус, женских побегов нет. Самый нижний ярус состоит только из ростков.

В зависимости от особенностей роста дерева структура кроны может существенно различаться не только по длине отдельных ярусов, но и по их наличию. Таким образом, у свободнорастущих деревьев кроны часто состоят всего из двух ярусов — женского и смешанного. В суровых условиях севера кроны у взрослых свободно растущих деревьев часто состоят только из смешанных (верхних) и мужских ярусов средней и нижней частей. В переспелых (давно опаленных) кедровых лесах южной тайги Западно-Сибирской равнины кроны деревьев часто также состоят из двух ярусов: верхнего смешанного, состоящего из одной или трех разросшихся ветвей, и очень длинного (по длине). высота дерева) мужской или ровный ярус с редкими ветвями, несущими мужские колоски.Увеличение длины мужской кроны — характерная черта старовозрастных деревьев.

Наряду с возрастом длина генеративных ярусов, количество и соотношение мужских и женских побегов у кедра сибирского также обусловлены генетическими различиями. По данным Т. П. Некрасовой (1972), у взрослых деревьев кедра сибирского с постоянным преобладанием в кроне мужских побегов его степень может быть разной. Она считает, что если такое преобладание не превышает 10-кратного, то деревья можно отнести к женскому типу.

Многие исследователи отмечают, что начальный период плодоношения характеризуется бурным увеличением количества женских побегов и урожаев, затем эти показатели меняются довольно значительно время, находясь на максимуме (в период наибольшей семенной продуктивности) и на к концу жизни они интенсивно уменьшаются.

Конкретные сроки этих стадий и количественные показатели культур определяются особенностями происхождения древостоев, их составом, полнотой и условиями произрастания.Поэтому неудивительно, что по разным географическим районам такие данные имеют большие расхождения. Это особенно касается определения периода максимальной урожайности древостоев и продолжительности производства семян.

В. А. Поварницын (1944) отмечал, что плодоношение кедровых насаждений начинается с 70 и длится до 220-250 лет, реже дольше. Большинство исследователей считают, что плоды кедра хранятся намного дольше. М.Ф. Петров (1961а) привел многочисленные примеры, свидетельствующие об обильном плодоношении кедровых лесов через 300–350 и даже 400–450 лет. По его словам, резкое снижение плодоношения к 200-250 годам может произойти только при самых неблагоприятных условиях произрастания.

Ф. А. Соловьев, А. И. Ирошников и др. Также указали на очень долгое плодоношение. Однако А. И. Ирошников и другие исследователи выделяют период максимальной урожайности или, как называет Т. П. Некрасов (1972), апогея семеноводства. Таким образом, для Лено-Илимского междуречья максимальный всход семян составляет 180-220 лет, для Восточного Саяна — 250 лет, для Забайкалья — 220-260 лет и 160-200 лет (западная часть), для северных районов Западной Сибири — 180 лет. 230 лет, для южных приусадебных кедровых лесов Западной Сибири 140 и тайги — 170 лет, для среднего Алтайского пояса 220-280 и 240-280 лет.

Обращается внимание на расхождение между данными не только при сравнении разных географических областей, но и для одних и тех же областей от разных исследователей. Последнее, по-видимому, объясняется сильной изменчивостью урожайности по годам и типам насаждений.

Динамика количества женских побегов в кроне легче отражает связь между продуктивностью ореха и возрастом, чем фактическая урожайность, поскольку количество побегов меньше урожайности и зависит от погодных условий, меняющихся по годам.Однако, как уже отмечалось, с возрастом продуктивность древесных растений часто падает сильнее из-за уменьшения количества плодовых деревьев, чем из-за уменьшения ореховой продуктивности отдельных деревьев. Поэтому для правильного определения взаимосвязи семеноводства с возрастом насаждений необходимо знать динамику количества женских побегов не только на деревьях, но и на единицу площади.

Повышение семенной продуктивности по мере созревания дерева проявляется не только в связи с увеличением общего количества женских побегов, но и в увеличении генеративной способности каждого побега, выражаемой индексом энергии семян — количеством побегов. шишки (или следы) на побег.Связь этого показателя с возрастом в условиях зеленомошных сосняков подзоны средней тайги Западной Сибири характеризуется следующими данными: в 130-летнем возрасте количество шишек на побеге (в среднем) составляет 1,32; 145 лет — 1,59; 150 — 1,69; 170 — 1,89; 175 — 1,55; 230 лет — 1. 15. Видно, что показатель энергии семян постепенно увеличивается с возрастом, достигает максимального значения, а затем уменьшается, и снижение энергии семян начинается до разрушения кроны.

Предельный возраст семян кедра сибирского по материалам исследований 30-х годов определен в 220-250 лет. На Урале его прописали через 400-500 лет; в Уральском регионе (в Печоро-Илычском заповеднике) через 300 лет; на Алтае через 480 лет. Однако, по словам Т.П. Некрасовой, высокая урожайность шишек в возрасте 300-350 лет (а иногда и 200-250 лет) сохраняется за счет мощности кроны (хотя наблюдается зарождающаяся энергия образования семян на росток). ).

Т.П. Некрасова (1972) считает, что оптимальные условия выращивания помогают выявить потенциальные возможности для генеративного процесса у кедра сибирского. Крайние пределы их автор определил через 20-25 (начало семеноводства) и 600 лет (конец). Т.П. Некрасова, как и многие другие исследователи, подчеркивает негативное влияние заболачивания на рост и семеноводство. В этих условиях период плодоношения кедровых лесов короче, чем на осушенных почвах. Но с ухудшением условий выращивания не всегда происходит уменьшение продолжительности плодоношения.В некоторых случаях менее продуктивные кедровые леса характеризуются большей продолжительностью периода высоких урожаев. Такое явление отмечал А.И. Ирошникова в северо-западной части Восточного Саяна при сравнении плодоношения Осочковского и Вейниковско-высокотравного кедрового леса с черникой. Оказалось, что менее продуктивные для роста черничные сосняки имели более длительный период с высокими урожаями семян.

По исследованиям А.И. Ирошниковой (1978) установлено, что при максимальной урожайности с гектара в сосняках зеленовато-черных 200-220 лет максимальный средний прирост валовой массы урожая за сезон сбора орехов оказывается в 350 лет в высоком -сорт древостоя и 330 -летний средне-полный, т.е.э., 120-150 лет спустя. В диапазоне от 160 до 280 лет среднегодовая доходность не отклоняется от максимальной более чем на 15%. Эти отклонения находятся в пределах определения урожайности.

В русских народных поверьях деревья были существами более высокого порядка, даже более чувствительными к окружающему миру, чем люди. В гепатогенных зонах, где люди и животные могут существовать какое-то время, растения не появляются, но когда они появляются, они вскоре погибают. Именно поэтому древние славяне древо были символом жизни, а отсутствие деревьев, камня и песка противопоставлялись жизни и считались мертвыми.Изображения различных деревьев встречаются на гербах стран, а там, где до сих пор есть деревья, некоторые деревья считаются священными. Ученые давно доказали, что у деревьев есть особые биополя, которые взаимодействуют с биополями человека. Наши предки знали о силе деревьев, поэтому раненые войны после битвы искали дерево, чтобы коснуться его и набраться силы.

Самые старые кедры, кроме ливанского, произрастают в Томской области, здесь возраст естественных кедровников составляет 400 лет, а некоторые экземпляры перевалили за полвека.

Кедр сибирский — кедровая сосна, поэтому сравнивать его возраст с долголетием нет смысла. Это разные породы древесины, а ливанский кедр в несколько десятков раз превосходит кедр сибирский. Самым старым кедрам Ливана 1200 лет, они охраняются как национальное достояние, из упавших веток делают сувениры. Отношение ливанцев к кедру становится понятным уже при взгляде на их флаг, на котором изображено кедровое дерево. Самое старое дерево на планете, которое стало свидетелем строительства египетских пирамид и рождения Христа — это японский кедр.Этому кедру 7000 лет. Произрастает в национальном японском природном парке Киришима Яку, на острове Якусима.

Глядя на то, как другие народы бережно хранят свои природные богатства, нужно задуматься о том, как сохранить удивительные сибирские леса. Кедр растет очень долго, размножается в основном семенами, на что нужно много времени. Период плодоношения, а значит, размножение наступает только через пятьдесят лет. Особую ценность представляют естественные кедровые леса, площадь которых сокращается за счет рубок. А как известно, там, где нет деревьев, нет жизни.

В заметке:

Если вы хотите создать в своем загородном доме неповторимый дизайн, ни на что не похожий, то вам потребуется вся ваша смекалка, фантазия и желание в этом деле. Кстати, если вам нужны необычные идеи для украшения комнаты, рекомендуем заглянуть на сайт komfort7.ru, где можно найти широкий выбор элитных выключателей для особых домов. Розетки и выключатели фонтини настолько не похожи на знакомую всем нам электрику, что вы несомненно захотите установить эту красоту и оригинальность в своем загородном доме.Благодаря тому, что розетки и выключатели Fontini изготавливаются из различных материалов (металл, керамика, дерево), вы можете подобрать аксессуары для электропроводки именно для вашего дома с учетом всех дизайнерских идей. А качество продукции гарантирует долгий срок службы.

История чудо-дерева

Первые сведения о сибирском кедре, а также имена исследователей, их собиравших, теряются в глубине веков.

Известно, что знакомство русских с Сибирью произошло еще в IX веке, когда предприимчивые поморские и новгородские купцы шли по суше, через Каменный пояс и по холодному Холодному морю, чтобы выйти за мех в низовьях. Оби.Наиболее ранние сведения о Сибири встречаются в новгородских летописях IX-XII веков. В 15 веке служение лупрди не раз доходило до р. Оби.

Поход Ермака 1581-1585 гг. Дал много сведений о природе Сибири и ее географии. В старинной сибирской летописи — «Синодике» Куприяна, составленной из рассказов казаков, участников похода Ермака, указано, что сосновые и кедровые леса растут за Уралом: «… деревья разные: кедры и певга и другие; у них также есть отличительные животные в них … более того, и разнообразные травяные цветы … у истоков этих рек, дикие земли изобилуют урожаем и местами разведения скота … «.

Кедровые леса издавна привлекали внимание путешественников и исследователей как богатый соболиный край и источник ценной пищи — кедрового ореха. Русские поселенцы, которые начали селиться в Сибири после присоединения ее к России, считали кедр плодовым деревом.Первые русские поселения возникли из кедровых лесов, растущих по берегам рек. К концу XVII века берега Иртыша и Оби были уже довольно густонаселенными, как рассказывает в путевых заметках Н. Спафарий, «приказ посольского приказа», который путешествовал по этим рекам в 1675 году.

Сибиряки вскоре заметили, что гибель кедровых лесов влечет за собой упадок ловли соболя. Поскольку соболиный мех наряду с другими мехами («мягкая мякоть») в Древней Руси долгое время заменял банкноты и был основным источником доходов царской казны, обеднение соболя стало причиной первых постановлений правительства о сохранении лесных богатств. и в первую очередь кедровые леса.В 1656 г. соболиные земли были объявлены заповедником на многих реках Северного Зауралья, а в 1683 г. был подписан указ, запрещавший сжигание кедровых лесов, «где ведется лов соболя под страхом смертной казни».

Побывавший в Сибири начальник горных заводов Урала и Сибири, автор Горного устава, крупный географ и исследователь В. Н. Татищев писал в 1744 году: «В Сибирской губернии растет довольно кедр, от которого получают много сосны. орехи.Из них они превращают масло в пищу для употребления «.

В «Описании растений Государства Российского с их изображениями», изданном в 1786 г., П.С. Паллас описал характеристики сибирского кедра и подчеркнул возможности использования его древесины, орехов и иголок. В 1793 году он писал: «Сибирские кедры, растущие с древних времен, не только равны по высоте самым высоким соснам, но иногда даже превосходят их, имея почти два метра в толщине или диаметре. Кедр сибирский мягкий, не смолистый и не крепче сосны, я бы проследил за ним белизной, грубостью и легкостью.Подходит для всех столярных и плотничных работ, на неровных досках и на досках … »

Посетив Урал, И. Лепехин в 1814 г. писал: «Кедровые орехи — важнейший лесной плод в этих местах …».

При описании кедровых лесов Алтайского горного округа А.Б. Коптев писал: «Кедровые шишки располагаются преимущественно на верхних ветвях дерева, поэтому промышленники сталкиваются с большими трудностями при сборе шишек и часто вырубают целые деревья, чтобы собрать несколько десятков». шишки.Шишки кедра похожи на шишки других хвойных пород через большие промежутки времени. «

Интерес к кедру рос прямо пропорционально урожайности и росту потребления семян. Кедровые леса интересовали не только исследователей. В середине 80-х годов 19 века был решен вопрос о строительстве Сибирской железной дороги. При его конструкции предполагается, что почти седьмая часть грузов, перевозимых ежегодно (около 100 тысяч фунтов), будет кедровыми орехами. Фактически, в первое десятилетие (1899–1908) по Сибирской железной дороге ежегодно перевозилось 189 тысяч пудов орехов.

Со строительством железной дороги спрос на древесину увеличился, в результате чего лесное хозяйство интенсивно развивается. Строительство железной дороги вызвало приток населения, рост городов и общее возрождение сибирской экономики. Изучение кедровых лесов в эти годы проводится совместно с работами по отведению земель и землеустройству.

Работая в Томском университете профессором ботаники, в период с 1883 по 1914 год П. Н. Крылов организовал 17 крупных экспедиций по разнообразию изучения растительности Западной Сибири.Он проявлял большой интерес к сибирскому кедру. В его работах дается описание многих кедровых лесов Алтая и Приобья, дается подробная дендрологическая характеристика кедра сибирского, излагается ареал кедра, излагается идея сокращения кедровых лесов, отмечается существенное отличие. между кедровыми и таежными кедровыми лесами появление и плодоношение.

Знаменитый сибирский лесник В.В. Барышевцев был активным пропагандистом мероприятий по использованию богатств кедровой тайги.Многие ученые подчеркивали экономическое значение кедрового промысла в жизни населения Сибири, отмечали бережное отношение крестьян к кедровым лесам. Сельские сходы запретили сбор кедровых орехов до полной зрелости и наложили штрафы за нарушение сроков сбора. Доход от продажи кедровых орехов составлял 15–20% годового дохода крестьянской семьи. Однако на ряде участков, особенно на отдельных участках, эксплуатация кедровых лесов велась хищнически. Кедровые вековые деревья для сбора нескольких десятков шишек часто вырубают. Пожары, оставленные сборщиками орехов, нередко становились причиной лесных пожаров, уничтожавших ценные кедровые леса на больших площадях.

В решениях Советского правительства, принятых в начале 20-х годов, отмечается важность кедровых лесов и предписывается организовать сбор и переработку кедровых лесов.

Заготовка кедровых орехов началась при участии хозяйственных, кооперативных и других заинтересованных организаций.Были приняты меры по защите ценных массивов кедра от повреждений пожарами, вредителями леса, запрещен выброс деревьев.

После Второй мировой войны начался новый этап в изучении кедровых лесов и совершенствовании лесопользования в них. Во многом это было связано с развитием лесного хозяйства как самостоятельного сектора национальной экономики.

Заведующий лабораторией лесного семеноведения Института леса и леса В.Н. Сукачев, профессор Т.П. Некрасова выполнила первое монографическое описание биологии семеноводства кедра сибирского, раскрыла процесс формирования семян кедра. Рассмотрены биологические предпосылки семеноводства: строение кроны, морфологические особенности побегов, основные особенности зародышевого развития семян. Приведены обобщенные данные о семенной продуктивности кедра в отдельных регионах, распределении и эколого-географической изменчивости урожайности.

Следует также отметить, что изучение кедра в Сибири началось раньше, чем других древесных пород, и продолжается с разной интенсивностью на протяжении трех столетий, опираясь на описания русских исследователей, казаков, купцов и военнослужащих.Усилия ученых и производственников развеяли легенды о естественном вымирании кедра, его медленном росте и бесперспективности искусственного разведения.

Причины гнездовых вспышек установлены. Злейший враг кедровых лесов — сибирский тутовый шелкопряд и предложил новые способы борьбы с этим вредителем. Совершенствуются методы основных рубок и заготовки орехов. Разработаны многие вопросы биологии, физиологии и экологии кедра.

Однако, несмотря на большой объем исследований по изучению плодоношения, продуктивности и восстановления кедровых лесов, проводимых в отдельных лесорастительных районах Сибири, проблему в целом нельзя считать решенной.

Характеристика кедра сибирского

На территории бывшего СССР произрастают кедровые сосны трех видов. Помимо кедра сибирского, корейского или маньчжурского, на Дальнем Востоке распространен кедр, а на северо-востоке Сибири — кедровый станик, или станец. Сибирский кедр получил свое название за красоту пушистой кроны, бальзамический запах дерева и вкусные маслянистые орехи от русских казаков — первооткрывателей сибирских земель, поскольку сибирский великан напомнил им священный ливанский кедр, который они слышали от византийцев.

Кедр сибирский — вечнозеленое дерево в оптимальных условиях достигает 35-40 метров в высоту и до 1,8 метра в диаметре. Ствол прямой, ровный, в насаждениях цилиндрический, а на открытом пространстве раскидистый, ветвление моноподиальное. На ожогах и опушках леса первые мутовки появляются на 5-6 году жизни, а под пологом материнского стояния — на 7-8 году.

Побеги желтоватые, в длинных рыжих волосках. Почки 6-10 мм длиной, заостренные, немолистые, покрыты красно-коричневой чешуей.Хвоя длиной 60–140 мм и шириной 0,8–1,2 мм трехсторонняя, слегка зубчатая, с тремя смоляными канальцами, собрана по 5 штук в пучок, хранится на ветвях 3–7 лет. Отдельные иголки остаются зелеными 9 и 10 лет. Иглы отмирают постепенно, сбрасывая отдельные иглы в пучок, поэтому чем старше побег, тем меньше игл в пучке.

Кедр однодомное двудомное растение, мужские и женские репродуктивные органы расположены на одном дереве. Побеги с женскими шишками расположены на более толстых ветвях, преимущественно в верхней части кроны.Мужские колоски вишнево-красные, занимают нижнюю часть побега и расположены примерно от четвертого оборота и ниже. В средней части кроны на одной ветке есть как мужские, так и женские побеги.

Кедр зацветает позже сосны обыкновенной, в июне. Это ветроопыляемая порода деревьев. Количество пыльцы достигает 130 килограммов с гектара, что по весу почти равно урожаю семян. Обилие ветровой пыльцы в сочетании с раздельным размещением в кроне мужских колосков и женских шишек и неодновременностью их созревания на одном дереве способствует широкому перекрестному опылению и образованию семян с большим разнообразием наследственных свойств. .В зрелом возрасте шишки светло-коричневые цилиндрические, яйцевидные или продолговато-яйцевидные, длиной 5–13 мм, шириной 4–8 см. Семена, или, как их в народе называют, кедровые орехи глупой формы, темно-коричневого цвета с твердой кожицей. Длина гаек 7-14, ширина 6-9 миллиметров.

Древесина кедра — плотная, мягкая, ровная, красивой текстуры, с приятным розовым и тонким ароматом. Летний лес почти такой же, как осенний. Питчевые туннели большие, многочисленные и сосредоточены в основном в поздней зоне годовых колец.Заболонь разной ширины желтовато-белая или слегка красноватая. Ядро в сухом состоянии желто-красное или желто-коричневое. Годовые слои хорошо видны, особенно на разрезах. Древесина хорошо колется, режется, строгается и полируется.

Кедр сибирский по своей экологической природе — горная порода деревьев. Но широко распространен на равнинах Западной Сибири и Предуралья. Обладая хорошей приспособляемостью к условиям окружающей среды, растет в различных почвенно-климатических условиях.Преувеличивая экологические возможности этого дерева, некоторые исследователи рекомендовали сажать его в лесополосах, далеко за пределами естественного распространения. Однако большинство этих посадок были неудачными.

Поздние весенние заморозки кедра часто повреждают цветочные колоски, а их гибель ограничивает распространение деревьев.

Требования к свету в разном возрасте неодинаковы. Всходы хорошо переносят сильное затенение. С возрастом потребность в свете увеличивается и достигает максимума в период наибольшего увеличения высоты и диаметра.На степень светолюбия влияют климатические и почвенные условия. На северной и верхней (в горах) границе ареала кедр становится светолюбивее.

Кедр также отличается от почвенных условий в разных частях своего ареала. Лучшими для него следует считать богатые суглинистые, достаточно влажные почвы. На северной границе ареала занимает более сухие осушенные, лучше прогреваемые склоны с песчаными и песчаными почвами, в средней части ареала может расти на гравийных, заболоченных и заболоченных почвах.Как отмечал Б.Н. Городков, «… кедр лучше других хвойных пород, кроме сосны, он также несет болотистость … он даже превосходит сосну, где заболоченность еще не перешла определенного предела». В поймах рек на аллювиальных песчаных и песчаных почвах может выдерживать периодические паводки и создавать чистые или смешанные высокопродуктивные насаждения. На южной границе распространения встречается на супесчаных, суглинистых и торфяно-болотных почвах. В то же время более успешно возобновляется на почвах легкого механического состава, а наиболее продуктивные насаждения образуются на хорошо дренированных суглинистых почвах.

На южной границе своего ареала кедр очень требователен к почве и влажности воздуха, о чем свидетельствует время нарастания древостоев до впадин и впадин. Кедр нетребователен к теплу, предпочитает места с влажным воздухом. В центре его ареал растет повсеместно в районах, где среднегодовая относительная влажность воздуха в 13 часов превышает 60, а в наименее влажный месяц — 40-45 процентов. Однако кедр может расти на участках, где показатели влажности значительно ниже указанных, но есть повышенная влажность почвы.

При выращивании в различных условиях кедр образует хорошо развитую корневую систему, часто поверхностную. На осушенных супесчаных и суглинистых почвах у древесины развивается корневая система с хорошо выраженным основным корнем. Придаточных корней немного, стержневой корень разрастается только в первые 20-30 лет, редко заходит в почву на 80 сантиметров, за гумусовый горизонт обычно не выходит. Анкерные корни проникают на глубину 100-160 сантиметров. Вместе с толстыми корневыми лапами они обеспечивают прочную опору для мощной надземной части дерева.

Примерно к 40 годам корневая система кедра приобретает основные черты, характерные для этой породы. В дальнейшем происходит только удлинение и утолщение корней. У деревьев старше 40 лет количество корней зависит от условий и является наибольшим там, где нет помех со стороны других деревьев. Таким образом, дерево на опушке леса имеет в 5-6 раз больше корней, чем в насаждении средней густоты, и в 8-9 раз больше, чем у низкорослого дерева. У деревьев, растущих на опушке, наблюдается до 11 порядков ветвления корней, тогда как в среднепосадочных насаждениях их количество не превышает 6-7.У отдельно стоящего кедра корни равномерно покрывают территорию, далеко за пределы кроны, а у деревьев, окруженных другими, большая часть корней уходит глубже в почву и только некоторые прорастают между кронами.

На заболоченных землях корневая система кедра развивается так же, как и на осушенных почвах. Однако из-за близкого залегания грунтовых вод весь профиль корня укорачивается. В углублениях, плохо прогреваемых участках корни сильно разветвлены и располагаются близко к поверхности. На сильно увлажненных почвах появляются дополнительные корни, которые на сфагновых болотах с постоянно растущим покровом из сфагнового мха могут образовывать два или даже три яруса корней.У подроста кедра в возрасте 10–20 лет под пологом леса часть боковых корней отмирает, а площадь питания одного растения в 10–15 раз меньше, чем у подроста, растущего на поляне.

Изучая архитектонику корневой системы кедра сибирского, Т.П. Некрасова обнаружила, что живой конец скелетных корней находится непосредственно под лесной подстилкой. Они бывают двух типов: шнуровидные или быстрорастущие корни, функция которых заключается в размещении скелетных корней на свободных участках питания, и более короткие и тонкие боковые корни, несущие систему боковых корней с микоризой.Функция последних — развитие слоя почвы, занятого корнями шнура. Боковые корни отличаются от наростов толщиной, размером, цветом и формой кончика. У ростовых корней кончик тупой, а у боковых — сильно заостренный. Однако обычно 90 процентов всех корней укладываются в верхний 20-сантиметровый слой почвы, а остальные опускаются до 100-160 сантиметров.

На корнях кедра сибирского обнаружено семь форм микоризы: войлочно-пушистая, нитевидная, нитевидная, раздвоенная, узловатая, коралловидная и простая.Войковочно-пушистая и нитчатая микориза чаще развивается в подстилке полуразложившихся листьев и хвои. В минеральном слое почвы обычно преобладает клубеньковая микориза, которая на корнях кедра имеет розоватый оттенок. В подлеске чаще всего встречаются простые и раздвоенные микоризы, а на зрелых деревьях — коралловидные и струнные. На корнях старого кедра развивается коралловидная микориза. Микориза наблюдается только на боковых корнях, а на наростах есть только корневые волоски.

Форма кроны кедра сибирского меняется с возрастом, а у одновозрастных деревьев определяется их положением в древостоя, полнотой, лесными условиями и рядом других причин. Охарактеризовать все разнообразие форм кроны кедра очень сложно. В насаждениях южно-таежного Приобья в отдельно стоящих кедрах наиболее распространены: цилиндрическая, коническая, пирамидальная, яйцевидная, обратнояйцевидная, булавовидная крона. Заметная разница в строении, ширине и высоте крепления коронки.У некоторых деревьев ветви небольшие, ветви плохо очищаются, высота до первой мертвой и живой суки небольшая, крона достаточной длины. Короны других кедров состоят из более толстых ветвей; их высота до первого зеленого сучка большая.

Существует несколько форм или разновидностей кедра сибирского. В специальной литературе наиболее типичными являются сибирская, горная или каравайная, торфяная, козья, стелющаяся и низкорослая формы. Их отличает приуроченность к различным условиям окружающей среды, размер деревьев, энергия плодоношения, форма и цвет шишек, а также ряд других морфологических и экологических особенностей.

Цвет коры варьируется от светло-серого с розовым оттенком до серо-черного. У деревьев в возрасте 70-80 лет кора обычно мелко трещиноватая. Иногда эта кора сохраняется в гораздо более старшем возрасте. Но среди кедров старше 80-100 лет по строению коры выделяются две группы деревьев. Первый — с продольно трещиноватой корой, которая разбита глубокими продольными трещинами на участки, длина которых намного больше их ширины, а концы не загибаются наружу.Второй — с чешуйчатой ​​корой, характеризуется наличием продольных и поперечных трещин и пластин неправильной формы с загнутыми наружу краями.

По размеру шишек различают деревья с крупными шишками, средняя длина которых более 8 сантиметров, средние — от 6 до 8 и маленькие — от 5 до 6 сантиметров. Размер средней шишки мало меняется от года к году. Отклонение по длине в отдельные годы не превышает 0,6-0,8 сантиметра. В неурожайные годы он несколько выше и достигает 1-1.2 сантиметра. Средняя ширина шишек 5-6 сантиметров. С годами он варьируется не более чем на 0,2-0,3 сантиметра.

Форма и цвет шишек очень изменчивы, но у каждого дерева преобладает одна форма и один цвет. Исключение составляют недоработанные или поврежденные копии. В равнинных кедровых лесах обычно преобладают деревья с цилиндрическими, конусовидными, яйцевидными и круглыми шишками; Цвет розовый, пурпурный и светло-серый. Даже один комок с разных сторон окрашен по-разному по интенсивности того или иного цвета.

Рассмотрев несколько сосновых шишек, легко заметить, что чешуйки или апофизы, которыми покрыты семена, имеют другую форму. В пределах небольшой группы деревьев кедровые шишки всегда найдут три типа семенных чешуек: крючковатую, с крючковатыми кончиками, широкую, холмистую, с выпуклостью посередине и плоскую. Для шишек одного дерева характерна одна форма чешуек. С годами не меняется.

Обычно на деревьях с лучшим освещением преобладают шишки с крючковатой чешуей.Чем больше освещение, тем более выпуклым и крючковатым выглядят щитки кедровых шишек. По мере улучшения лесных условий количество экземпляров с семенной чешуей в виде крючка увеличивается.

Количество семян в одной шишке от 30 до 158 штук. Это зависит от длины и формы шишек. Конусообразные шишки содержат на 15-20% меньше семян, чем цилиндрические семена такой же длины. С увеличением длины шишек увеличивается урожай семян. Семенная продуктивность отдельных деревьев различна и зависит от условий выращивания и их положения в насаждении.Деревья кедра в пределах одной плантации существенно отличаются друг от друга по динамике урожайности. Посевные годы у них часто не совпадают.

В пределах средней и южной тайги созревание кедра в естественных закрытых насаждениях наступает через 70-80 лет, на опушках — через 30-40 лет. Начало плодоношения зависит от количества света, которое дерево получило в молодом возрасте. Чем меньше угнетающее действие верхнего навеса, тем раньше на кедре появляются неровности. При длительном угнетении подрастающего поколения начало плодоношения откладывается до 140-160 лет.Интенсивность семенной продуктивности определяется происхождением древостоя, его составом и условиями выращивания. На высокопродуктивных плантациях максимум урожайности семян приходится на 170-240 лет, высокие урожаи сохраняются до 300 лет и более.

В северной тайге, а также во влажных районах других частей ареала плодоношение наступает на 25-50 лет позже. Одним из факторов, влияющих на наступление плодоношения, является степень венчания. Даже в одинаковых условиях роста, но с разной кроной сроки появления семян разные.Чем меньше закрытие полога, тем раньше у деревьев начинают формироваться репродуктивные органы.

Исследования сибирских ученых, в частности профессора Т.П. Некрасовой, позволили выявить наиболее значимые особенности биологии семеноводства кедра сибирского — трехлетний период формирования женских шишек и двухлетнего развития колосков пыльников. Весь цикл формирования урожая от закладки нежной почки на верхушке побега до созревания семян, надежно замкнутых в шишки с плотными чешуйками, длится 26 месяцев и делится на два больших периода: зародышевый, с момента зарождения зародыша. начала цветения генеративных почек и постэмбрионального периода, охватывающего два вегетационных сезона от опыления шишек до созревания семян.

Наиболее ответственные этапы генеративного процесса проходят в конце мая — начале июня. В это время идет подготовка и закладка генеративных зачатков, от успеха которых зависит будущий урожай. В этот же период завершается эмбриональное развитие женских шишек и мужских колосков предыдущего года, идет процесс опыления и оплодотворение происходит в двухлетних шишках. Поэтому особенно большое влияние на урожайность погоды оказывает именно этот период.

Холодная и дождливая, жаркая и сухая погода неблагоприятна для плодоношения кедра. Холодная погода и дожди в мае и июне одного года отрицательно сказываются на урожае текущего года и следующих двух лет. Шишки текущего года плохо развиваются, растут мелкими, односторонними, часто излишне смолистыми. Урожайность следующего года снижается из-за плохого развития почек, увеличивается количество пустых семян из-за недоопыления. Урожай третьего года снижается из-за неблагоприятных условий при закладке генеративных почек.Высокие летние температуры вызывают смолу и неудовлетворительное развитие молодых шишек — «осими». Для формирования хорошего урожая требуется умеренно теплая и относительно сухая погода в период закладки женских шишек и их опыления и достаточно влажная в период развития будущей зимы.

Кедр сибирский потенциально способен давать урожай ежегодно и ежегодно образует репродуктивные органы. Большинство плодоносящих всходов к 8-12, а иногда и до 16 лет дают шишки.Но в результате незащищенности внутренних процессов развития светом, теплом, влагой и минеральными веществами годовой урожай семян существенно отличается. В настоящее время установлено, что периодичность урожайности проявляется не в правильной повторяемости отдельных посевных лет в какие-либо определенные промежутки времени, а в смене целых периодов бессемянных семенных лет, различных по продолжительности и неравных по абсолютной величине. значения урожайности.

Из-за изменения количества тепловой энергии при движении с севера на юг на равнине Западной Сибири условия плодоношения кедра неодинаковы.Оптимальное плодоношение наблюдается в узкой полосе на юге подзоны средней тайги и отличается высокой однородностью, то есть более высоким процентом средней и высокой урожайности. К северу плодоношение ухудшается. Основным ограничивающим фактором здесь является отсутствие тепла. Южнее района максимальные урожаи ограничены неравномерным течением весны и периодическими засухами в первой половине лета. Однако на хорошо увлажненных, но не заболоченных почвах южной тайги, в том числе на участках, граничащих с лесостепью, сосняки обладают такой же энергией плодоношения, как и на оптимальном участке.Периодичность сбора урожая в разных лесных массивах неодинакова. На севере лесной зоны, а также высоко в горах, где погодные условия для кедра не очень благоприятные, хорошие урожаи повторяются через 8-10 лет, периоды высоких урожаев не превышают 2-3 лет. В южной части таежной зоны, где сочетание тепла и влаги оптимально, урожайность наблюдается через 5-6 лет, а иногда и чаще.

Повышенная доходность до 4-5 лет.Особенно часто хорошие урожаи кедра происходят в темной и средней горной тайге Алтая, Саян, Горной Шории, где мягкая зима, спокойная весна, тихая дождливая осень и не очень жаркое лето.

Размер урожая зависит от многих факторов и, прежде всего, от возраста древостоя, его состава, полноты, типа леса, климатических и почвенных условий, а также генетических характеристик деревьев. Посевы грецкого ореха на разных плантациях существенно различаются. В приальпийских кедровых лесах, где вырубка других пород создает наилучшие условия для освещения и корневой подкормки, потенциал плодоношения используется более полно, а урожай орехов в урожайные годы колеблется от 400 до 650 кг с гектара. а на некоторых участках урожайность достигает 1000 кг с гектара.В таежных насаждениях собирают от 10 до 250 кг с гектара.

Казалось бы, чем больше деревьев кедра вырастет на единицу площади, тем выше будет урожай. Тем не менее, это не всегда так. Средние древостои, если они формировались с раннего возраста как относительно редкие из-за лучшего развития кроны деревьев, по семенной продуктивности не уступают высоким полнотелым деревьям, а иногда даже превосходят последние. В густом лесу шишки растут только на верхушках деревьев, а в редких — на верхушке, в средней и даже нижней части кроны.

Средний урожай многолетних орехов очень изменчив. В кедровых насаждениях южной тайги возрастом 160-260 лет, с полнотой 0,6-0,8 и с участием в составе более 70 процентов кедра, где в почвопокровном покрове преобладает снит, борец, какао, кисличка, папоротники и осоки, она определяется по 220-250 килограммов на гектар. В кедровых лесах такого же состава, возраста и полноты с покровом из зеленого мха и ягод — 150-170 кг / га.В заболоченных лесах не превышает 50-70 кг, а на сфагновых болотах — не более 10-20 кг / га. Высокопродуктивные кедровые разнотравные и мохово-ягодные кедровые леса, произрастающие на юге лесной зоны у озера Мензелинское и на берегу реки Кинда в урочище Базойский, могут давать 600-650 килограммов грецкого ореха с каждого гектара.

При этом следует учитывать высокую лесоводственную ценность семян, выращенных на южной границе ареала в условиях, наиболее благоприятных для разведения кедра за пределами его естественного ареала.Эти семена лучше всего подходят для создания новых кедровых лесов.

Значительные различия в урожайности наблюдаются не только на разных насаждениях, но и на отдельных деревьях. В прилегающем кедровом бору местные жители покажут вам обильно плодоносящие деревья («богатые кедры») и расскажут, сколько «мешков» шишек было собрано за год. Сибиряки обычно на долгие годы помнят о плодородных насаждениях и отдельных деревьях, погибших от удара молнии или пожара. Памятные годы тоже незабываемы.Для высокоурожайных деревьев характерна не только повышенная урожайность, но и менее выраженная периодичность сбора урожая. Заметна разница в размере шишек и среднем количестве гаек в одной шишке.

Кедр отличается не только количеством и размером шишек, но и динамикой урожайности. В отдельные периоды между посевными годами идут плавно, без скачков. Дерево как бы медленно набирает силу и, достигнув некоего максимума плодоношения, начинает сокращать урожай.У других урожайность колеблется резко, с перебоями. Такие деревья часто имеют большее количество шишек в неурожайные годы. Обильным плодоношением они не отличаются, однако представляют несомненный интерес для селекции. Выбор кедра — дело ближайшего будущего. Исследовательские работы в этом направлении только начинаются. Ученые разрабатывают методику отбора перспективных хозяйственно ценных форм, способы гибридизации и прививки кедра.

Различия в плодоношении наблюдаются не только у отдельных деревьев, но и в разных частях кроны одного и того же дерева.Количество шишек в верхней части кроны намного больше, чем в средней и нижней, а у деревьев, растущих в закрытых насаждениях, шишки в средней и нижней частях кроны обычно полностью отсутствуют. У подросших деревьев плодоносящая часть кроны намного крупнее, их шишки видны на высоте 2-3 метра от земли. В этом случае решающее значение имеют световые и почвенные условия.

Как отмечалось выше, существует несколько известных форм кедра сибирского, различающихся размером шишек и семян, урожайностью смолы, плодоношением, ходом роста и стойкостью.Важной задачей современной биологической науки является решение вопросов, связанных с управлением процессами роста и плодоношения. Решение этих задач будет достигаться за счет создания высокого плодородия почвы на семенных участках, внесения удобрений (микроэлементов), прореживания полога и оставления наиболее продуктивных деревьев, искусственного опудривания, предохранения его от линьки на зимовку путем воздействия ростовых веществ, закладывания в прививочных плантациях и др.

Кедр сибирский — зоогорное дерево.Отношения с животными и птицами для него намного сложнее, чем для других хвойных пород. В кедровых лесах постоянно обитают щелкунчик, белка, бурундук, медведь, соболь, сибирский столб, куница, кабарга, алтайский благородный олень, глухарь, рябчик, различные мышевидные грызуны и многие другие представители животного мира. Из 60 видов птиц, населяющих сосновые леса, более 20 едят семена кедра в пищу и только 6 видов распространяют кедровые орехи, способствуя его расселению. Итак, поползень, раздалбливая шишку и увидев другую птицу с шишкой, бросается ее уносить, теряя первую.Кедровые орехи теряются при кормлении и заготовке поголовья на зиму бурундуков, белок и лесных мышей.

Основным распространителем семян кедра является щелкунчик тонкоклювый. Если выражение «захватить урожай» вполне применимо ко всем потребителям семян кедра, поскольку они либо едят орехи, либо прячут их, чтобы последние не могли прорасти и прорасти, то щелкунчик способствует сохранению урожая и выполняет «активный посев» кедра. Значительная часть собранных щелкунчиком орешков прорастает, что способствует обновлению и расселению кедра.С помощью этой птицы кедр способен за год расширить свою территорию на 2-4 километра.

Кедровка — небольшая птица с черно-белым оперением, большой головой и массивным клювом. При сборе орехов щелкунчик садится на шишку, одним или несколькими ударами отделяет ее от ветки и летит на землю, не выпуская из лап. Оторвав чешую, птица вырывает из шишки семена, раскалывает несколько орехов и заглатывает ядрышки. Затем в его горловину помещается от 70 до 129 гаек.Отлетев от дерева на другое расстояние, Щелкунчик садится на землю, вытаскивает из дупла 7-15 орехов и прячет их во мхе или лесной подстилке. Сделав несколько прыжков, она прячет следующую партию орехов, а затем улетает на новое место и так до тех пор, пока полностью не освободится от орехов.

Интересно отметить, что щелкунчик, так же как бурундук и белка, никогда не выклевывает пустые семена, а оставляет их в конусе. Очевидно, он отличает полноценные орехи от пустых по наличию «глазков», т.е.е. светлые пятнышки на скорлупе. В пустых семенах таких пятнышек нет. Суточное потребление орешков для пищевого питания не превышает 40 граммов. В период создания поголовья, который длится около 2 месяцев, каждая птица запасает около 60 кг орехов. Этой суммы ей хватило бы на 4 года. Однако птица не только питается хранящимися орехами, но и кормит своих птенцов, большую часть спрятанных орехов поедают мышевидные грызуны, и лишь небольшая часть орехов прорастает весной.

После исчезновения орехов на деревьях Щелкунчик начинает использовать свои запасы. Самое удивительное в поведении щелкунчика — это его способность находить кладовые, спрятанные в лесной подстилке под глубоким слоем снега. Осенью одна птица составляет более 20 тысяч кладовых, разбросанных на большой территории и на разном расстоянии друг от друга. Несмотря на то, что зимой под снегом скрываются мелкие предметы, которые могли бы служить ориентиром для щелкунчика, птица садится на снег в месте расположения кладовой и, проделав глубокую яму, выкапывает очень неглубокий участок земли и точно находит спрятанные орехи.

По поводу метода поиска кладовых до недавнего времени высказывались лишь осторожные предложения. Новые исследования и эксперименты показывают, что щелкунчик находит свои резервы благодаря зрительной памяти. Ложки каждого щелкунчика индивидуальны. Расположение кладовых известно только той птице, которая их построила. Сами по себе орехи не дают никакой информации о своем местонахождении.

Наблюдения показывают, что щелкунчик часто кладет орехи в открытые места: сжигание, резка, обугливание, шелкопряд и перги.Такая особенность его деятельности объясняется тем, что, питаясь зимой орехами, щелкунчик выкапывает снег, который на открытых местах тоньше. Создавая запасы пищи, щелкунчик прячет орехи там, где ему удобно, предпочитая рыхлый доступный субстрат, в основном мох, и избегает высоких травостоя и густых зарослей. В зеленомошных и мохово-ягодных сосняках южно-таежного Приобья, расположенном на расстоянии 3-5 километров от плодоносящих кедровых насаждений, в 1969 и 1970 годах было обнаружено от 8 до 22 тысяч гектаров кедровых орехов и неоднократно. наблюдали появление кедрового подроста под пологом сосны, березы и осины в 10-15 км от ближайшего соснового леса.

Многолетних запасов семян кедра в почве не существует. Орехи прорастают в первый год после попадания в подстилку или уничтожаются грызунами и птицами. Кедровка обычно находит и потребляет в пище от 10 до 35 процентов скрытых ею орехов, а мышевидные грызуны уничтожают от 35 до 75 процентов ее запасов. При этом азиатские лесные мыши и красные полевки уносят наибольшее количество семян. К моменту созревания нового урожая запасы в почве прорастающих, доброкачественных семян составляют менее двух процентов от количества пойманных в почву, но этого количества достаточно, чтобы обеспечить обновление кедра.

Кедр сибирский отличается относительно медленным, но очень длинным ростом в высоту и диаметр. В подзоне южной тайги Западной Сибири на открытом пространстве начинает расти в конце мая, а под пологом лиственного леса — спустя 7-10 дней. Высота роста кедра составляет 45-50 лет. Первые 10-15 лет кедр очень медленно растет под пологом леса. На ранних стадиях роста подрост кедра не имеет ветвления из-за недостатка света. Под старыми деревьями подрост к пяти годам достигает высоты 8-15 сантиметров, к 10 годам — ​​16-36, а к 20 — 38-75 сантиметрам.В высокоразвитых насаждениях резко снижается прирост деревьев старше 10 лет и к 20 годам они погибают. Быстрее всего гниют нары с елью и пихтой. Однако при умеренном затенении подроста кедра в возрасте 50 и даже 100 лет он не теряет способности увеличивать рост после осветления. В лесохозяйственной практике отмечают здоровые деревья кедра в возрасте 300–350 лет, которые до 80–100 лет подвергались угнетению.

В культурах кедр растет в 2–3 раза быстрее, чем в лесу.В 10 лет может достигать высоты 80-120 см. Кедры, растущие на незатененных участках, увеличивают приросты высоты и диаметра примерно с 40 лет. Максимальный их рост наблюдается в возрасте 60-80 лет, а у кедров, растущих под пологом леса, — в 100-160 лет. Рост в высоту не прекращается до глубокой старости (400-450 лет). Рост в диаметре на протяжении всей жизни дерева более-менее равномерен. Период усиленного роста не очень заметен, хотя часто более широкие годовые кольца наблюдаются и в возрасте 60-80 лет.

Подлесок кедра, произрастающий под пологом лиственных и светлохвойных лесов, активно реагирует на изменение метеоусловий, во всех случаях отличается лучшим ростом и более равномерным увеличением высоты. После осветления увеличивает фотосинтез, частоту дыхания и, при наличии бокового затенения, заметно увеличивает рост. Такое притенение для подроста в возрасте 10-15 лет может создать высокий травяной покров и кустарник, а в более старшем возрасте — подлесок и растущие рядом кедровые и другие деревья.Односторонние экземпляры после осветления в течение 2-3 лет увеличивают вылет и образуют густую темно-зеленую крону. Годовой прирост у них намного меньше. Увеличивается только через 3-4 года после рубки.

% PDF-1.3 % 654 0 объект > эндобдж xref 654 108 0000000016 00000 н. 0000002512 00000 н. 0000002708 00000 н. 0000002739 00000 н. 0000002796 00000 н. 0000004316 00000 н. 0000004550 00000 н. 0000004645 00000 н. 0000004740 00000 н. 0000004833 00000 н. 0000004926 00000 н. 0000005019 00000 н. 0000005113 00000 п. 0000005207 00000 н. 0000005301 00000 п. 0000005395 00000 п. 0000005489 00000 н. 0000005583 00000 н. 0000005677 00000 н. 0000005771 00000 п. 0000005865 00000 н. 0000005959 00000 н. 0000006053 00000 п. 0000006147 00000 н. 0000006241 00000 н. 0000006335 00000 н. 0000006429 00000 н. 0000006523 00000 н. 0000006617 00000 н. 0000006711 00000 н. 0000006805 00000 н. 0000006899 00000 н. 0000006993 00000 н. 0000007087 00000 п. 0000007181 00000 н. 0000007275 00000 н. 0000007369 00000 н. 0000007463 00000 п. 0000007557 00000 н. 0000007651 00000 н. 0000007745 00000 н. 0000007840 00000 н. 0000007935 00000 п. 0000008030 00000 н. 0000008125 00000 н. 0000008220 00000 н. 0000008315 00000 н. 0000008410 00000 н. 0000008505 00000 н. 0000008600 00000 н. 0000008695 00000 н. 0000008790 00000 н. 0000008885 00000 н. 0000008980 00000 н. 0000009075 00000 н. 0000009170 00000 н. 0000009265 00000 н. 0000009360 00000 п. 0000009455 00000 н. 0000009550 00000 н. 0000009645 00000 н. 0000009740 00000 н. 0000009835 00000 н. 0000009930 00000 н. 0000010025 00000 п. 0000010120 00000 п. 0000010215 00000 п. 0000010310 00000 п. 0000010405 00000 п. 0000010500 00000 п. 0000010595 00000 п. 0000010690 00000 п. 0000010785 00000 п. 0000010880 00000 п. 0000010975 00000 п. 0000011070 00000 п. 0000011165 00000 п. 0000011260 00000 п. 0000011425 00000 п. 0000012231 00000 п. 0000012463 00000 п. 0000013336 00000 п. 0000013377 00000 п. 0000013603 00000 п. 0000013626 00000 п. 0000014927 00000 п. 0000015169 00000 п. 0000015889 00000 п. 0000015912 00000 п. 0000017208 00000 п. 0000017231 00000 п. 0000018601 00000 п. 0000018624 00000 п. 0000019906 00000 п. 0000019929 00000 п. 0000021154 00000 п. 0000021177 00000 п. 0000022495 00000 п. 0000022518 00000 п. 0000023784 00000 п. 0000023806 00000 п. 0000024753 00000 п. 0000024832 00000 п. 0000027510 00000 п. 0000054598 00000 п. 0000073346 00000 п. 0000002837 00000 н. 0000004293 00000 н. трейлер ] >> startxref 0 %% EOF 655 0 объект > эндобдж 656 0 объект [ 657 0 руб. ] эндобдж 657 0 объект > / Ж 660 0 Р >> эндобдж 658 0 объект > эндобдж 760 0 объект > ручей HVoLSWRjAR;] uuP- D`L (, nf) 10BKu! L2٢> P Ֆ P4BMG)} 1> & {Ӿ

Без названия

% PDF-1.4 % 1 0 объект > эндобдж 2 0 obj > поток

Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae

1 Veröffentlichungen der Ornithologischen Arbeitsgemeinschaft für Schleswig-Holstein und Hamburg e.v., Kiel Band 22, Heft 2 Dezember 2012 Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae Jan J. Vlug VLUG, J. J. (2012): Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae. Corax 22: Die vorliegende Arbeit präsentiert eine Hypothese über die Entstehung und Evolution der Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae. Die Überlegungen basieren im Wesentlichen auf den Arbeiten von J. FJELDSÅ, P.H. KLATT, A. KONTER, G.L. NUECHTERLEIN, J. L. SACHS, R.W. STORER и J. J. VLUG. Sogar die aggressivsten, revierverteidigenden Lappentaucher können in bestimmten Situationen в hohen Dichten oder в Semikolonien brüten, d. час в Brutanhäufungen, в denen die Tiere nicht durch Artgenossen, sondern von besonderen Umweltmerkmalen angezogen werden. Echte Kolonialität, d. час ein Zusammenbrüten infolge einer sozialen Anziehung durch Artgenossen, kommt nur bei dem Podicipedini-Poliocephalus-Kladus innerhalb der Lappentaucherfamilie vor. Sie hat sich bei 9 der 13 Arten dieses Kladus entwickelt (Табл.1), з. B. bei den Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln (Schwarzhalstaucher Podiceps nigricollis und seine vier südamerikanische Verwandten). Diese echten Koloniebrüter verhalten sich bei der Nistplatzwahl sozial. Die ersten im Frühjahr gebauten Nester bilden das Zentrum der künftigen Kolonie. Die Eiablage erfolgt of synchron durch gegenseitige Beeinflussung der Artgenossen. Die in echten Kolonien brütenden Lappentaucher sind friedlicher als die Territorylen und semi-kolonialen Arten. Der Haarschopftaucher Poliocephalus poliocephalus und die Arten der Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln weichen von den territorialen Lappentauchern (wie Hauben-, Rothals- und Ohrentaucher) durch eine Vereinfachung der agonisthrischen durch eine Vereinfachung der agonisthrischen Verhaltens,Die ersten Lappentaucher lebten vermutlich в einem geschlossenen, eng abgegrenzten Habitat, в Sümpfen mit einer Mischung aus Röhricht und offenen Wasserstellen. Es ist wahrscheinlich, dass diese Taucher ein Revierverhalten zeigten, weil Territoriales Brüten, d. час solitäres Nisten in Revieren, wohl die ursprüngliche Dispersionsweise der Vögel ist. Diese ersten Lappentaucher könnten manchmal в hohen Dichten gebrütet haben. Aus den frühen Lappentauchern entstanden zwei Hauptabstammungslinien, die Podilymbini und Podicipedini.Die Arten der Podilymbini (Zwerg- und Bindentaucher) behielten die Eigenschaften der Vorfahren, d. час Territorialität und eine Vorliebe für Brut und Nahrungssuche an offenen Stellen in einem geschlossenen Sumpfhabitat. In einem solchen Lebensraum ist die Zahl der Beutetiere beschränkt, so dass es sinnvoll ist, das Revierverhalten aufrecht zu erhalten. Diese Taucher sind Nahrungsverfolger, die einzeln ihrer beweglichen Beute nachsetzen. Wahrscheinlich hat das Genus der Weißhaarigen Taucher Poliocephalus die Basis des Podicipedini-Kladus gebildet (alle Podiceps-Arten und die Schwantaucher Aechmophorus).Die Podicipedini-Arten und der Haarschopftaucher verließen das geschlossene Sumpfhabitat und besuchten häufig Gewässer mit großen und offenen Nahrungsgebieten. Der Haarschopftaucher und die Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln (z. B. der Schwarzhalstaucher) verfolgen ihre Beute nicht aktiv wie die Zwerg- und Bindentaucherarten. Sie sind Nahrungssammler und sammeln kleine und sich langsam bewegende Beutetiere. Diese Nahrungsobjekte kommen oft massenhaft vor, können einfach gefangen werden und verteilen sich ungleichmäßig.Solitäre Nahrungssuche und das Brüten in größeren Territorien sind unter solchen Umständen nicht 81

2 VLUG, J. J .: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae von Vorteil. Diese Taucher erbeuten deswegen häufig ihre Nahrung gemeinsam в Trupps, und sind echte Koloniebrüter geworden. Dieses gemeinsame Brüten wurde teilweise wohl auch durch die Knappheit an geeigneten Brutplätzen an größeren Gewässern gefördert. Die übrigen Arten des Podicipedini-Kladus, d.час die Schwantaucher, der Ohrentaucher Podiceps auritus, der Haubentaucher P. cristatus und (in viel geringerem Maße) der Rothalstaucher P. grisegena, behielten die aktiv verfolgende Nahrungssuche der Vorfahren bei, aber in einemat; sie spezialisierten sich auf das Fressen von Fischen auf größeren, offenen Wasserflächen. Sie sind meistens solitäre Nahrungssucher. Von ihnen nisten nur die zwei Schwantaucherarten in echten Kolonien. Die Ohren-, Hauben- und Rothalstaucher zeigen ein ausgeprägtes Territoriales Verhalten und Brüten gelegentlich в Semikolonien.Als die Podicipedini-Arten beginnen, Gewässer mit großen Nahrungsflächen zu besiedeln, wurden viele unter ihnen durch einen Mangel an (idealen, vor Wellen und Räubern geschützten) Nistplätzen gezutenien zu besiedeln. Anfangs bot das Koloniebrüten den Tauchern keine Vorteile. Die Semikolonialität von Rothals-, Hauben- und Ohrentauchern Entstand vermutlich erst in neuerer Zeit und ähnelt vermutlich der Anfangsphase der Kolonienbildung bei Tauchern. Die Individualuen der Semikolonien profitieren vom seltenen (sehr guten) Bruthabitat und der großen Nahrungsfläche, aber nicht von der Nähe der Artgenossen.Sobald Semikolonien entstanden sind, kann man Anpassungen durch natürliche Auslese erwarten, um die Vorteile der neuen sozialen Umgebung zu maximieren und die Nachteile zu minimieren. Man kann также eine allmähliche Entwicklung zu einer echten Kolonialität vermuten. Zu den sekundären Adaptationen gehören eine Verringerung der Angriffsbereitschaft und die Entwicklung einer Brutsynchronisierung. Die Nistplatzwahl wurde sozial. Lariden dürften wesentlich zur Entstehung der Taucherkolonialität beigetragen haben.Denn in gemischten Kolonien synchronisieren Lappentaucher ihre Brutaktivitäten mit denen der Möwen und Seeschwalben. Die Lariden warnen die Taucher rechtzeitig vor Raubfeinden und greifen diese aktiv an. Es ist anzunehmen, dass natürliche Auslese das Zusammenbrüten mit Möwen und Seeschwalben Begünstigte, und dass der Übergang von Semi- zu echter Kolonialität (teilweise) в oder nahe an Möwenkolonien stattff. Ян Й. Влуг, Bergerweg 171, 1817 ML Alkmaar, Niederlande, 1. Einleitung Die einzelnen Lappentaucherarten zeigen ein unterschiedliches Sozialverhalten am Brutplatz.Während der Schwarzhalstaucher Podiceps nigricollis ein richtiger Kolonievogel ist und ein geselliges Verhalten hat, ist der Zwergtaucher Tachybaptus ruficollis ein ausgesprochener solitär-Territorialer Vogel (im Folgenden einfzeein). Hauben- Podiceps cristatus, Rothals- P. grisegena und Ohrentaucher P. auritus verteidigen in der Regel Große Territorien, können aber auch in Verbänden nisten. Schwarzhalstaucher brüten schon sehr viele Generationen в Колониене. Das gesellige Nisten bietet ihnen zwar viele Nach-, aber noch mehr Vorteile, die sich durch natürliche Auslese entwickelt haben.Anfangs bietet das gemeinsame Nisten den Tauchern jedoch nur Nachteile. Es gibt ein größeres Risiko, dass die Vögel Nestparasitismus, Gelegeverlusten, innerartlichem Infantizid usw. ausgesetzt werden. Weshalb fingen die Lappentaucher an, in Gruppen zu brüten, und wie entwickelte sich das Koloniebrüten trotz derartiger Nachteile? Ich versuche solche Fragen in dieser Arbeit zu beantworten und auch zu erklären, weshalb einige Taucher в Kolonien brüten und andere территориальный синд. Ab und zu verwende ich das Wort agonistisches Verhalten.Darunter verstehe ich all Verhaltensweisen innerhalb von Auseinandersetzungen, das heißt Droh-, Angriffs-, Verteidigungs-, Beschwichtigungs-, Vermeidungs- und Fluchtverhaltensweisen. 2. Lappentaucherkolonien в земле Шлезвиг-Гольштейн 2.1 Haubentaucherkolonien Haubentaucher brüten nicht selten in größeren Verbänden. Schon DIETRICH (1899) fand im Jahre 1899 auf dem Mözener See / SE 30 Haubentauchernester auf einer Fläche von 10 x 15 m. Ende des zwanzigsten Jahrhunderts nisteten etwa% des Landesbestandes auf diese Weise (BERNDT 1974, BERNDT et al.2003). 82

3 Corax 22 (2012) Das Kolonieverhalten am Großen Plöner See / PLÖ sticht besonders hervor. Am 27. Mai 1900 zählte DIE- TRICH (1901) auf zwei Möweninseln 12 bzw. 22 Нестер фон Haubentauchern neben und zwischen denen der Möwen. Die Nester standen sämtlich auf festem Boden, vom Wasser bis zu 3 m entfernt, auf einer der Inseln fast ohne Ausnahme auf dem ganz kahlen, sandigen Strande brüteten insgesamt 320 Paare Haubentaucher auf dem See, zuöenhdenbestiennest in meist.Obwohl danach ein rapider Schilfschwund stattfand, hat die Zahl der Brutvögel nicht abgenommen; vielmehr haben sich die Taucher den veränderten Bedingungen angepasst: 1999 nisteten sie überwiegend в Kleinkolonien unter überhängenden Zweigen an den bewaldeten Inseln; als Nistmaterial dienten vor allem Reisig und Algenreste (BERNDT et al. 2003). Manchmal sind die Tiere der Brutkolonien Menschen gegenüber zutraulich brüteten 13 Paare nur 10 m vom Ufer entfernt in einem 30 x 15 m großen Schilfbestand zwischen belebten Bootsstegen bei Schanzenberg am Ratzeburger See / RZ (BERNDET & BUFF, 1993).Neben vielen kleinen gibt es manchmal sehr große Kolonien. В Шлезвиг-Гольштейне können bis 160 Paare in einer Kolonie brüten, und in den Niederlanden und der Schweiz bis Paare (VLUG 1983, BERNDT et al. 2003, VLUG 2005, unveröff.). 2.2 Schwarzhalstaucherkolonien Anfang der 1980er Jahre war diese in Kolonien brütende Art fast aus Schleswig-Holstein verschwunden. Der Bestand stieg ab 1983 langsam, ab 1990 sprunghaft an (BERNDT et al. 2003). Diese Dynamische Besiedlung führte dazu, dass im Jahre 2003 um 480 Revierpaare Schwarzhalstaucher im Lande anwesend waren, davon etwa 370 в Колониен-ам-Ланкер-Зее / PLÖ.Danach brach der Bestand zusammen: 2004 gab es landesweit ca. 115 Revierpaare, davon am Lanker См. «Ночь и тва» 55 (KOOP et al. 2009). Diese Bestandsschwankungen und Zusammenballung der Tiere an einem oder wenigen Gewässern sind charakteristisch für den Schwarzhalstaucher. 3. Определение Begriffes Brutkolonie Obwohl die meisten Autoren den Begriff Kolonien für die Brutgesellschaften von Hauben- und Schwarzhalstauchern verwenden, wird das Wort selten Definiert. Eine gute Arbeits определение ist m.E. die von WIT- TENBERGER & HUNT (1985) bzw. БЕЦЗЕЛЬ и ПРИНЦИНГЕР (1990). Sie sprechen von einer Kolonie, wenn eine größere Zahl von Individual oder Paaren in einem relativ kleinen Gebiet brütet, das die Tiere zur Nahrungssuche wiederholt verlassen. In der Regel erbeuten также die Vögel ihre Nahrung außerhalb der Kolonie. Die Nester nehmen eine relativ kleine Fläche ein, und die Nahrungssuche findet in einem ungleich größeren Gebiet außerhalb statt. Nicht Definiert ist jedoch, ab wie vielen zusammenliegenden N western man von einer Kolonie sprechen kann und wie gering die Abstände zwischen den Nestern sein müssen.Klar ist jedoch, dass nach dieser Определение sowohl Schwarzhals als auch Haubentaucher Brutkolonien bilden. Diese kommen jedoch nicht auf die gleiche Weise zustande. Schwarzhalstaucher werden leicht durch Artgenossen angezogen. Bei Haubentauchern hingegen wird ein gemeinsames Brüten unabhängig von Artgenossen durch besondere Umweltverhältnisse begin; ja, Haubentaucher werden unter bestimmten Umständen sogar mehr oder weniger gezwungen, in größeren Verbänden zu nisten. NUECHTERLEIN et al. (2003) folgend schlage ich vor, Haubentaucherkolonien Semikolonien oder Brutaggregationen (Brutanhäufungen, Brutansammlungen) zu nennen und die Kolonien von Schwarzhalstauchern echte Kolonien.4. Echte Koloniebrüter bei Lappentauchern Weltweit gibt es 22 Lappentaucherarten. В Табеле 1 werden diese Arten, ihre Brutdispersion (Kolonialität oder Territorialität), ihr bevorzugtes Nahrungshabitat und ihre Brutstrategie (K- oder r- Strategie) zusammengefasst. STORER (1963a, 1967, 2000) und FJELDSÅ (1982, 1985, 2004) erkannten nach anatomischen, morphologischen und ethologischen Studien zwei Hauptlinien (Kladen) innerhalb der Lappentaucherfamilie: 1. den Podilymbini- oder Zwerg- und Bindentauder 2den Podicipedini-Kladus. Der letztgenannte Kladus umfasst den Haubentaucher und die anderen Podiceps-Arten sowie die Schwantaucher Aechmophorus. Sehr nahe verwandt sind die Weißhaarigen Taucher Poliocephalus. Ich behavior sie darum hier als eine Einheit, und nenne sie hier Podicipedinioder Hauben- und Schwantaucher-Kladus. Der Schwarzhalstaucher und seine nahen Verwandten, die ich 83

4 VLUG, J. J .: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln nenne, gehörenaucher-kuch-zum Hwantauben.Es stellt sich heraus, dass all echten Koloniebrüter unter den Tauchern zum Podicipedini-Kladus gehören. Von seinem 13 Arten brüten 9 in echten Kolonien (z. B. STORER 1963b, NUECHTERLEIN 1975, GREENQUIST 1982, FJELDSÅ 1983, 1988, 2004, VLUG unveröff.) (Табл. 1). Alle anderen Lappentaucherarten verteidigen Reviere und nisten niemals in echten Kolonien, obwohl sie manchmal в hohen Dichten или Semikolonien brüten können. Beispiele sind der Haubentaucher (s. 2.1) und der Zwergtaucher. An kleineren Gewässern benutzen Zwergtaucher ihre Territorien für Balz, Nahrungssuche, Rast, Nestbau und Großziehen der Küken, aber an größeren Gewässern können sie Semikolonien bilden oder brüßen Zahin.So wurden 2001 an der alten Spülfläche südlich des Flemhuder Sees / RD (13 га) 36 Reviere festgestellt (KOOP et al. 2007). Nicht selten brüten die echten Kolonievögel in dichten Kolonien. So können die Nester des Schwarzhals- oder Haarschopftauchers Poliocephalus poliocephalus so dicht zusammen liegen, dass sie sich gegenseitig berühren. Die Zahl der Nester der Schwarzhals-, Renn- Aechmophorus occidentalis und Clarktaucherkolonien A. clarkii kann einige Tausend betragen, aber die meisten Vögel brüten in kleineren Gemeinschaften.Ab und zu nisten sie sogar einzeln. Solch ein solitäres Brüten findet man z. B. bei Schwarzhalstauchern in den Dünenweihern der Niederlande (VLUG 2010). 5. Было ли kennzeichnet echte Kolonienbrüter? Sie unterscheiden sich von den Territorialen Arten in ethologischen und ökologischen Merkmalen. Sie zeigen nicht nur eine soziale Nistplatzwahl (s. 5.1), sondern auch eine durch Artgenossentimulierte Brutsynchronisation (s. 5.2). Zudem leben sie friedlicher als die Territorylen Taucher (s. 5.3), häufig gesellig in Scharen, auch außerhalb des Brutplatzes (s.5.4). Hinzu kommt, dass sie bevorzugt an offenen Gewässern brüten und Nahrung suchen (s. 5.5). Sie haben eine K-Brutstrategie entwickelt (с. 5.6). Diese eng verknüpften Aspekte werden nachfolgend näher betrachtet. 5.1 Soziale Nistplatzwahl Echte Koloniebrüter verhalten sich bei der Nistplatzwahl sozial, und die ersten im Frühjahr gebauten Nester bilden das Zentrum der künftigen Kolonie. Умирает вирд з. B. durch NUECHTERLEIN (1975) für den Renntaucher beschrieben: Im Anfangsstadium der Koloniebildung schwimmen Neuankömmlinge gewöhnlich zu den besetzten Nestern und suchen dann einen unbesetzten Platz in der Nähe, um selber binen.Andere Gebiete mit ähnlicher Habitatstruktur des Gewässers werden zu Beginn der Koloniebildung selten durch die Tiere untersucht. Erst später in der Saison, mit wachsender Koloniegröße, werden auch diese Areale tensiv benutzt. Die Attraktion durch Artgenossen bedeutet nicht, dass die Habitatstruktur keine Rolle bei der Nistplatzwahl spielt. Die Vögel bevorzugen größere Gewässer mit flachen, Vegetationsreichen, gegen Wind und Wellen geschützten Stellen. Auch bauen sie gerne ihre Nester nahe an oder в Möwen- und Seeschwalbenkolonien.5.2 Eine durch Artgenossen verursachte Brutsynchronisation Ein anderes Merkmal der echten Kolonievögel ist, dass Nestbau und Eiablage oft synchron durch gegenseitige Beeinflussung der Artgenossen erfolgen (MCALLISTER 1958, FJELDSÅ 1983, Völdsse, 2004, FJELDSÅver. Dies kann man insbesondere beim Schwarzhalstaucher, seinen nahen südamerikanischen Verwandten und dem Haarschopftaucher beobachten. Nestbauaktivitäten wirken ansteckend. Tiere, die noch nicht beteiligt sind, schwimmen ofhin und her und verfolgen die Anstrengungen der anderen Taucher.Dieses gemeinsame Nestbauen kann mehrfach an unterschiedlichen Stellen begonnen und wieder abgebrochen werden, sogar wenige Tage vor der Eiablage. Daher lässt sich manchmal schwer vorhersagen, wo die Kolonie letztendlich entstehen wird. Auch Plattform-Balz und promiskuitive Paarungen können die Synchronisierung der Eiablage fördern. Begattungen mit trustbigen Artgenossen ist u. а. bei nicht brütenden Inka- Podiceps occipitalis und Goldscheiteltauchern P. gallardoi an einem See in Patagonien beobachtet worden (FJELDSÅ 1983, 2004).Eine Zahl von Vögeln beider Arten versammelte sich um künstliche Nistflöße. Das Paarungsverhalten steigerte sich, so dass manchmal die Vögel an den Plattformen Schlange standen. Es scheint, dass der Anblick einer Plattform und der Balz anderer Vögel die Tiere so erregt, dass sie die Balzzeremonien überspringen und unverzüglich zu promiskuitiven Paarungen übergehen. 84

5 Corax 22 (2012) Durch Umweltfaktoren (z. B. Wellenschlag und nasskaltes Wetter) können Gelege verloren gehen und kleine Küken sterben.Dadurch beobachtet man in großen Kolonien oft eine beträchtliche zeitliche Streuung der Eiablage. Wenn die Brutsynchronisation jedoch nicht zu sehr gestört wird, steigt durch sie der Bruterfolg, da die Vielzahl der gleichzeitig vorhandenen Eier und kleinen Küken die Überlebenschancen gegenüber Raubfeinden erhöht. Sie können unmöglich alle durch Raubfeinde gefressen werden (vgl. DARLING 1938). 5.3 Friedliches Verhalten Die in echten Kolonien brütenden Lappentaucher sind friedlicher als die Territorialen und semi-kolonialen Arten.Vermutlich reduzierte sich die Angriffsbereitschaft durch die natürliche Auslese als Anpassung an das Koloniebrüten. Die einzelnen Tiere haben den Vorteil, dass sie weniger Zeit und Energie durch Kämpfe verlieren und weniger Gefahr laufen körperlich verletzt zu werden oder Gelege und Küken zu verlieren. Auch wenn die echten Koloniebrüter diese Eigenschaft gemeinsam haben, zeigen sie Unterschiede in agonistischen und sozialen Verhaltensweisen, wie nachfolgend dargestellt wird. Ich nehme daher an, dass die echte Kolonialität sich unabhängig in vier phylogenetischen Linien der Podicipedini (Hauben- und Schwantaucher Kladus) entwickelt hat Haarschopftaucher Der Haarschopftaucher aus Australien ist der gesellivente.Seine agonistischen Verhaltensweisen sind am stärksten reduziert und vereinfacht. Offene Kampfhandlungen werden nur sehr selten bei ihm beobachtet. Die gegenseitige Toleranz hat offenbar auch das Bedürfnis nach Paarbildungs- Zeremonien verringert, jedenfalls zeigen die Tiere nur eine sehr vereinfachte Partnerwerbung. Die Balzhandlungen sind bei allen anderen Lappentaucherarten komplizierter und offenbar notwendig, um zwei unbekannte sexuell motivierte Vögel zusammen kommen zu lassen (FJELDSÅ 1983, 2004) Der Schwarzhalstaucher und seine Ohriushen Lappentauchern (wie Hauben-, Rothals- und Ohrentaucher) durch eine Vereinfachung der agonistischen Verhaltensweisen ab, sehr wahrscheinlich durch das Koloniebrüten bedingt.Sie zeigen nur kurze, nie lange andauernde Haltungen beim Vorwärtsdrohen (Нападающая угроза). Das stationäre Vorwärtsdrohen ist charakteristisch für die Territorialen Arten. So können Haubentaucher eine Minute oder länger mit dem Hals über dem Wasser ausgestreckt drohen. Bei Schwarzhalstauchern dauert dieses Drohen nur sehr kurz, und beim Punataucher Podiceps taczanowskii fehlt es sogar (FJELDSÅ 1981, 1982, 2004). Das ritualisierte Scheinoder Drohtauchen (Token-diving) дер Revierverteidigenden Taucher ist bei den Ohrbüscheltauchern noch nie beobachtet worden.Beim Drohtauchen tauchen Hauben-, Rothals- oder Ohrentaucher sehr geschmeidig unter, kommen aber bald in Drohhaltung, manchmal genau an der Stelle des Untertauchens, wieder hoch (WOBUS 1964, MELDE 1973, CRAMP et al. 1977). Aggression bei Ohrbüscheltauchern wird nur ausgelöst, wenn der Gegner sehr nah kommt. Sie zeigt sich hauptsächlich in nicht ritualisierten, schnellen und beweglichen Angriffs- und Fluchtbewegungen. Oft schlägt Aggression zu Balzhandlungen um. Die Kämpfe bei den Arten mit Ohrbüscheln wirken auf uns spielerisch.Die Geselligkeit und die verkümmerten, agonistischen Verhaltenweisen dieser Taucher führten jedoch nicht zu einer ausgeprägten Vereinfachung или Reduzierung дер агрессивный Bestandteile in den Balzhandlungen. Die Balz ähnelt vielmehr der des Haubentauchers und der anderen Territorialen Podiceps-Arten (vgl. Haarschopftaucher 5.3.1) (FJELDSÅ 1981, 1982, 2004) Schwantaucher Die Schwantaucher sind aggressiver als Schwarzhalsund andere Ohrbüschesche. Agonistische Handlungen und Kämpfe sind während der Balzperiode häufig, aber sobald die Eiablage beginnt, werden körperliche Angriffe in den Kolonien selten.Die Vögel vermeiden Revierstreitigkeiten in den Kolonien, indem sie das Nest unter Wasser schwimmend erreichen und verlassen (STORER & NUECHTERLEIN 1992). Schwantauchern ähneln Ohrbüscheltauchern, vor allem Inka- und Punatauchern, в vielen Verhaltensweisen, insbesondere dem Parallel-Rennen (Parallelrushing) mehrerer Tiere. Dieses zeigen sie bei 85

6 VLUG, J. J .: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae agonistischen Begegnungen und der Balz.Aber die meisten Ähnlichkeiten sind oberflächlich, und einige andere Balzelemente der Schwantaucher sind ganz anders als bei den Ohrbüscheltauchern. Die Ähnlichkeiten haben sich wahrscheinlich bei diesen Arten parallel als Anpassungen an das Kolonienbrüten entwickelt (FJELDSÅ 1982) Magellantaucher Podicephorus major Diese südamerikanische Art brütet wahrscheinlich oft in echten Kolonienlich oft. Er unterscheidet sich von den anderen koloniebrütenden Tauchern in vielen Verhaltensweisen (s. STORER 1963b, GREENQUIST 1982).5.4 Truppbildung Alle Lappentaucher neigen mehr oder weniger dazu, außerhalb der Brutgebiete Trupps zu bilden, aber diese Neigung ist bei echten Koloniebrütern stärker ausgeprägt als bei den Territorialen Arten. Schwarzhalstaucher kommen außerhalb der Brutgebiete häufig in dichten Trupps vor, die aus Hunderttausenden von Tieren bestehen können. Bei diesen Tauchern und den anderen Ohrbüschel- und Haarschopftauchern kann man beobachten, dass einige Tiere in diesen Trupps sich sogar körperlich berühren (FJELDSÅ 1983, 1988, O BRIEN 1990, LLIMONA & DEL HOYO 1992, CULL HOYO 1992, CULL HOYO, 1992, CULL HOYO, CULL.1999). Auch bei Hauben- und Rothalstauchern können in der Mauserzeit Tausende von Individualuen zusammenkommen. Aber diese Trupps sind in der Regel lockerer als bei den echten Kolonievögeln, und die Tiere stehen nie in physischem Kontakt (VLUG unveröff.). Das Leben in Trupps sorgt dafür, dass Gefahren eher entdeckt werden, und angesichts der großen Zahl der Taucherinkt für das Individualuum die Gefahr erbeutet zu werden. 5.5 Brüten und Nahrungssuche an offenen Gewässern Die Zwerg- und Bindentaucherarten sind Territoriale Vögel und suchen in der Regel alline oder paarweise ihre Beute.Sie zeigen eine Vorliebe für Brut und Nahrungssuche an offenen Stellen in einem geschlossenen Sumpfhabitat. Dort ist die Zahl der Beutetiere beschränkt, was wohl ihr Revierverhalten und ungesellige Nahrungssuche erklärt. Es gibt ganz einfach nicht genug Nahrung für viele Taucher. Die solitäre Beutesuche ist vermutlich auch wichtig, weil die Vögel ziemlich große und bewegliche Arthropoden und Fische verfolgen, die wohl verscheucht werden wenn viele Taucher im selben Gebiet tätig sind. Anders als die echten Kolonievögel sind sie также Nahrungsverfolger.Die Vögel, vor allm die Zwergtaucherarten, bevorzugen es, sich in der Nähe von geschützten Stellen aufzuhalten, wo sich bei Gefahr verstecken können (FJELDSÅ 1988, 2004). Im Gegensatz zu den Arten des Zwerg- und Bindentaucher-Kladus brüten die echten Kolonievögel und ihre nahen Verwandten (Podicipedini oder Haubenund Schwantaucher-Kladus) meistens an großen Gewässern mit umfangreichen. Obwohl die Nahrungsfläche ausgedehnt ist, gibt es an diesen Seen oder Weihern oft nur wenige Brutmöglichkeiten.Dies dürfte das Brüten в Kolonien fördern. Der Haarschopftaucher und die Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln verfolgen ihre Beute nicht aktiv. Sie zeigen ein systematisches suchverhalten, und sammeln kleine und sich langsam bewegende Beutetiere. Sie sind Nahrungssammler. In manchen Feuchtgebieten leben riesige Mengen dieser Beutetiere. Sie können ohne großen Aufwand gefangen werden, sind также keine umkämpfte Ressource, zeigen einen schnellen Bestandsumsatz und verteilen sich ungleichmäßig. Deshalb würden eine solitäre Nahrungssuche und das Brüten в zerstreuten Revieren diesen Tauchern keine Vorteileedingen.Sie suchen deswegen häufig ihre Nahrung gemeinsam в Trupps, und haben sich zu echten, d. час sozialen Koloniebrütern entwickelt (FJELDSÅ 1988, 2004). Ihre nahen Verwandten, d. час die übrigen Podicipedini- Arten (Schwan-, Ohren-, Rothals- und Haubentaucher), zeigen eine aktive, verfolgende Nahrungssuche und sie spezialisierten sich auf das Fressen von Fischen (Nuries gilt jedoch, Ohren-, Rothals- und Haubentaucher). . Diese Taucher suchen in der Regel ihre Nahrung einzeln.Die zwei Schwantaucherarten nisten in echten Kolonien, Hauben-, Ohren- und Rothalstaucher hingegen verfügen über ein ausgeprägtes Territoriales Verhalten und brüten nur gelegentlich (mehr oder wenig gezwungen) в Semikolonien unverö. 5.6 K-Brutstrategie Die Koloniebrüter unter den Lappentauchern leben meistens an großen, offenen Wasserflächen und haben 86

7 Corax 22 (2012) deshalb Anpassungen an die Nahrungssuche in diesen Gewässern entwickelt.Ihnen stehen dadurch viele stabile Überlebenshabitate mit vorhersehbaren Bedingungen zur Verfügung, d. час vor allem große Mauser-, Übersommerungs- (Nichtbrüter-) und Wintergebiete (vgl. ALERSTAM & HÖGSTEDT 1982). Die Aussichten für ein Überleben sind bei diesen Tauchern eher vorauszusehen als die Aussichten auf Fortpflanzung. Das gilt insbesondere für Lappentaucher, die in Habitaten mit nicht vorhersehbaren Bedingungen brüten (z. B. an Flachgewässern die austrocknen können), die aber außerhalb der Brutzeit in großen stabilen und gerennewen.Obwohl sie in den instabilen Brutgebieten zwar einige Merkmale von r-Strategen (Wachstums-Strategen) zeigen, haben sie sich in allen anderen Aspekten zu K-Brutstrategen (Kapazitätsstrategen) entwickelt; das heißt, sie zeigen ein relativ geringes jährliches Fortpflanzungspotenzial (eine ziemlich kleine Vollgelegegröße und geringe Familiengröße, nur selten Zweitbruten und ein relativ hohes Alter, in dem die Vörsten Maldives). Die Koloniebrüter und andere Taucher, die an großen Gewässern brüten, setzen auf ein langes Leben bei vergleichsweise niedriger jährlicher Reproduktion (FJELDSÅ 1986, 2004, VLUG 2005, unveröff.). В Табеле 1 wird erwähnt ob eine Art zu den Koder r-Strategen unter den Lappentauchern gerechnet werden kann. Ein Beispiel ist der Schwarzhalstaucher. Diese Art brütet hauptsächlich в Kolonien an größeren Flachgewässern mit submerser Vegetation, vielen Makroinvertebraten und vorzugsweise ohne große Fische. Diese Feuchtgebiete sind ökologisch instabil, zeigen große Wasserstandsschwankungen und können in trockenen Perioden ganz verschwinden (CULLEN et al. 1999, KOOP 1998, VLUG 2005). Die Vögel haben eine hohe Bereitschaft entwickelt, ihre Gewässer zu verlassen und andere zu suchen.Ausgedehnte neue Feuchtgebiete können sofort nach ihrer Entstehung von großen Brutkolonien besiedelt werden. So brüteten nach der Vernässung der Murchiner Wiesen (Мекленбург-Передняя Померания) 2003 ок. 440 Paare dort (ZIMMERMANN 2006). Durch die Instabilität der Brutgewässer ist es für die Vögel günstig, innerhalb kürzester Zeit Junge hoch zugotien. Die Eltern der Schwarzhalstaucherküken in Nordamerika hören gewöhnlich schon 20 Tage nach dem Schlüpfen mit der Versorgung der Jungen auf (CULLEN et al.1999). Diese Eigenschaften sind typisch für r-Strategen. Jedoch zeigt der Schwarzhalstaucher auch viele Merkmale eines K-Strategen. Diese haben sich wohl durch die Tatsache entwickelt, dass die Vögel außerhalb der Brutsaison hauptsächlich an großen, stabilen Salzgewässern leben, die einen Reichtum an Makrozooplankton aufweisen. Weil sie einen großen Teil ihres Lebens in diesen Gewässern verbringen, nehmen ihre Chancen alt zu werden zu, und sie brauchen nicht in wenigen Jahren viele Küken hoch zuedingen.Sie haben eine geringe mittlere Vollgelegegröße (meist 3 bis 4 Eier) und führen gewöhnlich nicht mehr als zwei Junge (VLUG 2005). В Шлезвиг-Гольштейне schwankt die mittlere Familiengröße gebiets- und jahrweise zwischen 1,5 и 2,2 Jungen, und die Zahl der Jungen pro Gesamtpaar (einschließlich erfolgloser Paare) от 0,2 до 2,1 (KOOP 1998). Die Vögel haben fast immer nur eine Jahresbrut. Андерс альс дер Шварцхальстаухер геохерт дер Цвергтаухер цу ден р-стратег унтер ден Лаппентаухерн; dementsprechend hat er ein hohes Fortpflanzungspotenzial (große mittlere Vollgelegegröße von mehr als 5 Eiern und Mehrfachbruten) (BANDORF 1970, VLUG 2005).Wie der Schwarzhalstaucher brütet er часто в нестабильном Gewässern. Aber die Situation im Brutgebiet alleine führt nicht zwangsläufig zu einer r-Strategie (s. Oben, Schwarzhalstaucher). Hier scheint sich das geringe Angebot an geeigneten Überwinterungsgebieten (flache, ruhige Gewässer) auszuwirken. Da die meisten guten Wintergewässer zufrieren können, kann man auch diese als instabil ansehen. Die Überlebenschancen der Altvögel sind demnach das ganze Jahr hindurch nicht so groß, was zu einer r-strategy geführt hat (VLUG 2005).6. Lappentaucher in Semikolonien Sogar die aggressivsten, revierverteidigenden Lappentaucher können in bestimmten Situationen в hohen Dichten oder в Semikolonien brüten. Wie schon erwähnt, werden diese Vögel nicht von Artgenossen, sondern von besonderen Umweltmerkmalen angezogen. Im Hauben- und Schwantaucher Kladus (Podicipedini) gibt es drei Arten, манчмал в Semikolonien brüten, nämlich Hauben-, Rothals- und Ohrentaucher. Zur Semikoloniebildung kommt es auf Gewässern mit großen Nahrungsgebieten, die einen Mangel an (idealen) Nistplätzen zeigen.So sind die Ufer des Genfer Sees fast ohne Verlandungsvegetation и также für brütende Haubentaucher ungeeignet. Es gibt jedoch im Bereich des Rhôneeinlaufs bei Villeneuve-Les Grangettes relativ schmale Schilfbestände, in denen die Taucher in großen 87

8 VLUG, J. J .: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchernida. Durch Wellenschlag gehen hier oft viele Gelege verloren, sodass die Taucher hier meistens nur wenig Küken großziehen (VLUG 2005).Dass die ortstreuen Vögel (vgl. FUCHS 1982) jedes Jahr zurückehren (schon 1938 gab es hier mehr als 350 Paare), ist wohl darauf zurückzuführen, dass die Altvögel bei der Habitatwahlherlebühren, gabitatwahl hrelebühren Üedes jahr zurückehren und nicht für die jährliche Reproduktion (vgl. DANCHIN et al. 1998). Sie folgen также einer K-Brutstrategie (VLUG 2005). Es gibt manchmal Semikolonien von Hauben-, Rothals- und Ohrentauchern an großen Brutgewässern an denen es auch andere Stellen gibt wo sie brüten könnten, so z.B. im arnowieckie See, Polen und am Gothensee auf Usedom, Deutschland (Haubentaucher) (MOSKAL & MARSZAEK 1986, MEYER 1992) sowie am Osakis See, Minnesota (Rothalstaucher) (NUECHTER-LEIN et al. 2003). Obwohl es hier relativ viel Vegetation gibt, brüten viele Taucher nicht in gleichmäßigen Abständen, sondern sie nisten konzentriert an sehr guten, wellen- oder räubergeschützten Stellen. Sie ziehen также die Konkurrenz in einer Kolonie einer weniger geeigneten Brutstelle vor. Die Taucher in diesen Semikolonien haben oft viele Küken.Die Nestdichte в Semikolonien kann hoch sein. So war der mittlere Abstand zwischen zwei Nachbarnestern in Einer Haubentaucherkolonie in Einem Hafen in Enkhuizen, Niederlande 2,19 m (112 Nester, 8. Mai 2004). Der Abstand war manchmal nur ca. 0,2 м, д. час dass die Nester sich (fast) berührten (КОНТЕР 2008). Die Semikolonialität von Rothals-, Hauben- und Ohrentauchern ähnelt wohl der Anfangsphase der Koloniebildung bei Tauchern (vgl. SACHS 1998, SACHS et al. 2007). Die Individualuen der Semikolonien profitieren vom seltenen (sehr guten) Bruthabitat und der großen Nahrungsfläche, aber nicht von der Nähe der Artgenossen.Im Gegenteil, durch die anderen Taucher gibt es ein größeres Risiko, dass sie Nestparasitismus, Gelegeverlusten, innerartlichem Infantizid, Übertragung von Ektoparasiten usw. ausgesetzt werden. Gründer der Semikolonien bei Hauben-, Rothals- und Ohrentauchern beginnen große Areale im künftigen Koloniegebiet heftig zu verteidigen (умирает им Gegensatz zu den Gründern echter Kolonien, die nur kleine Areale beanspruchen). Sobald weitere Paare Fuß fassen wollen, entstehen häufig Kämpfe, die manchmal mehrere Minuten dauern.Soweit der Populationsdruck zunimmt oder anhält, können die ersten Revierbesitzer nicht allen Ansiedlungsversuchen der zahlreichen neuen Paare begegnen, und ihre Wider- standkraft nimmt ab. Die Aggression der angesiedelten Taucher geht weiterhin dann zurück, wenn sie Gelege zeitigen und insbesondere nachdem das Gelege komplett ist. Dieses Verhalten gilt auch für Einzelbrüter; aber Taucher в Semikolonien neigen mehr als solitäre Artgenossen dazu, auf dem Gelege sitzen zu bleiben, so dass die Eier nicht durch Rivalen oder andere Feinde vernichtet werden können.Sie dulden dann, dass andere Paare in der Nähe ihres Nestes brüten. Die ersten Paare gewöhnen sich nur allmählich an Nachbarn in ihrer Nähe. Wenn noch mehr Taucher ankommen, müssen diese immer mehr in der Nähe anderer Nester bauen, so dass der Nestabstand im Laufe der Zeit zunehmend geringer wird. Schließlich verteidigen die Vögel nur die unmittelbare Umgebung ihrer Nester (FJELDSÅ 1973, KOSHELEV & CHERNICHKO 1985, NUECHTERLEIN et al. 2003, FJELDSÅ 2004, KLATT et al. 2004, KONTER 2008, 2011, VLUG unveröff.). Nicht nur bei den Tauchern в Semikolonien, sondern auch bei den Arten in echten Kolonien nimmt der mittlere Abstand zwischen den Kolonienestern während der Saison ab (z. B. beim Schwarzhalstaucher, s. Z. B. BOE 1994). Trotzdem ist deutlich, dass die Semikolonien anders entstehen als echte Kolonien. Bei Hauben-, Rothals- und Ohrentauchern strahlt die Kolonie nicht von den zuerst gebauten Nestern aus, und die Vögel sind территориальный и агрессивный. 7. Die Bindung an Laridenkolonien Wie schon besprochen (s.6.), werden die Taucher в Semikolonien mehr oder weniger durch Habitatumstände gezwungen, в Kolonien zu brüten. Doch nicht nur die Nahrungssituation und der Mangel an (idealen) Nistplätzen veranlasst die Tiere zu einem gemeinsamen Brüten, sondern häufig auch die Anwesenheit von Laridenkolonien. Die Bindung an Laridenkolonien ist von allen Lappentauchern beschrieben, insbesondere für Schwarzhalsund Schwantaucher. Auch в земле Шлезвиг-Гольштейн ist die Lockwirkung der lebhaften Möwen (meistens Lachmöwen Larus ridibundus) und Seeschwalben auf die geselligen Schwarzhalstaucher auffällig.Möwen brüten häufig auf baum- und buschfreien Inseln von Binnenseen, Weihern und Teichen, so dass sich auch Schwarzhalstaucher dort ansiedeln (KOOP 1998). Die Bindung 88

9 Corax 22 (2012) ist häufig so stark, dass bei Umzug der Möwen zu einem anderen Platz die Taucher folgen und bei Rückgang oder Ausbleiben der Möwen der Brutbestand des Tauchert, 1974 (1981) Häufig brüten auch Territoriale Taucherarten в Семиколониен-ин-дер-Няхе фон Мёвен.So fanden BLINOV et al. (1981), dass die Haubentaucherkolonien am Menzelinskoe See (West-Sibirien) in der Regel in oder bei Laridenkolonien liegen. TISCHLER (1941) schreibt, dass an zwei Stellen am Drausensee (jetzt Druzno) im ehemaligen Ostpreußen Nester des Haubentauchers kranzförmig um eine Lachmöwenkolonie herum angelegt waren. VON HOMEYER (laut HENNICKE 1903) fand auf dem Velencer See in Ungarn Nester des Rothalstauchers mitten unter den Nestern einer großen Lachmöwenkolonie zusammen mit Nestern des Schwarzhalstauchers.Die Mehrzahl der Rothalstaucher hatte sich auf der einen Seite, die der Schwarzhalstaucher auf der anderen Seite der Möwenkolonie ihre Nester gebaut. Lappentaucher sind morphologisch an eine spezialisierte Art der Nahrungssuche angepasst, wodurch sie nicht sehr manövrierfähig sind und sich nicht gut gegen Räuber verteidigen können. Lariden jedoch können sich ausgezeichnet wehren. Die Taucher profitieren von ihnen. Die Möwen warnen die Taucher nicht nur rechtzeitig vor Raubfeinden, sondern greifen Krähen, Rohrweihen usw.актив ан. Die Taucher in gemischten Kolonien sind dadurch erfolgreicher in ihrem Brutgeschäft als andere Taucher (БЛИНОВ и др., 1981, Нуэхтерлейн, 1981, Бургер, 1984, Ульфвенс, 1988, Хенриксен, 1993). Vermutlich sind auch die Überlebenschancen der Alttaucher in gemischten Kolonien höher. Die häufig beobachtete Anlehnung der Schwarzhalstaucherkolonien an Möwenkolonien könnte vor allem entstanden sein, um die Überlebenschancen der Altvögel zu erhöhen. Die Vorteile des Brütens in gemischten Kolonien sind so groß, dass die Lappentaucher ihre Brutaktivitäten mit denen der Möwen und Seeschwalben synchronisieren (GOC 1986).8. Zusammenfassender Überblick: Ursprung und Evolution echter Brutkolonien Aus den vorhergehenden Kapiteln und der Literatur habe ich Schlussfolgerungen über Ursprung und Evolution echter Brutkolonien gezogen, die hier zusammedenngefas. Dazu müssen einige schon erwähnte Tatsachen und Vermutungen wiederholt werden. Die ersten Lappentaucher lebten vermutlich in einem geschlossenen, eng abgegrenzten Habitat, в Sümpfen mit einer Mischung aus Röhricht und offenen Wasserstellen (vgl. STORER 2004).Es ist wahrscheinlich, dass diese Taucher ein Revierverhalten zeigten, weil Territoriales Brüten, d. час solitäres Nisten in Revieren, wohl die ursprüngliche Dispersionsweise der Vögel ist (s. z. B. ROLLAND et al. 1998). Diese ersten Lappentaucher könnten manchmal in hohen Dichten gebrütet haben (vgl. SIEGEL-CAUSEY & KHARITONOV 1990). Das Genus (Gattung) Rollandia ist der phylogenetisch älteste Ast der noch existierenden Lappentaucher, und die zwei Arten der Goldtaucher zeigen tatsächlich ein ausgeprägtes Territoriales Verhalten, brüten aber manchmal in dichtden beedenieren, 2004.Man darf wohl davon ausgehen, dass die flexible Brutverteilung der Goldtaucher dem ursprünglichen Verhalten der Lappentaucher entspricht. Aus den frühen Lappentauchern entstanden zwei Hauptabstammungslinien, der Podilymbini-oder Zwerg- und Bindentaucher-Kladus und der Podicipedini- oder Hauben- und Schwantaucher-Kladus (s. 4.). Die Zwerg- und Bindentaucherarten behielten die Eigenschaften der Vorfahren, d. час Territorialität und eine Vorliebe für Brut und Nahrungssuche an offenen Stellen in einem geschlossenen Sumpfhabitat.Wie schon erwähnt, ist in einem solchen Lebensraum die Zahl der Beutetiere beschränkt, so dass es sinnvoll ist, das Revierverhalten aufrecht zu erhalten. Diese Taucher sind Nahrungsverfolger, die einzeln ihrer beweglichen Beute nachsetzen (s. 5.5). Wahrscheinlich hat das Genus der Weißhaarigen Taucher Poliocephalus die Basis des Podicipedini-Kladus gebildet. Die Podicipedini-Arten und der Haarschopftaucher verließen das geschlossene Sumpfhabitat und besuchten häufig Gewässer mit großen und offenen Nahrungsgebieten.Hier mussten sie ihre Nahrungsgewohnheiten ändern. Der Haarschopftaucher und die Podiceps-Arten mit Ohrbüscheln (z. B. der Schwarzhalstaucher) verfolgen ihre Beute nicht aktiv (s. 5.5). Sie sind Nahrungssammler und sammeln kleine und sich langsam bewegende Beutetiere. Diese Nahrungsobjekte kommen oft massenhaft vor, können einfach gefangen werden und verteilen sich ungleichmäßig. Solitäre Nahrungssuche 89

10 VLUG, J. J .: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae und das Brüten in größeren Territorien sind unter solchen Umständen nicht von Vorteil.Diese Taucher erbeuten deswegen häufig ihre Nahrung gemeinsam в Trupps, und sind echte Koloniebrüter geworden. Dieses gemeinsame Brüten wurde teilweise wohl auch durch die Knappheit an geeigneten Brutplätzen an größeren Gewässern gefördert. Die übrigen Arten des Podicipedini-Kladus, d. час die Schwantaucher, der Ohren-, der Hauben- und (in viel geringerem Maße) der Rothalstaucher, behielten die aktiv verfolgende Nahrungssuche der Vorfahren bei, aber in einem anderen Habitat; sie spezialisierten sich auf das Fressen von Fischen auf größeren, offenen Wasserflächen.Sie sind meistens solitäre Nahrungssucher. Von ihnen nisten nur die zwei Schwantaucherarten in echten Kolonien. Als die Podicipedini-Arten beginnen, Gewässer mit großen Nahrungsflächen zu besiedeln, wurden viele unter ihnen durch einen Mangel an (idealen, vor Wellen und Räubern geschützten) Nistplätzen gezwungen. Vermutlich waren die innerartlichen Feindseligkeiten nicht so groß wie an kleinen Gewässern, weil ein Überfluss an Nahrung die Angriffstendenz besänftigte (FJELDSÅ 1973, KLATT & PASZKOWSKI 2005).Anfangs bot das Koloniebrüten den Tauchern keine Vorteile. Im Gegenteil, durch die Nähe vieler Artgenossen gab es ein größeres Risiko, dass die Taucher Nestparasitismus, Gelegeverlusten, innerartlichem Infantizid, Übertragung von Ektoparasiten usw. ausgesetzt wurden. Die Semikolonialität von Rothals-, Hauben- und Ohrentauchern Entstand vermutlich erst in neuerer Zeit und ähnelt vermutlich der Anfangsphase der Koloniebildung bei Tauchern, so dass wir durch das Verhalter derautechen Diechungen kollentech.SACHS 1998, SACHS et al. 2007). Sobald Semikolonien entstanden sind, kann man Anpassungen durch natürliche Auslese erwarten, um die Vorteile der neuen sozialen Umgebung zu maximieren und die Nachteile zu minimieren. Man kann также eine allmähliche Entwicklung zu einer echten Kolonialität vermuten. Zu den sekundären Adaptationen gehören eine Verringerung der Angriffsbereitschaft und die Entwicklung einer Brutsynchronisierung. Die Nistplatzwahl wurde sozial. Lappentaucher können sich gegen Raubfeinde nicht gut verteidigen und nisten deswegen gerne bei Möwen- und Seeschwalbenkolonien (s.7.). Lariden dürften wesentlich zur Entstehung der Taucherkolonialität beigetragen haben. Die Möwen und Seeschwalben warnen die Taucher rechtzeitig vor Raubfeinden und greifen diese aktiv an. Häufig brüten nicht nur die echten Koloniebrüter, sondern auch Territoriale Taucherarten bei Möwen und bilden dort nicht selten Semikolonien. Taucher in gemischten Kolonien waren (und sind) erfolgreicher in ihrem Brutgeschäft als andere Taucher (s. 7.). Es ist anzunehmen, dass natürliche Auslese das Zusammenbrüten mit Möwen und Seeschwalben Begünstigte, und dass der Übergang von Semi- zu echter Kolonialität (teilweise) в oder nahe an Möwenkolonien stattff.Es gibt Unterschiede in agonistischen und Sozialverhaltensweisen bei den vier phylogenetischen Linien der echten Koloniebrüter der Podicipedini (Hauben- und Schwantaucher Kladus) (VLUG unveröff.). Man kann daher annehmen, dass echte Kolonialität sich in vier Tauchergruppen unabhängig voneinander entwickelt hat: beim Haarschopftaucher, bei den fünf Podiceps- Arten mit Ohrbüscheln, den zwei Schwantauchelichte und ver. Da die Koloniebrüter und andere Taucher des Podicipedini-Kladus Anpassungen an die Nahrungssuche an Gewässern mit großen, offenen Wasserflächen entwickelt haben, unterscheiden sich von den Zwerg- und Bindentaucherarten durch die-Adoption einer einer einer.час sie setzen auf ein langes Leben bei vergleichsweise niedriger jährlicher Reproduktion (s. 5.6). 9. Danksagung Besonderen Dank schulde ich Rolf BERNDT und André KONTER (Echternach, L), die das Manuskript kritisch durchgesehen haben. Нина ВИВАНКО (Эдинбург, Великобритания) war so freundlich, die englische Zusammenfassung nachzusehen. 10. Резюме: Колониальность и территориальность поганок Podicipedidae В данной статье рассматриваются работы многих авторов (особенно J. FJELDSÅ, P.H. KLATT, A. KONTER, G.L. NUECHTERLEIN, J.L. SACHS, R. W. STORER и J. J. VLUG) о колониальности и территориальности поганок Podicipedidae и предлагает предварительную гипотезу о происхождении и эволюции колониальности в этом семействе. 90

11 Corax 22 (2012) Даже самые агрессивные территориальные поганки способны размножаться в условиях высокой плотности или полуколоний, т. Е. Гнездящихся скоплений, в которых особей независимо привлекает определенная особенность окружающей среды. По-видимому, у существующих 22 видов поганок гнездовая дисперсия очень гибкая.Однако похоже, что истинная колониальность, при которой птицы гнездятся вместе в результате социального притяжения между сородичами, наблюдается только в кладе Podicipedini-Poliocephalus (таблица 1). Он развился у 9 из 13 видов этой клады [у седой поганки Poliocephalus poliocephalus, у пяти ушастых поганок (Blacknecked Grebe Podiceps nigricollis и ее четырех южноамериканских родственников), у двух поганок-лебедей (Western Grebe Aechmophorus occidentalis и Clark s Поганка A. clarkii) и, возможно, у большой поганки Podicephorus major].У настоящих колониальных поганок выбор места гнездования носит очень социальный характер: первые гнезда служат эпицентрами, из которых колония разрастается. У птиц может наблюдаться синхронизация яйцекладки, вызванная взаимодействием сородичей. Строительство гнезда, ухаживания на платформе и беспорядочные половые связи могут способствовать этой синхронизации. Настоящие колониальные поганки более миролюбивы, чем территориальные и полуколониальные виды. Седоголовая поганка и виды группы ушастых Podiceps отклоняются от территориальных поганок за счет упрощения агонистического поведения (= поведения, связанного с боевыми действиями), которое, скорее всего, обусловлено размножением колоний.Первые поганки, вероятно, жили в закрытой среде обитания, то есть в болотах с мозаикой водной растительности и открытых пространствах, таких как каналы, пересекающие тростниковое болото. Весьма вероятно, что они были территориальными, поскольку принято считать, что территориальное (одиночное) гнездование является наследственным условием птиц. Однако есть основания полагать, что первые поганки иногда гнездились в больших количествах. Род Rollandia — самая старая, самая неспециализированная (примитивная) ветвь современных поганок, и два вида золотистых поганок действительно демонстрируют строго территориальное поведение, а иногда и тесноту территорий (полуколонии).Возможно, есть основания полагать, что гибкое гнездование золотистых поганок представляет собой наследственное состояние поганок. Более ранние поганки дали начало двум основным линиям — Подилимбини и Подсипедини. Виды Podilymbini (dabchicks и piedbills) сохранили свои предковые состояния, то есть территориальность и предпочтение размножаться и питаться на открытых пространствах болот. В их среде обитания количество хищных животных ограничено, и вполне вероятно, что естественный отбор сохранил территориальную систему гнездования.Их одиночная охота также может быть жизненно важной, потому что они преследуют довольно крупных и подвижных членистоногих и рыб, которые, вероятно, будут изгнаны, если многие поганки будут кормиться в одном и том же районе. Птицы, особенно птенцы, предпочитают держаться поблизости от какого-нибудь укрытия, где они могут спрятаться в опасности. Скорее всего, род седых поганок Poliocephalus является базальным по отношению к линии Podicipedini (поганки-лебеди и виды Podiceps, такие как большая хохлатая поганка Podiceps cristatus и поганка с черной шеей P.nigricollis) (таблица 1). Седоголовая поганка Poliocephalus poliocephalus — самый стайный вид поганок. Виды Podicipedini и седоголовая поганка покинули замкнутую болотную среду обитания и отправились в более открытые заболоченные места с (довольно) большими открытыми местами кормления. Седоголовая поганка и ушастая поганка (Черношеая поганка и ее южноамериканские родственники) не преследуют свою добычу так активно, как тупицы и пидбиллы. Они занимаются поиском и просто выбирают небольшую, медленно движущуюся добычу из огромного количества, которое можно найти в некоторых водно-болотных угодьях.Их продукты питания легко поймать и не являются спорным ресурсом, они демонстрируют быструю смену населения и нерегулярность. Это исключило возможные преимущества индивидуального использования кормов и разведения на рассредоточенных территориях. Птицы часто кормятся стаями и приняли настоящую колониальную систему размножения. Остальные виды Podicipedini, то есть поганка-лебедь, рогатая поганка Podiceps auritus, большая хохлатая поганка P. cristatus и (в гораздо меньшей степени) поганка с красной шеей P. grisegena, сохранили наследственные методы кормления и специализировались на рыбе. .Обычно они кормятся поодиночке на больших открытых озерах. Две поганки-лебеди гнездятся настоящими колониями, но рогатые, хохлатые и красношейные поганки очень территориальны и лишь изредка размножаются в полуколониях. Когда виды Podicipedini занимали большие воды, нехватка мест для гнездования или редкость идеальных мест по сравнению с большими районами нагула вынуждали многих из них 91

12 VLUG, JJ: Kolonialität und Territorialität bei Lappentauchern Podicipedidae гнездиться в скоплениях (полу -колонии).Возможно, враждебность здесь была не такой большой, как в маленьких бассейнах, потому что обилие еды, кажется, снижает склонность к нападению. Вначале колониальность этих птиц не имела никакой полезной составляющей. Напротив, был более высокий риск гнездового паразитизма, потери яиц, внутривидового детоубийства, передачи эктопаразитов и т.д. Podicipedini.Эгоистичные выгоды особи получают только от относительно редкой (качественной) среды гнездования, а не от близости сородичей. Как только возникла (полу) колониальность, адаптация должна была рассчитывать на максимизацию выгод и минимизацию издержек новой социальной среды, поэтому можно предположить постепенное превращение в истинную колониальность. Среди этих вторичных приспособлений — снижение драчливости и развитие синхронизации размножения. Выбор места для гнезда стал очень социальным.Поганки не очень способны преследовать и атаковать хищников. Можно предположить, что чайки и крачки сыграли важную роль в возникновении колониальности поганок. Они не только обеспечивают систему раннего предупреждения, но и активно преследуют хищников и отгоняют их. Поганки в смешанных колониях синхронизировали свою деятельность по размножению с таковой чаек и крачек. Поганки в этих колониях были (и остаются) более успешными в своем воспроизводстве, чем другие поганки. Если было выбрано гнездование вместе с ларидами, можно предположить, что переход от полу- к истинной колониальности поганок имел место (частично) в колониях чаек или рядом с ними.Поскольку существуют различия в агонистическом и социальном поведении истинных колониальных поганок, вполне возможно, что истинная колониальность возникла независимо четыре раза в кладе Podicipedini-Poliocephalus: у седой поганки пять ушастых видов Podiceps, два Aechmophorus (лебединых) поганки) и, возможно, в Большой поганке. Колониальные поганки приспособлены к кормлению на заболоченных территориях с большими участками открытой воды и имеют стабильные и предсказуемые места обитания для выживания, по крайней мере, обширные линьки, летние (не размножающиеся) и зимние районы.Перспективы выживания этих поганок более предсказуемы, чем перспективы размножения, особенно у видов с непредсказуемой средой размножения и большими территориями выживания. Они разработали стратегию К-разведения, то есть демонстрируют довольно небольшой годовой репродуктивный потенциал (относительно небольшие размеры полной кладки и выводка, лишь изредка вторые выводки и отложенный возраст размножения) и вносят свой вклад в будущий генофонд за счет долгой жизни с множеством размножений. времена года. 11. Literatur ALERSTAM, T. & G. HÖGSTEDT Миграция и размножение птиц в отношении среды обитания для выживания и размножения.Ornis Scandinavica 13: BANDORF, H Der Zwergtaucher. Die Neue Brehm-Bücherei No Ziemsen Verlag, Виттенберг-Лютерштадт. БЕРНДТ, Р. К. Haubentaucher Podiceps cristatus. В: R.K.BERNDT & D. DRENCKHAHN: Vogelwelt Schleswig-Holsteins, Band 1: Ornithologische Arbeitsgemeinschaft für Schleswig-Holstein und Hamburg, Kiel. БЕРНДТ, Р. К. и Г. БУШЕ Орнитологические исследования Шлезвиг-Гольштейн Коракс 15: БЕРНДТ, Р. К., Б. КООП и Б. СТРУВЕ-ЮЛЬ Фогельвельт Шлезвиг-Гольштейн, полоса 5, Брутвогелатлас.Wachholtz Verlag, Ноймюнстер. BEZZEL, E. & R. PRINZINGER Ornithologie. Verlag Ulmer, Штутгарт. BIRDLIFE INTERNATIONAL Информация о видах: Tachybaptus rufolavatus, Tachybaptus pelzelnii, Podiceps andinus, Podiceps taczanowskii. БЛИНОВ В.Н., КОШЕЛЕВ А.И., ЯНОВСКИЙ А.П. Структура колоний, успех размножения и поведение большой хохлатой поганки (Podiceps cristatus L.) на озере Мензелинское в Западной Сибири. В кн .: Экология и биоценоз перелетных птиц Западной Сибири: Наука, Новосибирск.BOE, J.S Выбор места размещения гнезда ушастыми поганками в Миннесоте. Condor 96: BURGER, J Поганки, гнездящиеся колониями чаек: защитные ассоциации и раннее предупреждение. Американский натуралист 123: КРЕМП, С., КЭЛ СИММОНС, И.Дж. ФЕРГУСОН-ЛИЗ, Р. ГИЛЛМОР, ПЭД ХОЛЛОМ, Р. ХАДСОН, Э.М. НИКОЛСОН, МА ОДЖИЛВИ, ПДЖС ОЛНИ, К.Х. ВООУС и Дж. Уоттель. Справочник птиц Европы. , Ближний Восток и Северная Африка Птицы западной Палеарктики, полоса 1. Oxford University Press, Oxford. КАЛЛЕН, С.A., J. R. JEHL Jr. и G. L. NUECHTERLEIN Ушастая поганка Podiceps nigricollis. В: А. ПУЛ и Ф. ГИЛЛ (Hrsg.): Птицы Северной Америки, No The Birds of North America, Inc., Филадельфия, Пенсильвания. ДАНЧИН, Э., Т. БУЛИНЬЕР и М. МАССО Конспецифический репродуктивный успех и выбор среды обитания для размножения: значение для изучения колониальности. Экология 79: ДАРЛИНГ, Ф. Ф. Стаи птиц и цикл размножения: кон- 92

ต้น ซี ดาร์ ใน เลน กลาง ผล ไม้ ชนิด แรก ใน ป่า ต้น ซี ดาร์ ชนิด ต่างๆ

เรื่องราว ของ ต้นไม้ มหัศจรรย์

ข้อมูล แรก เกี่ยว กับ ไซบีเรีย ซี ดาร์ และ ชื่อ ของ นัก เก็บ รวบรวม เหล่า นี้ หาย ไป ใน ช่วง หลาย ศตวรรษ

เป็น ที่ ทราบ กัน ดี ใกล้ กับ ไซบีเรีย เกิด ขึ้น เร็ว ที่สุด เท่า ที่ 9 เมื่อ พ่อค้า Помор และ Новгород เดินทาง ไป ที่ บก ผ่าน ทาง Каменный пояс และ ตาม แนว Холодное холодное море กำลัง มุ่ง หน้า ไป หา ขนสัตว์ ที่ บริเวณ ล่าง ของ Ob ข้อมูล ที่ เก่า แก่ ที่สุด เกี่ยว กับ ไซบีเรีย ใน พงศาวดาร ของ Новгород ใน ศตวรรษ ที่ 9-12 ใน ศตวรรษ ที่ 15 การ ให้ บริการ luprdi มากกว่า หนึ่ง ครั้ง ถึง r โอบี

แคมเปญ ของ Ермак ใน 1581-1585 ให้ ข้อมูล จำนวน มาก เกี่ยว กับ ธรรมชาติ ของ ไซบีเรีย และ ภูมิศาสตร์ ของ ตน ประวัติศาสตร์ ไซบีเรีย สมัย ก่อน — «Синодика» Куприана รวบรวม เรื่องราว ของ คอส แซ ค ผู้ เข้า การ รณรงค์ ของ Ермак ว่า ป่า และ ต้น ซี ดาร์ งอก ขึ้น เหนือ Урал: «… ต้นไม้ เติบโต แตก ต่าง: кедры และ певга และ อื่น ๆ พวก เขา ยัง มี สัตว์ ใน พวก เขา ต่าง … ยิ่ง ไป กว่า นั้น และ ดอกไม้ สมุนไพร ที่ มี ความ หลากหลาย … ใน แหล่ง ที่ มา ของ แม่น้ำ เหล่า นี้ ป่า มี อุดม สมบูรณ์ ใน การ เก็บเกี่ยว และ สถาน ที่ เลี้ยง ปศุสัตว์ … «

ป่า ซี ดาร์ ดึงดูด ความ สนใจ จาก นัก เดินทาง วิจัย ให้ กลาย เป็น ดิน แดน สี สมบูรณ์ และ เป็น แหล่ง ต้น ถั่ว อาหาร ที่ มี มี คุณค่า ผู้ อพยพ ชาว รัสเซีย ผู้ เริ่ม ไซบีเรีย หลังจาก ต้น ซี ดาร์ เป็น ผล ไม้ การ ตั้ง ถิ่นฐาน ของ รัสเซีย ถูก สร้าง ขึ้น โดย ป่า ซี ดาร์ ตาม ริม ฝั่ง แม่น้ำ ใน ตอน ท้าย ของ ที่ ที่ 17 ธนาคาร ของ Иртыш และ Об ประชากร มาก ที่ Н.Спафарий «Окольный посольский орден» ซึ่ง เดินทาง ไป ตาม แม่น้ำ เหล่า นี้ ระหว่าง ทาง ไป ประเทศ จีน ปี พ ศ. 1675 กล่าว ใน บันทึก การ เดินทาง

ชาว ไซบีเรีย สังเกต เห็น ว่า การ ตาย ของ ป่า เสื่อม ถอย ของ อุตสาหกรรม เนื่องจาก ขน สี ดำ และ ขนสัตว์ อื่น ๆ («เนื้อ นุ่ม») ใน รัสเซีย โบราณ เป็น เวลา นาน ธนาคาร ธนบัตร และ เป็น ราย ได้ ของ คลัง เก็บ เงิน การ ทำให้ ยากจน ของ การ ทำ ประมง ของ เป็น ตัว กำหนด รัฐบาล แรก ใน การ ความ ร่ำรวย ไม้ และ ซี ดาร์ ก่อน ใน ปี ค.ศ. 1656 г. ดิน แดน สี ดำ ได้ รับ การ ประกาศ ให้ เขต สงวน แห่ง หนึ่ง บน แม่น้ำ หลาย แห่ง Северное Зауралье และ ใน ปี ค.ศ. 1683 มี คำ สั่ง ห้าม การ เผา ป่า ไม้ ดาร์ ที่ ว่า «การ ทำ ประมง ขนาด ใหญ่ ทำ ใต้ การ แห่ง ตาย»

หัว ของ โรงงาน เหมือง แร่ Урал และ ไซบีเรีย ที่ เข้า เยี่ยม ชม ไซบีเรีย ผู้ เขียน กฎ การ ทำ นัก ภูมิศาสตร์ ที่ มี ขนาด ใหญ่ และ นัก วิจัย В.Н.Татищев เขียน ใน ปี 1744: «ใน จังหวัด ไซบีเรีย ค่อนข้าง ต้น พวก เขา ได้ รับ จำนวน มาก ของ ถั่ว ไพ น์ ของ เหล่า พวก เขา ทำให้ น้ำมัน อาหาร ที่ บริโภค «

ใน คำ อธิบาย ของ พืช รัสเซีย ที่ มี รูปภาพ ของ พวก เขา ซึ่ง ตี พิมพ์ ใน ปี พ. ศ. 2329 П. Паллас ได้ ให้ คำ อธิบาย เกี่ยว กับ ซี ดาร์ และ เน้น ความ เป็น ไป ได้ ใน การ ใช้ ไม้ ถั่ว และ เข็ม ของ มัน ปี ค.ศ. 1793 เขา เขียน ว่า «ไซบีเรีย ซี ดาร์ ซึ่ง เติบโต มา ไม่ เพียง เท่า ที่ ความ สูง สูง แต่ บาง ครั้ง พวก จะ ดี กว่า มี สอง หลา ใน ความ หรือ ซี ดาร์ ของ. ไม่ แข็งแรง กว่า สน เหมาะสม กับ ความ ขาว ความ และ ความ สว่าง เหมาะ สำหรับ งาน ช่างไม้ และ งาน ช่างไม้ แท่น คู่ บน โต๊ะ … «

เยี่ยม ชม Урал, И. Лепехин ใน 1814 писал: «ผล ไม้ ป่า ที่ สำคัญ ที่สุด ใน สถาน ที่ นี้ เป็น ถั่ว สน …»

เมื่อ อธิบาย ถึง ป่า ต้น ซี ดาร์ แห่ง เขต ล ไต AB Коптев เขียน ว่า «ต้นสน ซี ดาร์ ส่วน ใหญ่ อยู่ บน กิ่ง ก้าน ต้นไม้ นัก อุตสาหกรรม ต้อง เผชิญ กับ ปัญหา ลำบาก เมื่อ เก็บ รวบรวม กรวย หลาย สิบ хвойные ใน ช่วง เวลา ที่ ยาวนาน «

ความ สนใจ ใน ไม้ ซี ดาร์ เพิ่ม ขึ้น โดยตรง และ การ เจริญ เติบโต ของ เมล็ด พันธุ์ Кедр สนใจ นัก วิจัย ไม่ เพียง เท่านั้น ใน ช่วง ที่ 80 ของ ศตวรรษ ที่ 19 ปัญหา ของ การ สร้าง ทาง รถไฟ รับ แล้ว ด้วย การ ออกแบบ คาด ว่า เกือบ ขนส่ง ปี (ประมาณ 100 พัน ปอนด์) จะ ถั่ว สน ใน ความ เป็น จริง ใน ช่วง ทศวรรษ แรก (พ.ศ. 2442-2301) 189 000 пудов орехов ได้ รับ การ ขนส่ง เป็น ประจำ ทุก ปี บน รถไฟ ไซบีเรีย

ด้วย การ ก่อสร้าง ทาง รถไฟ ความ ต้องการ ไม้ เพิ่ม ผล ให้ ป่า ไม้ กำลัง พัฒนา อย่าง ก่อสร้าง ทาง รถไฟ ทำให้ เกิด การ ไหล บ่า เข้า เข้า มา ของ ประชากร การ เติบโต ของ เมือง ของ เศรษฐกิจ ซี ดาร์ ใน ปี นี้ ดำเนิน การ ร่วม กับ การ จัดสรร การ จัดการ ที่ดิน

การ ทำงาน ที่ Томский университет ใน ฐานะ ศาสตราจารย์ พฤกษศาสตร์ ใน ช่วง พ.ศ. 2426 ถึง 2457 การ จัดการ เดินทาง ครั้ง สำคัญ จำนวน 17 ครั้ง เพื่อ กระจาย พันธุ์ พืช ใน ไซบีเรีย ตะวันตก เขา สนใจ อย่าง มาก ใน ไซบีเรีย ซี ดาร์ ผล งาน ของ เขา ได้ บรรยาย ถึง ป่า ซี มาก ของ อั พ ทำให้ มี ราย ละเอียด เกี่ยว กับ ระบอบ การ ปกครอง ของ ไซบีเรีย ซึ่ง เป็น ที่ ยอมรับ ใน ช่วง ของ ดาร์ ซึ่ง เป็น ข้อ แนะ ว่า การ ป่า ต้น ซี ดาร์ นั้น ทำให้ เกิด ระหว่าง ป่า ต้น ที่ ซี ดาร์ และ ไท ทา เนีย การ ปรากฏ และ ผล

นัก พฤกษศาสตร์ ชาว ไซบีเรีย ชื่อ ดัง В.Барышевцев เป็น ผู้ ก่อการ ดำเนิน มาตรการ เพื่อ ใช้ ความ ไท ทา นิ ส ซี ดาร์ นัก คน ให้ ความ สำคัญ ความ สำคัญ ทาง การ ปลา ซี ดาร์ ชีวิต ไซบีเรีย และ ตั้ง ข้อ ดาร์ การ ชุมนุม ใน ชนบท ห้าม การ ชุมนุม ของ ต้นสน สน กำหนด และ กำหนด บท ลงโทษ สำหรับ การ การ เก็บ เงิน ราย ได้ จาก การ ขาย เป็น 15-20 เปอร์เซ็นต์ ของ ราย ได้ ประจำ ปี ชาวนา อย่างไรก็ตาม ใน พื้นที่ เฉพาะ อย่าง ยิ่ง ใน พื้นที่ แยก ป่า สน ถูก ใช้ ประโยชน์ ดาร์ เก่า แก่ เพื่อ เก็บ กรวย ไม่ มัก จะ ถูก ตัด ออก ไฟ ที่ เหลือ สะสม ถั่ว มัก จะ กลาย เป็น สาเหตุ ไหม้ ป่า ทำลาย ป่า ดาร์ คุณค่า ใน พื้นที่ ขนาด ใหญ่

ใน การ ตัดสินใจ ของ รัฐบาล โซเวียต ใน ทศวรรษ ที่ 1920 ความ สำคัญ ของ ป่า ซี ดาร์ ได้ ไว้ และ ได้ รับคำ สั่ง ให้ เก็บ ผล ป่า ซี ดาร์

การ เก็บเกี่ยว ถั่ว ไพ น์ ท เริ่ม จาก ส่วน ร่วม ของ องค์กร ที่ ให้ ความ และ องค์กร ที่ สนใจ อื่น ๆ มาตรการ บาง ถูก นำ มา ใช้ เพื่อ ป้องกัน มี คุณค่า ของ ไฟ ป่า ศัตรู พืช และ การ ละทิ้ง ต้นไม้ เป็น สิ่ง ต้อง ห้าม

หลังจาก สงครามโลก ครั้ง ที่ สอง ใหม่ เริ่ม ขึ้น ศึกษา เรื่อง ป่า ต้น ซี ดาร์ และ ที่ ดี ขึ้น สิ่ง นี้ ได้ รับ การ ความ สะดวก อย่าง มาก โดย การ ไม้ ให้ เป็น

หัวหน้า ห้อง ทดลอง วิทยาศาสตร์ เมล็ด พันธุ์ ป่า ไม้ ของ วู้ ด โว ล ต์ นา ซู Т.П. Некрасова ได้ บรรยาย ถึง ลักษณะ ทาง ชีววิทยา แรก ของ การ ผลิต เมล็ด พันธุ์ ดาร์ ของ ไซบีเรีย พบ ข้อกำหนด ทาง ชีวภาพ ของ แบ ริ่ ง เมล็ด ได้แก่: โครงสร้าง มงกุฎ ลักษณะ ทาง สัณฐาน วิทยา ของ หน่อ ลักษณะ สำคัญ พัฒนา ตัว อ่อน ของ ตัว อ่อน ข้อมูล ทั่วไป เกี่ยว กับ ผลิต เมล็ด พันธุ์ ของ ต้น ซี แต่ละ ภูมิภาค การ กระจาย ความ ระบบ นิเวศ และ ทาง ภูมิศาสตร์ ของ ผลผลิต จะ ได้ รับ

นอกจาก นี้ ควร สังเกต ว่า การ ศึกษา ต้น ซี ไซบีเรีย เริ่ม ขึ้น เร็ว กว่า พันธุ์ อื่น คง มี ความ เข้ม ที่ แตก ต่าง กัน ไป ไป ใน ช่วง สาม ศตวรรษ ที่ ฝัง ราก ละเอียด ของ พ่อค้า และ ผู้ ให้ บริการ ความ พยายาม ของ นัก วิทยาศาสตร์ ด้าน การ ผลิต ได้ ทำให้ ตำนาน เรื่อง พันธุ์ ของ ต้น ซี ดาร์ ตาม มี ช้า และ ความ ไร้ ผล การ เพาะ พันธุ์ เทียม

สาเหตุ ของ การ ระบาด ของ ศัตรู ที่ เลว ร้าย ซี ดาร์, ไหม ไซบีเรีย ได้ รับ ขึ้น และ วิธี การ ใหม่ ๆ ใน การ ศัตรู พืช ชนิด นี้ ได้ การ เสนอ ทำ เพื่อ เก็บเกี่ยว ของ ถั่ว พัฒนา ประเด็น ทาง ชีววิทยา สรีรวิทยา และ นิเวศวิทยา ของ ดาร์ หลาย เรื่อง

อย่างไรก็ตาม แม้ จะ มี งาน ศึกษา เกี่ยว กับ ผล การ ผลิต ผลผลิต ฟื้นฟู ป่า ซี ดาร์ ใน ปลูก ปัญหา ดัง กล่าว ไม่ สามารถ แก้ไข ได้ ทั้งหมด

ลักษณะ ของ ไซบีเรีย ซี ดาร์

บน ดิน แดน ของ อดีต โซเวียต สาม ชนิด ดาร์ เติบโต นอกเหนือ ไป จาก ซี หรือ แมนจูเรีย แล้ว ยัง มี ต้น ซี ดาร์ แพร่หลาย ใน แถบ ตะวันออกไกล และ ซี ดาร์ stanik หรือ stlanets ทั่วไป ใน ไซบีเรีย ได้ รับ ชื่อ เพื่อ ความ สวยงาม ของ มงกุฎ ปุย ไม้ และ ถั่ว มัน อร่อย จาก Русские казаки — ผู้ บุกเบิก ดิน แดน ไซบีเรีย เนื่องจาก ไซบีเรีย ยักษ์ เตือน พวก พวก เขา ศักดิ์สิทธิ์ เลบานอน ซี ดาร์ เขา ไบ เซน ไท น์

ต้น ไซบีเรีย ไซบีเรีย — ต้น อมตะ ใน สภาพ ที่ เหมาะสม จะ มี ความ สูง 35-40 เมตร และ มี เส้นผ่านศูนย์กลาง ถึง 1.8 เมตร ลำต้น ตรง แม้ ใน พื้นที่ เพาะ ปลูก มี รูป และ ใน ที่ โล่ง ก็ มี การ моноподиальный เมื่อ เกิด แผล ไหม้ และ ของ ด วงศ์ แรก จะ ช่วง อายุ 5-6 อยู่ ภาย ท้องฟ้า ของ ต้น แม่ — ใน ช่วง 7-8 ปี

หน่อ สี เหลือง ปกคลุม ด้วย ขน สี แดง ยาว หน่อ มี ความ ยาว 6–10 ม ม. ชี้ ไม่ เรซิน ปกคลุม ด้วย เกล็ด สี แดง น้ำตาล เข็ม ยาว 60–140 ม ม. และ กว้าง 0,8-1,2 ม ม. เป็น รูป สามเหลี่ยม หยัก เล็กน้อย มี เรซิน 3 เส้น รวม กัน เป็น 5 ชิ้น ใน กลุ่ม เก็บ ไว้ ที่ กิ่ง 3-7 ปี เข็ม ส่วน บุคคล ยัง คง เป็น เป็น เวลา 9 และ 10 ปี เข็ม จะ ค่อยๆ ลง โดย การ ลด เข็ม แต่ละ อัน ลง ใน กลุ่ม ดังนั้น การ ยิง ที่ มีอายุ มากกว่า จึง น้อย ลง ใน กลุ่ม

โรงงาน แยก เพศ ซี ดาร์ อวัยวะ อวัยวะ สืบพันธุ์ เพศ ชาย หญิง ตั้ง อยู่ บน ต้น เดียวกัน หน่อ หญิง ตั้ง อยู่ บน กิ่ง ก้าน หนา ใหญ่ อยู่ ที่ ส่วน บน ของ Колоски ชาย เชอ ร์ รี่ สี แดง และ ล่าง ตั้ง อยู่ ประมาณ จาก วง ที่ สี่ และ ล่าง ของ มงกุฎ บน สาขา เดียวกัน มี ตัวผู้ และ ตัวเมีย

ต้น ซี ดาร์ ต่อ มา ส ก็ อ ต เดือน มิถุนายน นี่ เป็น สาย พันธุ์ ไม้ พัด ปริมาณ เกสร ถึง 130 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์ น้ำหนัก เกือบ จะ เท่ากับ ผลผลิต ของ ละออง เกสร ทน รวม กับ ตำแหน่ง ที่ แยก ต่างหาก ใน колоски ชาย และ กรวย หญิง และ ไม่ พร้อม กัน ของ การ พวก เขา บน ต้นไม้ ต้น หนึ่ง โปรดปราน การ ผสม ข้าม ข้าม กว้าง และ การ ก่อ มี ความ ผู้ใหญ่ กรวย เป็น ทรง กระบอก รูป ไข่ หรือ รูป ไข่ ยาว 5-13 ม ม.กว้าง 4–8 เซนติเมตร เมล็ด หรือ ที่ พวก เขา เป็น ที่ รู้จัก กัน แพร่หลาย, ถั่ว สน ของ รูปร่าง โง่ มี เข้ม ใน สี ที่ มี แข็ง ความ ยาว ถั่ว 7–14 ความ กว้าง 6–9 มิลลิเมตร

ไม้ ซี ดาร์ เป็น ไม้ ที่ หนาแน่น เรียงราย มี ความ นุ่มนวล สีชมพู และ กลิ่น หอม ไม้ เกือบ จะ เหมือนกับ ฤดู ใบไม้ ร่วง อุโมงค์ มี ขนาด ใหญ่ มากมาย และ มี ส่วน ใหญ่ อยู่ ไม้ สน ชนิด อื่น มี ความ กว้าง เป็น สี เหลือง ขาว เมล็ด ใน สภาพ แห้ง เป็น แดง หรือ สี เหลือง น้ำตาล สามารถ มอง เห็น ปี ได้ โดย เฉพาะ ใน ส่วน ตัด การ ตัด แต่ง กิ่ง 9 ขัด และ

ไซบีเรีย ซี ดาร์ ด้วย ลักษณะ ทาง นิเวศวิทยา เป็น ต้นไม้ แพร่หลาย ใน ที่ราบ ทาง ไซบีเรีย Приуралье เจริญ เติบโต ได้ ดี ใน ดิน และ สภาพ ภูมิ อากาศ นัก แนะนำ ให้ ปลูก บริเวณ ป่า ไกล เกิน กว่า การ กระจาย ตาม ธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม ส่วน ใหญ่ ของ เพล ย์ เหล่า นี้ ไม่ ประสบ ความ สำเร็จ

ปลาย ฤดู ใบไม้ ผลิ น้ำค้างแข็ง ของ ต้น ดาร์ มัก ชำรุด колоски และ ความ ตาย จำกัด การ กระจาย ของ ต้นไม้

ความ ต้องการ แสง ที่ แตก กัน ทุก วัย กัน ยิง มัน สามารถ ทน ต่อ การ อายุ ที่ มาก ขึ้น ความ ต้องการ แสง เพิ่ม และ ถึง ขีด สุด ใน ช่วง มี การ เพิ่ม ของ อิทธิพล รัก แสง ของ สภาพ ภูมิ อากาศ เหนือ และ บน (ใน ภูเขา) ของ การ กระจาย ตัว ของ มัน ซี รัก มาก ขึ้น

ซี ดาร์ ยัง แตก ต่าง สภาพ ดิน ใน ของ ช่วง ของ มัน สิ่ง ที่ ดี ได้ รับ การ พิจารณา ว่า เป็น ดิน ที่ สมบูรณ์ บริเวณ ชายแดน ทาง เหนือ ของ เนื้อที่ แห้ง มาก พร้อม กับ ดิน ทราย และ ทราย ใน ช่วง สามารถ เจริญ เติบโต ได้ บน พื้นที่ รกร้าง น้ำ และ ดิน ที่ เปียก ขณะ ที่ B.Н. Городков ชี้ ให้ เห็น ว่า «… ต้น ซี ดาร์ ชนิด อื่น ๆ ยกเว้น ต้นสน แต่ เป็น เรื่อง ที่ เลว ร้าย … มัน มี ความ สำคัญ ต้นสน ที่ มี อาการ ห้อย จำกัด บาง อย่าง «ใน บริเวณ ที่ราบ ลุ่ม แม่น้ำ ใน ดิน ทราย และ ลุ่มน้ำ สามารถ ทน ต่อ น้ำ ท่วม เป็น และ สร้าง พื้นที่ เพาะ ปลูก ที่ มี ผลผลิต สูง ที่ ชายแดน ด้าน ใต้ การ ขึ้น บน ดิน ดินร่วน เปื้อน ใน เวลา เดียวกัน จะ ได้ รับ การ พื้น ผิว ของ ส่วนประกอบ ทาง กล เบา และ สร้าง ที่ มี มาก ที่สุด ระบาย น้ำ ดี

ที่ ด้าน ใต้ ของ ช่วง ของ มัน ต้น ซี ที่ ต้องการ มาก ของ ความชื้น ใน ดิน หลักฐาน โดย ระยะ เวลา ของ ต้นไม้ ที่ ยืน เพื่อ เพื่อ ความ หดหู่ และ ความ หดหู่ ชอบ ที่ ร้อน แทน อยู่ ใน ใจกลาง ของ พื้นที่ มัน เติบโต ขึ้น ทุก ที่ ใน ปี ความชื้นสัมพัทธ์ อากาศ ที่ 13 ชั่วโมง สูง กว่า 60 และ เดือน ที่ มี ความชื้น น้อย ที่สุด — 40–45 เปอร์เซ็นต์ อย่างไรก็ตาม ซี ดาร์ เติบโต ได้ ใน บริเวณ ที่ มี ความชื้น ต่ำ กว่า ที่ ระบุ ไว้ แต่ มี อยู่ ความชื้น สูง ดิน

การ เจริญ เติบโต ภาย ใต้ ที่ แตก ต่าง ซี ดาร์ เป็น ระบบ ราก ที่ มี ซึ่ง มัก จะ เป็น ผิวเผิน เมื่อ ดิน ทราย ดินร่วน ป น ทราย ไม้ จะ ระบบ ราก มี มี เพียง ไม่ กี่ ต้น ที่ เติบโต ขึ้น เฉพาะ ใน ช่วง 20–30 ปี แรก เท่านั้น ลึก ลง ไป ใน ดิน ประมาณ 80 เซนติเมตร มัก ไม่ เกิน ขอบ ฟ้า ยึด ฝัง ลึกซึ้ง ถึง ความ 100–160 เซนติเมตร พวก เขา พร้อม กับ ตีน ราก หนา ให้ การ สนับสนุน ที่ มั่นคง สำหรับ ส่วน เหนือ พื้น ดิน ของ ต้นไม้

เมื่อ ประมาณ 40 ปี ระบบ ราก ของ ต้น ซี ดาร์ รับ คุณสมบัติ หลัก ของ สาย พันธุ์ นี้ มี เพียง การ ยืด ตัว และ ความ หนา เท่านั้น ใน ต้นไม้ ที่ มีอายุ มากกว่า 40 ปี จำนวน ราก ขึ้น อยู่ กับ และ ยิ่ง ใหญ่ ที่สุด เมื่อ ไม่มี การ รบกวน จาก จาก ต้นไม้ ชนิด อื่น ดังนั้น ที่ ขอบ ของ ป่า มี ราก มากกว่า 5-6 ใน พื้นที่ เพาะ ปลูก ที่ มี ความ หนาแน่น และ และ 8-9 เท่า ของ ต้นไม้ ที่ มี ลักษณะ รน ใน ต้นไม้ ที่ ปลูก ตาม ขอบ จะ มี ใบ ย่อย กิ่ง ถึง 11 ใบ ใน ขณะ เพาะ ปลูก แบบ ปิด กลาง จะ เกิน 6-7 ใน ราก ต้น ซี ดาร์ แบบ ครอบคลุม พื้นที่ ห่าง ไกล มงกุฎ และ ล้อม รอบ ไป ด้วย ต้นไม้ อื่น ๆ ส่วน ใหญ่ ของ ราก จะ ลึก ไป ใน และ มี เพียง บาง ส่วน ที่ ปลูก ระหว่าง มงกุฎ เท่านั้น

ใน พื้นที่ ชุ่ม น้ำ ระบบ ของ ต้น ซี พัฒนา ไป ใน ลักษณะ เดียว กับ ดิน น้ำ อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก สถานะ ของ น้ำใต้ดิน ที่ ใกล้ จะ ทำให้ ส่วน กำหนด ค่า ราก ลง ใน พื้นที่ มี ความ ร้อน ต่ำ ราก จะ แตก และ ตั้ง อยู่ ใกล้ พื้น ผิว ราก เพิ่มเติม ปรากฏ บน ดิน мешки сфагнума กับ ปก เติบโต อย่าง ต่อ เนื่อง ของ ส้ม มอ ส สามารถ สร้าง สาม ชั้น ของ ราก ใน ช่วง อายุ 10-20 ปี ป่า ต้น ซี ดาร์ ภาย ใต้ ป่า ราก ด้าน ข้าง จะ ตาย และ พื้นที่ โภชนาการ พืช ชนิด นี้ จะ น้อย กว่า ที่ ใน พื้นที่ หักบัญชี ประมาณ 10-15 เท่า

จาก การ ศึกษา สถาปัตยกรรม ของ ราก ของ ไซบีเรีย ซี ดาร์ Т.П. Некрасова พบ ว่า ราก ที่ ราก โครง กระดูก อยู่ ตรง ใต้ พื้น ป่า พวก มี สอง ประเภท คือ หรือ เจริญ การ วาง รากฟัน ใน พื้นที่ ปลอด สาร อาหาร และ ราก ด้าน และ บาง ที่ มี ระบบ ราก เคียง микориза หน้าที่ ของ หลัง คือ ชั้น ดิน ที่ ถูก ยึด รากแก้ว ข้าง ต่าง จาก สี และ รูปร่าง ของ ปลาย ใน ราก เติบโต ปลาย เป็น และ ใน ราก ด้าน ข้าง จะ ชี้ 90 เปอร์เซ็นต์ ของ ราก ทั้งหมด จะ พอดี กับ ชั้น บน ดิน ประมาณ 20 เซนติเมตร ส่วน ที่ เหลือ ลง เหลือ 100–160 เซนติเมตร

พบ 7 รูป แบบ ของ микориза บน ราก ของ ไซบีเรีย ซี ดาร์: รู้สึก นุ่มนวล ด่าง เส้นใย คอ คล้าย ปะการัง และ เรียบ ขน อ่อน และ เส้นใย микориза มัก จะ พัฒนา ใน ย่อย สลาย ครอบงำ โดย микориза ก้อน ซึ่ง ใน ราก ของ ต้น ซี มี สีชมพู อ่อน ใน ไม้ พุ่ม ไม้ บ่อย และ มี หนวด หนึ่ง เป็น ไม้ ที่ มาก ที่สุด และ ใน ต้น ปะการัง a ปะการัง Микориза สังเกต เฉพาะ ที่ ราก ด้าน ข้าง เท่านั้น มี ราก ขน ที่ ราก เจริญ เติบโต เท่านั้น

รูปร่าง ของ มงกุฎ ใน ไซบีเรีย ซี ดาร์ แตก ต่าง ตาม อายุ และ ใน ต้นไม้ ที่ อายุ กำหนด ตาม สถาน ที่ ตั้ง ของ พวก เขา ใน ใน ยืน ความ บริบูรณ์ สภาพ ป่า และ จำนวน ๆ มัน ความ หลากหลาย ของ รูป มงกุฎ ซี ดาร์ ทั้งหมด ตอน ของ ไท ทัน Priobya ใน Сидарс ยืน ฟรี ที่ พบ มาก ที่สุด คือ รูป ทรง กระบอก รูป ทรง กรวย เสี้ยม รูป วงรี รูป ไข่ มงกุฎ รูป ค ทา และ ความ สูง ของ สิ่ง ที่ แนบ มา ของ มงกุฎ ใน กิ่ง มี ขนาด เล็ก กิ่ง ก้าน มี ไม่ ดี ความ สูง ของ ตัวเมีย ที่ ตาย มี ชีวิต นิดเดียว มี ขนาด เล็ก มงกุฎ ยาว เพียงพอ มงกุฎ ของ ดาร์ ประกอบด้วย กิ่ง ก้าน สาขา หนา ขึ้น และ มี ความ สูง เป็น ตัวเมีย มี ขนาด ใหญ่

มี หลาย รูป แบบ ที่ รู้จัก กัน หรือ พันธุ์ ไซบีเรีย ซี ดาร์.ใน วรรณคดี พิเศษ รูป แบบ ไซบีเรีย ภูเขา หรือ กลม มาก ที่สุด เป็น เทือกเขา แอ ล ป์ แบบ คืบ มี การ เติบโต ต่ำ พวก เขา แตก ต่าง ใน การ ควบคุม สภาพ แวดล้อม ที่ แตก ขนาด ต้นไม้ พลังงาน ผล และ กรวย และ ลักษณะ ทาง สัณฐาน วิทยา และ นิเวศวิทยา อื่น ๆ

สี ของ เปลือก แตก ต่าง จาก สี เทา อ่อน สีชมพู เป็น สี เทา — ดำ ต้นไม้ ที่ อายุ 70-80 ปี มัก จะ มี เปลือก แตก ออก เป็น ชิ้น บาง ครั้ง เปลือก ไม้ นี้ รับ เก็บ รักษา ไว้ เมื่อ มาก ขึ้น ใน หมู่ ไม้ ซี ดาร์ ที่ มีอายุ มากกว่า 80–100 ปี ต้นไม้ กลุ่ม จะ ยืน ออก ตาม โครงสร้าง ของ ข้อ แรก คือ มี เปลือก ที่ มี รอย แตก ซึ่ง แตก ออก เป็น รอย แตก ยาว บน แท่น มี ยาว มากกว่า กว้าง และ ส่วน ปลาย ไม่ โค้ง ง อ ด้าน นอก ที่ สอง — มี เปลือก เกล็ด, โดด เด่น ด้วย การ ของ รอย แตก ตาม ยาว และ ตาม ขวาง แผ่น ที่ มี รูปร่าง ไม่ สม่ำเสมอ โค้ง ออก ด้าน นอก

ขนาด ของ กรวย มี ความ โดด เด่น ด้วย กรวย มี ความ ยาว เฉลี่ย มากกว่า 8 เซนติเมตร กลาง — 6-8 และ เล็ก — ตั้งแต่ 5 ถึง 6 เซนติเมตร ขนาด ของ เฉลี่ย แตก ต่าง กัน ไป ใน แต่ละ เบี่ยง เบน ความ ยาว ใน บาง ปี ไม่ เกิน 0.6-0,8 เซนติเมตร ใน ปี การ เก็บเกี่ยว ที่ ไม่ ดี เล็กน้อย และ ถึง 1-1,2 เซนติเมตร ความ กว้าง กรวย 5-6 เซนติเมตร ใน แต่ละ ปี จะ มี ต่าง กัน ไป ไม่ เกิน 0,2–0,3 เซนติเมตร

รูปร่าง และ สี ของ กรวย มี การ เปลี่ยนแปลง ได้ ต้นไม้ แต่ละ ต้น จะ ถูก ครอบงำ ด้วย สี เดียว ข้อ ยกเว้น คือ สำเนา ที่ ด้อย พัฒนา พัฒนา หรือ เสียหาย ใน ป่า ต้น ซี ดาร์ ที่ มี ทรง มัก จะ ครอบงำ; สี เป็น สีชมพู ม่วง และ สี เทา อ่อน แม้แต่ เดียว ก็ มี สี แตก ต่าง กัน ไป ตาม ความ ของ สี ที่ เฉพาะ เจาะจง จาก ด้าน ต่างๆ

หลังจาก ตรวจ สอบ กรวย สน หลาย ๆ อัน แล้ว ว่า เครื่อง ชั่ง หรือ อั พ ไฟ เมล็ด ถูก ปกคลุม มี รูปร่าง แตก ต่าง กัน ใน กลุ่ม ต้นไม้ เล็ก ๆ กลุ่ม หนึ่ง ต้นสน จะ มี เกล็ด ตะขอ มี ปลาย แหลม มี ปีกนก กลาง และ สำหรับ กรวย ของ ต้นไม้ ชนิด ใด แบบ หนึ่ง มี ลักษณะ เป็น ไม่ เปลี่ยนแปลง ตลอด หลาย ปี

โดย ปกติ ต้นไม้ ที่ อยู่ ใน สภาพ แสง ที่ จะ ถูก ครอบงำ ด้วย กรวย ที่ มี ที่ มาก ขึ้น ลักษณะ ที่ นูน ขึ้น และ ติด ติด ยา เสพ ติด ยาม ของ กรวย ซี ใช้ เวลา เมื่อ มี เกล็ด เมล็ด ใน รูป ของ ตะขอ ก็ เพิ่ม ขึ้น

จำนวน เมล็ด ใน กรวย หนึ่ง มี ตั้งแต่ 30 ถึง 158 ชิ้น ขึ้น อยู่ กับ ความ ยาว และ รูปร่าง ของ ทรง กรวย มี เมล็ด น้อย กว่า เมล็ด ที่ มี ความ ยาว ประมาณ 15–20 เปอร์เซ็นต์ การ เพิ่ม ขึ้น ของ ความ ยาว ของ ทำให้ ผลผลิต เมล็ด เพิ่ม ขึ้น ผลผลิต เมล็ด พันธุ์ ของ ต้นไม้ แต่ละ แตก ต่าง กัน ไป ขึ้น อยู่ กับ เจริญ เติบโต และ ตำแหน่ง ของ พวก เขา ใน ต้น ซี ดาร์ ใน พื้นที่ เดียวกัน มี ต่าง กัน อย่าง มี ทาง ผลผลิต ปี เมล็ด พันธุ์ ที่ พวก เขา มัก จะ ไม่ ตรงกัน

ภายใน ขอบเขต ของ ไท ทา เนีย กลาง และ ใต้, การ เจริญ เติบโต ของ ต้น ซี ดาร์ ใน การ ธรรมชาติ เกิด ขึ้น ใน 70-80 ปี และ บน ใน 30-40 ปี จุด เริ่ม ต้น จะ ขึ้น อยู่ กับ ปริมาณ ของ แสง ที่ ต้น ที่ ได้ รับ ใน วัย หนุ่ม สาว ผล มี ความ กดดัน น้อย ลง ของ หลังคา หน้า นี้ ต้น ซี จะ ปรากฏ กระแทก กดขี่ ของ เด็ก รุ่น ใหม่ ทำให้ ของ มี ความ ล่าช้า ถึง 140–160 ปี เข้ม ของ ผลผลิต เมล็ด จะ พิจารณา จาก ต้น กำเนิด ของ ขา ตั้ง และ สภาวะ การ เจริญ เติบโต ใน พื้นที่ ที่ ให้ ผลผลิต สูง การ ผลิต เมล็ด พันธุ์ 170–240 ปี จะ ให้ ผลผลิต สูง 300 ปี ขึ้น ไป

ใน เขต ภาค เหนือ ของ ไท ทา นิ ค ที่ เปียก ใน ส่วน อื่น ผล ไม้ ที่ เกิด ขึ้น จะ เกิด ขึ้น 25–50 ปี ต่อ มา ปัจจัย หนึ่ง ที่ มี การ เริ่ม ต้น ของ ออก ผล ระดับ ของ ยอด แม้ ใน สภาพ เดียวกัน ของ การ เจริญ มงกุฎ ที่ แตก ต่าง กัน ระยะ เวลา โจมตี ของ เมล็ด จะ ต่าง กัน การ น้อย ลง ต้น ก่อน หน้า ต้นไม้ เป็น อวัยวะ สืบพันธุ์

งาน วิจัย ของ นัก วิทยาศาสตร์ ชาว ไซบีเรีย โดย เฉพาะ ศาสตราจารย์ Т.П. Некрасова เปิดเผย ถึง ลักษณะ ทาง ชีววิทยา ของ การ ผลิต เมล็ด พันธุ์ ต้น ซี ดาร์ ของ ซึ่ง เป็น ช่วง ระยะ เวลา 3 ปี ก่อ ตัว ของ กรวย ละออง เกสร อายุ 2 ปี วงจร การ พัฒนา ทั้งหมด ของ พืช มาร์ค ขน นก ขน หนึ่ง อ่อนโยน ต่อ ของ หน่อ ก่อน ที่ จะ สุก เมล็ด ล้อม ใน กรวย เหมือน เกล็ด วิ่ง 26 เดือน และ จะ แบ่ง ออก เป็น ช่วง หลัก: ตัว อ่อน ไหล ใน ไต ตั้งแต่ บ primordia กำเนิด ก่อน ที่ จะ ออกดอก และ постэмбриональный, ครอบคลุม สอง ฤดูกาล พืช จาก การ ผสม ทำให้ เมล็ด สุก

ขั้น ตอน ที่ สำคัญ ที่สุด ของ ของ กระบวนการ กำเนิด จะ พฤษภาคม — ต้น เดือน มิถุนายน การ เตรียม และ การ วางไข่ ของ ต้น อยู่ ระหว่าง ดำเนิน การ ความ สำเร็จ ของ ใน อนาคต ใน ช่วง พัฒนาการ และ กราม เพศ ผู้ ของ ตัว อ่อน เมื่อ ปี ที่ แล้ว เสร็จ ขั้น ตอน การ ผสม เกสร ดอกไม้ กำลัง และ การ ปฏิสนธิ เกิด ขึ้น ใน กรวย อายุ 2 ปี ดังนั้น สภาพ อากาศ ใน ช่วง จึง อย่าง ยิ่ง ต่อ ผลผลิต

อากาศ ที่ หนาว เย็น และ แห้งแล้ง อากาศ ร้อน และ เอื้ออำนวย ต่อ การ ผล ไม้ ซี ดาร์ ฝน ใน เดือน พฤษภาคม และ มิถุนายน ของ ปี มี ผล ต่อ การ เก็บเกี่ยว ของ ปี ปัจจุบัน สอง ปี ข้าง พัฒนา ที่ ไม่ ดี เติบโต เล็ก ๆ ด้าน เดียว มัก จะ เกินไป ผล ตอบแทน ของ ปี ถัด ไป ลง เนื่องจาก การ พัฒนา ที่ ไม่ ดี ของ ของ เมล็ด ที่ ว่าง เปล่า เนื่องจาก การ ภาย ใต้ การ ผสม การ ปี ที่ สาม จะ ลด ลง เนื่องจาก สภาพ ไม่ เอื้ออำนวย เมื่อ อุณหภูมิ ใน ฤดู ร้อน สูง ทำให้ เกิด การ พัฒนา ที่ ไม่ พึง ประสงค์ ของ กรวย — «осими» สำหรับ การ ก่อ ตัว ของ การ ที่ ดี ต้อง ใช้ อากาศ ค่อนข้าง และ ค่อนข้าง แห้ง ใน ช่วง ระยะ เวลา ของ การ กรวย หญิง และ การ ผสม เกสร ของ พวก เขา และ เปียก ใน ช่วง การ พัฒนา ใน อนาคต

ไซบีเรีย ซี ดาร์ ที่ มี ศักยภาพ สามารถ ผลิต พืช ปี และ ทุก ปี เป็น อวัยวะ สืบพันธุ์ ของ หน่อ ผล ไม้ สำหรับ 8–12 และ บาง ครั้ง ถึง 16 ปี ให้ กรวย แต่ เนื่องจาก ความ ไม่ ไม่ กระบวนการ ของ การ พัฒนา ด้วย ความ ร้อน ความชื้น และ สาร แร่ ผล ตอบแทน ราย ปี ของ ต่าง กัน อย่าง มี นัย สำคัญ ปัจจุบัน การ ระบุ ว่า ระยะ เวลา ของ ผลผลิต จะ ใน ความถี่ ที่ ถูก ต้อง ของ แต่ละ เมล็ด ใน ช่วง เวลา แต่ เปลี่ยนแปลง ระยะ เวลา ทั้งหมด ของ ปี เมล็ด เมล็ด มี ความ ต่าง ใน ระยะ เวลา และ ไม่ ค่าสัมบูรณ์ ของ ผลผลิต

เนื่องจาก การ เปลี่ยนแปลง ปริมาณ พลังงาน ร้อน เมื่อ ย้าย สู่ ใต้ ใน ที่ราบสูง ของ ไซบีเรีย ตะวันตก ออก ผล ของ ต้น ซี ดาร์ จะ ไม่ ผล ที่ ได้ คือ เห็น ได้ แถบ แคบ ใน ภาค sub strefa และ มี ความ แตก ต่าง กัน โดย มี ความ สม่ำเสมอ สูง เปอร์เซ็นต์ ที่ สูง ขึ้น ของ ผลผลิต ปานกลาง ไป ทาง ทิศ เหนือ ผล จะ ทวี ความ ปัจจัย หลัก ที่ นี่ คือ การ ขาด ทาง ตอน ใต้ ของ ให้ สูงสุด จะ ถูก จำกัด ด้วย การ ที่ ฤดู ใบไม้ ผลิ และ เป็น ระยะ ๆ ไม่ เท่า กัน ใน แรก ของ ฤดู ร้อน อย่างไรก็ตาม ใน ดิน ที่ ชุ่มชื้น แต่ ไม่ แออัด ดิน ใน แถบ รวม ถึง พื้นที่ ที่ ติด บริภาษ ป่า สน มี พลังงาน อย่าง เช่น เดียว กับ พื้นที่ ที่ ของ การ เก็บเกี่ยว ใน พื้นที่ ป่า แตก ไป ​​ใน ภาค เหนือ ของ พื้นที่ ป่า ไม้ สูง ที่ สภาพ อากาศ ของ ต้น ซี ดี อัตรา ผล ตอบแทน จะ ซ้ำ หลังจาก 8-10 ปี ระยะ เวลา ใน การ ให้ สูง จะ ต้อง ไม่ เกิน 2-3 ปี ใน เขต ใต้ ของ เขต ไท กา ซึ่ง มี ส่วนผสม ของ ร้อน และ ความชื้น อยู่ ใน ลง หลังจาก 5 -6 ปี และ บาง ครั้ง ก็ มี มาก ขึ้น

อัตรา ผล ตอบแทน เพิ่ม ขึ้น 4–5 ปี ผลผลิต ของ ดาร์ มัก พบ ได้ บ่อย ใน แถบ กลาง ของ เทือกเขา อั ล ไต เทือกเขา ซา ยัน เทือกเขา ชิ โอ เรี ย ที่ รุนแรง ฤดู ใบไม้ ผลิ เงียบ สงบ ใบไม้ ร่วง ที่ เงียบ สงัด และ ฤดู ร้อน ที่ ร้อน จัด

ขนาด ของ พืช ขึ้น อยู่ หลาย ปัจจัย และ อื่น ใด จาก อายุ ยืน องค์ประกอบ ของ ป่า สภาพ อากาศ และ ดิน และ ลักษณะ ทาง ของ ต้นไม้ พืช วอ ล นั สวน ต่าง กัน นัย สำคัญ ใน พื้นที่ ใกล้ กับ อั ล ไพ น์ ป่า ดาร์ ที่ ตัด สาย พันธุ์ อื่น ๆ สภาวะ ที่ ดี ที่สุด สำหรับ การ ให้ แสงสว่าง ให้ อาหาร ราก มี ศักยภาพ ใน การ มาก ขึ้น และ การ ถั่ว ฤดู เก็บเกี่ยว จะ อยู่ ระหว่าง 400 ถึง 650 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์ และ ใน บาง พื้นที่ จะ มี ถึง 1000 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์.ใน พื้นที่ ปลูก ใน ไท ปา มี ขนาด ตั้งแต่ 10 ถึง 250 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์

ดูเหมือน ว่า ต้น ซี ดาร์ เติบโต ขึ้น ต่อ การ เก็บเกี่ยว จะ สูง ขึ้น อย่างไรก็ตาม นี่ ป่า ขนาด ปานกลาง ถ้า เกิด ขึ้น เมื่อ อายุ น้อย เนื่องจาก การ พัฒนา ต้น มงกุฎ ขึ้น จะ ทำให้ สูง มาก และ บาง ครั้ง ก็ ยิ่ง เกิน กว่า ที่ หลัง ใน ที่ มี ความ หนาแน่น สูง กรวย จะ ขึ้น เฉพาะ บน ยอด ของ ต้นไม้ และ ใน ป่า ยาก — อยู่ ด้าน กลาง และ ล่าง ของ มงกุฎ

การ เก็บเกี่ยว ถั่ว เฉลี่ย ของ ถั่ว มาก ใน สน ไท ใต้ กับ อายุ 160–260 ปี ที่ มี ความ สมบูรณ์ ของ 0.6-0,8 และ มี ส่วน ร่วม ใน องค์ประกอบ ของ ละ 70 ของ ต้น ซี ดาร์ ที่ คลุม ดิน ถูก ครอบงำ подагрический มวยปล้ำ Какалия, кисличка เฟิร์น และ ต้น เส จ ด์ ที่ เขา มุ่ง 220–250 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์ ใน ป่า ซี ดาร์ ที่ มี องค์ประกอบ เหมือน กัน อายุ และ ครบถ้วน ปกคลุม ด้วย ตะไคร่ น้ำ และ ผล ไม้ ๆ — 150–170 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์ ใน แอ่ง น้ำ ไม่ เกิน เกิน 50–70 และ ใน สังกะสี — ไม่ เกิน 10–20 กิโลกรัม ต่อ เฮกตาร์ พื้นที่ ป่า ทาง ตอน ใต้ ของ เขต ป่า ใกล้ กับ Мензелинское และ ริม ฝั่ง แม่น้ำ Кинда ใน เขต ชายแดน Базойский สามารถ ให้ ผลผลิต ได้ 600-650 กิโลกรัม จาก แต่ละ เฮกตาร์

ซึ่ง ควร คำนึง ถึง ความ สูง ของ เมล็ด พันธุ์ ที่ ชายแดน ภาค ใต้ ของ ช่วง ภาย ดี ที่สุด สำหรับ การ เพาะ พันธุ์ ไม้ ซี ดาร์ ดาร์ นอก การ จำหน่าย ตาม ธรรมชาติ เมล็ด เหล่า ที่ ดี ใหม่

ความ แตก ต่าง อย่าง มี สำคัญ ใน ผลผลิต แต่ เกิด ขึ้น ใน พื้นที่ เพาะ ปลูก ต่าง กัน ใน ป่า ซี ดาร์ ที่ มี ต้น ซี ซี ดาร์ ใกล้ เคียง ชาว เมือง แสดง ผล ไม้ ที่ ed สมบูรณ์ («богатый «) และ บอก คุณ ว่า มี» กระสอบ «กรวย จำนวน เท่าไร ใน นี้ ไซบีเรีย มัก จะ จำ ได้ หลาย กับ พื้นที่ เพาะ ปลูก ดี และ ต้นไม้ ที่ ถูก สังหาร โดย ฟ้าผ่า หรือ ไฟ น่า จดจำ ก็ น่า จดจำ ต้นไม้ ให้ ผลผลิต สูง มี ลักษณะ ไม่ เพียง แต่ โดย ผลผลิต ที่ เพิ่ม ยัง น้อย กว่า ช่วง เวลา ที่ เด่น การ เก็บเกี่ยว มี ความ แตก ต่าง ที่ เห็น ชัด ใน ของ กรวย และ เฉลี่ย ของ ใน กรวย หนึ่ง

ต้น ซี ดาร์ ต่าง กัน ไม่ เพียง แต่ ใน ขนาด ของ กรวย แต่ ยัง รวม ถึง ผลผลิต ใน ช่วง เวลา ระหว่าง ปี เมล็ด จะ ค่อยๆ ค่อยๆ โดย ไม่ ต้อง กระโดด ต้นไม้ เช่น ถ้า แข็งแรง และ ลด การ เก็บเกี่ยว คน อื่น ผันผวน ผลผลิต ที่ คม ไม่ สม่ำเสมอ กล่าว มัก จะ มี จำนวน มาก ขึ้น ใน ปี ที่ เก็บเกี่ยว ต่ำ พวก เขา ไม่ เด่น ด้วย ผล ไม้ ที่ อุดม สมบูรณ์ เขา มี ความ สนใจ สงสัย เลือก การ เพาะ พันธุ์ ซี ดาร์ เป็น เรื่อง สำคัญ สำหรับ วิจัย ใน ทิศทาง นี้ เพิ่ง นัก วิจัย กำลัง พัฒนา วิธี การ เลือก รูป ที่ มี ทาง เศรษฐกิจ ที่ สนใจ วิธี การ lai และ การ ปลูก ของ ดาร์

ความ แตก ต่าง ใน ผล ไม่ เพียง แต่ สังเกต ใน แต่ละ ต้น เท่านั้น แต่ ยัง อยู่ ของ ต้น มงกุฎ ของ ต้น เดียวกัน จำนวน กรวย ใน ใน ส่วน บน ของ มงกุฎ มี ขนาด ใหญ่ กลาง และ ล่าง ปิด ปลูก กรวย ที่ อยู่ ตรง กลาง และ ส่วน ล่าง ของ ขาด หาย ไป โดย สิ้นเชิง ใน ต้นไม้ ขึ้น เป็น อิสระ ส่วน ที่ เป็น ผล ของ มี ขนาด ขึ้น กรวย ของ พวก เขา เห็น ได้ ที่ ความ สูง 2-3 เมตร จาก พื้น ดิน ใน กรณี นี้ สภาพ แสง และ ดิน เป็น สิ่ง สำคัญ

ดัง ที่ ระบุ ไว้ ข้าง ต้น มี รูป แบบ ที่ รู้จัก กัน หลาย รูป แบบ แตก ขนาด ของ กรวย และ เมล็ด ผลผลิต เรซิน ผล การ การ เจริญ เติบโต แน่นอน และ ความ ทนทาน งาน ที่ ทันสมัย ​​ของ ปัญหา ที่ เกี่ยวข้อง กับ การ จัดการ กระบวนการ เจริญ เติบโต และ จะ ทำได้ โดย การ สร้าง สมบูรณ์ ของ ดิน สูง ใน แปลง ปลูก พืช ปุ๋ย (ธาตุ อาหาร) การ ทำให้ ผอม ลง และ ทำให้ ต้นไม้ ที่ มี มาก ที่สุด ปัด ฝุ่น เทียม การ เก็บ รักษา จาก การ ของ ฤดู หนาว โดย การ สัมผัส กับ สาร การ เจริญ เติบโต ยางพารา เป็นต้น

ไซบีเรีย ซี ดาร์ เป็น ต้นไม้ zoohore ความ สัมพันธ์ กับ สัตว์ และ นก มี ความ ซับซ้อน กว่า ต้นไม้ ป่า ซี ดาร์ ตลอด เวลา มี ชีวิต อยู่ Щелкунчик, กระรอก, กระแต, หมี, ดำแดง, ไซบีเรีย คอลัมน์, มา ร์ เท่, ชะมด ชะมด, อั ล ไต มาร์ล, ไม้ บ่น, บ่อ สี น้ำตาล แดง, หนู เมาส์ ต่างๆ และ ตัวแทน อื่น ๆ อีก มากมาย 60 ชนิด ของ นก ที่ อาศัย ป่า ซี ดาร์ มากกว่า 20 กิน เมล็ด พืช สำหรับ อาหาร และ มี เพียง 6 ชนิด กระจาย ถั่ว สน ที่ เอื้อ ต่อ การ ถิ่นฐาน ของ поползень, ขูด กรวย ซี ดาร์ และ เห็น ตัว หนึ่ง ที่ มี กรวย, รีบ เอา ไป เก็บ ไว้ เสีย ถั่ว ไพ น์ จะ เมื่อ ให้ อาหาร และ หุ้น หนาว และ กระรอก กระรอก และ หนู ใน ป่า

ผู้ จัด จำหน่าย หลัก ของ เมล็ด พันธุ์ ต้น ซี ดาร์ ปลี ที่ มี เม็ด บาง ๆ ถ้า คำ ว่า «захват урожая» สามารถ ใช้ได้ กับ ผู้ เมล็ด พืช ชนิด หนึ่ง ทั้งหมด เนื่องจาก เขา เขา กิน หรือ ซ่อน ไว้ เพื่อ ให้ งอก งอก ได้ ลูก กระวาน ก็ มี ส่วน ช่วย การ เก็บ รักษา และ ดำเนิน การ «การ หว่าน เมล็ด ที่ แข็งขัน» ของ ต้น ซี ดาร์ เป็น ส่วน สำคัญ ของ орешки ที่ เก็บ รวบรวม โดย прорастает щелкунчик ซึ่ง ก่อ ให้ เกิด การ ต่ออายุ และ ถิ่นฐาน ซี ดาร์ ด้วย ความ ช่วยเหลือ ของ นก ตัว นี้ ต้น ซี ดาร์ สามารถ ขยาย อาณาเขต ได้ 2–4 กิโลเมตร ใน หนึ่ง ปี

Кедровка เป็น นก ขนาด เล็ก ที่ มี ขน ดำ และ สี ขาว หัว ขนาด ใหญ่ ใหญ่ เมื่อ เก็บเกี่ยว ถั่ว ถั่ว กะหล่ำ อยู่ รูป ทรง กรวย ด้วย การ เป่า อัน พื้น โดย ไม่ ต้อง หลุด ออก จาก อุ้งเท้า นก ฉีก กรวย แยก ถั่ว หลาย ๆ ตัว และ นิวเคลียส จาก 70 ถึง 129 ถั่ว วาง อยู่ ใน ลำ คอ เมื่อ ออก จาก ใน แตก ต่าง กัน อ่อนนุช อยู่ บน ดึง ถั่ว 7-15 ออก จาก โพรง และ ซ่อน ไว้ ใน พื้น ป่า หลังจาก ทำ กระโดด ไม่ กี่ จะ ซ่อน ถั่ว ชุด ต่อ ไป จาก นั้น ยัง สถาน ที่ ใหม่ ๆ จนกว่า ไม่ ได้ รับ ถั่ว

เป็น ที่ น่า สนใจ ให้ สังเกต ว่า กะหล่ำ ดอก กับ กระแต กระรอก และ กระรอก ไม่ เคย ว่าง เปล่า ออก มา แต่ ปล่อย ให้ เป็น รูป รูป ทรง กรวย เห็น ได้ ชัด ว่า มัน จาก ถั่ว เกรด ปรากฏ ตัว ของ «ดวงตา» นั่น คือ จุด ด่าง ดำ บน เมล็ด ที่ ว่าง เปล่า ไม่มี รอย แตก การ орешки ทุก วัน สำหรับ โภชนาการ อาหาร ไม่ เกิน 40 กรัม ใน ช่วง การ ส ต็ ซึ่ง เวลา ประมาณ 2 เดือน นก แต่ละ ตัว จะ เก็บ ถั่ว ประมาณ 60 กิโลกรัม จำนวน นี้ จะ เพียงพอ เป็น เวลา 4 ปี นก ตัว นี้ ไม่ แต่ กิน อาหาร ด้วย ถั่ว ที่ เก็บ แต่ ยัง อาหาร แก่ ลูกไก่ ซึ่ง เป็น ส่วน ของ ซ่อน อยู่ โดย หนู หนู และ เพียง เมล็ด เล็ก ๆ ที่ งอก ใน ฤดู ใบไม้ ผลิ เท่านั้น

หลังจาก การ หายตัว ไป ของ ใน Щелкунчик เริ่ม ใช้ เงิน สำรอง ของ มัน สิ่ง ที่ น่า ใน ลักษณะ ของ ลูก อ่อนนุช คือ ความ สามารถ หา ห้อง เก็บ ของ ที่ อยู่ อยู่ ใต้ ชั้น ใบไม้ ร่วง นก ตัว หนึ่ง ทำให้ มี คลัง เก็บ ของ มากกว่า 20 000 ห้อง กระจาย อยู่ ทั่ว พื้นที่ ขนาด ใหญ่ และ ใน ทาง ที่ ต่าง กัน แม้ จะ มี ข้อเท็จจริง ที่ ช่วง ฤดู หนาว หิมะ ซ่อน วัตถุ ขนาด สามารถ ใช้ เป็น คำ กะเทาะ นั่ง อยู่ บน หิมะ ที่ ตั้ง ของ ห้อง เก็บ และ ทำให้ หลุม ลึก ขุด ดิน ที่ ตื้น มาก พบ ถั่ว ซ่อน อยู่ อย่าง ถูก ต้อง

เกี่ยว กับ วิธี ค้นหา ห้อง เก็บ ของ จนกระทั่ง เมื่อ มา นี้ มี ข้อ สันนิษฐาน เพียง อย่าง และ การ ทดลอง ใหม่ แสดง ให้ เห็น ว่า กะหล่ำ กะหล่ำ ปลี พบ ว่า มี ปริมาณ สำรอง เนื่องจาก จำ ภาพ หุ้น สถาน ที่ ตั้ง ของ ห้อง เก็บ ของ เป็น ที่ เฉพาะ นก ที่ ทำให้ พวก เขา ถั่ว เอง ไม่ ข้อมูล เกี่ยว กับ ตำแหน่ง ของ พวก เขา

ข้อ สังเกต แสดง ให้ เห็น ว่า กะหล่ำ ปลี มัก ทำให้ อยู่ ใน ที่ราบ: การ เผา ไหม้ การ ไหม redies คุณลักษณะ ของ กิจกรรม นี้ อธิบาย ข้อเท็จจริง ที่ว่าการ ให้ อาหาร กับ ถั่ว ใน หนาว ลูก อ่อนนุช ขุด ซึ่ง สถาน ที่ เปิด.เมื่อ สร้าง อาหาร สำรอง ถั่ว กะเทาะ ถั่ว ที่ ที่ เข้าถึง ได้ ส่วน ใหญ่ เป็น และ หลีก เลี่ยง การ หญ้า สูง และ зеленомошниковых และ ягодниковых ае ». จาก พืช ต้น ซี ดาร์ ติด ใน ปี 1969 และ 1970 พบ ว่า จาก 8-22000 ถั่ว สน ต่อ เฮกตาร์ ๆ สังเกต ลักษณะ ของ ต้น ซี ดาร์ พง ภาย ร่ม เงา ของ ไม้ สน, เบิ ร์ ช และ ต้นไม้ แอ ส เพ น 10 -15 กิโลเมตร ห่าง จาก ป่า สน ที่ ใกล้ ที่สุด

เมล็ด ยืนต้น ของ เมล็ด ซี ดาร์ ใน ดิน ไม่ ถั่ว ที่ งอก ใน ปี แรก หลังจาก ใน ครอก หรือ ถูก ทำลาย โดย หนู และ Кедровка มัก พบ และ กิน อาหาร จาก 10 ถึง 35 เปอร์เซ็นต์ ของ ถั่ว ที่ มัน และ หนู เหมือน หนู ทำลาย จาก 35 ถึง 75 เปอร์เซ็นต์ ของ ปริมาณ สำรอง เวลา เดียวกัน หนู ป่า ใน ทวีป ฝูง แดง จะ กำจัด เมล็ด จำนวน มาก ที่สุด เจริญ เติบโต ของ พืช ใหม่ สำรอง ของ เมล็ด ที่ อ่อนแอ ทำงาน ได้ จำนวน น้อย กว่า 2 เปอร์เซ็นต์ ของ จำนวน ที่ จับ ได้ ใน ดิน นี้ เพียงพอ ที่ จะ ทำให้ แน่ใจ การ ต่ออายุ ของ ต้น ซี ดาร์

ไซบีเรีย ซี ดาร์ มี ลักษณะ ค่อนข้าง ค่อนข้าง ช้า แต่ การ ใน ความ สูง และ ใต้ ของ ไซบีเรีย ตะวันตก ใน พื้นที่ โล่ง เริ่ม ใน ปลาย เดือน พฤษภาคม ภาย ใต้ ร่ม เงา ป่าผลัดใบ 7-10 ต่อ มา ความ สูง ของ ต้น ซี ดาร์ ยัง คง 45-50 ปี ใน ช่วง 10-15 ปี แรก ภาย ใต้ ร่ม ต้น ซี ดาร์ ป่า เติบโต ช้า มาก ใน เริ่ม ต้น การ เจริญ เติบโต พุ่ม ดาร์ ขาด แสง สำหรับ การ แยก ภาย ใต้ ต้นไม้ เก่า พง ต้นไม้ ที่ อายุ สูง 8–15 เซนติเมตร โดย 10 ปี — 16–36 และ 20–38–75 เซนติเมตร ใน สวน ที่ เติบโต สูง เติบโต ของ ต้นไม้ ที่ มีอายุ 10 ปี จะ ลด ลง อย่าง มาก และ เมื่อ อายุ 20 ปี พวก เขา พินาศ การ จะ เกิด ขึ้น ใน ที่ มี ต้นสน และ ต้นสน อย่างไรก็ตาม ด้วย การ แรเงา ที่ ระดับ ปานกลาง เมื่อ อายุ อายุ 50 และ ถึง 100 ปี จะ ไม่ สูญ ความ สามารถ การ เพิ่ม การ เจริญ เติบโต หลังจาก การ ชี้แจง ใน การ ปฏิบัติ งาน การ ป่า ไม้ ได้ รับ การ กล่าว ต้น ซี ดาร์ ที่ มี สุขภาพ ดี เมื่อ เมื่อ 300–350 ปี ซึ่ง ได้ รับ ผล กระทบ 80–100 ปี

ใน วัฒนธรรม ต้น ซี ดาร์ เติบโต ขึ้น 2-3 เท่า ใน ป่า เมื่อ อายุ ได้ 10 ขวบ สามารถ เข้าถึง ความ สูง ได้ 80–120 ซม.ต้น ซี ดาร์ ที่ ปลูก ใน บริเวณ ที่ ไม่มี สี จะ เพิ่ม สูง และ ความ สูง ของ เส้นผ่านศูนย์กลาง ประมาณ 40 ปี การ เจริญ เติบโต สูงสุด ของ พวก เขา คือ การ สังเกต อายุ 60-80 ปี และ สำหรับ кедры เติบโต ภาย ใต้ หลังคา ป่า — ที่ 100- 160 ปี การ เจริญ ใน ความ สูง ไม่ หยุด จนกว่า อายุ มาก (400–450 ปี) การ เจริญ เติบโต อายุ ของ ต้นไม้ จะ มาก หรือ น้อย ช่วง เวลา ของ การ เติบโต เพิ่ม ได้ เป็น ที่ เห็น ได้ ชัด มาก นัก แม้ว่า จะ มี การ สังเกต แหวน แหวน ประจำ ปี กว้าง ขึ้น เมื่อ อายุ 60–80 ปี

ต้น ซี ดาร์ เติบโต ขึ้น ภาย ใต้ ร่ม เงา และ แสง ไฟ เขียว แข็ง ตอบ สนอง ของ สภาพ ทาง อุตุนิยมวิทยา ใน ทุก กรณี มี เติบโต ที่ ดี ขึ้น มี การ ความ สูง สม่ำเสมอ มาก ขึ้น หลังจาก การ ชี้แจง จะ เพิ่ม การ สังเคราะห์ อัตรา การ หายใจ และ ปรากฏ ตัว ของ การ แรเงา ด้าน ข้าง การ เติบโต อย่าง เห็น ชัด การ แรเงา สำหรับ พง ที่ อายุ 10-15 ปี สามารถ สร้าง พุ่ม ไม้ ที่ และ ใน วัย สูงอายุ — พุ่ม และ ต้น ซี ดาร์ และ ต้นไม้ อื่น อยู่ ใกล้ ๆ หลังจาก ที่ ลด น้ำหนัก ที่ มี ลักษณะ เดียว จะ เพิ่ม การ แพร่ กระจาย ช่วง 2-3 ปี และ สร้าง มงกุฎ สี ขึ้น เป็น ประจำ ทุก ปี มี ขนาด เล็ก มาก จะ เพิ่ม ขึ้น เพียง 3-4 ปี หลังจาก การ ตัด โค่น

จุด เริ่ม ต้น ของ การ ใน สภาวะ แวดล้อม ที่ ดี ที่สุด ตัวอย่าง ที่ หา ชม ได้ ยาก ใน ภาค และ ตอน เหนือ ของ ป่า บริภาษ ใน 20-25 ปี

มี ข้อ บ่ง ชี้ สำหรับ วัน ที่ เข้า ก่อน หน้า นี้: ซี ดาร์ ซี ดาร์ ที่ 14–15; ต้นสน เกาหลี ใน 18-20; ไม้ ซี ดาร์ Кедр ใน 20-25 และ ยุโรป ซี ดาร์ ใน 18-20 ปี ใน สภาวะ แวดล้อม ที่ เลว ร้าย ที่สุด ถดถอย ทาง เพศ ล่าช้า

ใน การ ยืน ปิด ของ โซน ไท, เช่น เดียว กับ พื้นที่ ภาค เหนือ และ ภูเขา ของ สน семенозит อายุ 50-70 หรือ แม้ กระทั่ง 100 ปี ซี ดาร์ ยุโรป ใน กับ จำกัด บน ของ ใน -100 ปี ซี ดาร์ เกาหลี ใน 100–150 ปี

การ ผลิต เมล็ด พันธุ์ ต้น จะ ได้ รับ การ เป็น ครั้ง แรก ใน ต้นไม้ ที่ โต ต้นไม้ ยืนต้น เกรด ต่ำ ดังนั้น หา ยาก (มี ความ หนาแน่น 0.3-0.4) ต้น ซี ดาร์ ไซบีเรีย จะ เริ่ม มี เพาะ ใน ช่วง 35-40 ปี ต้น ซี ดาร์ ใน ช่วง 40-50 ซี ดาร์ เกาหลี ใน ช่วง 55-70 ปี кедровый стланик ใน ช่วง 50-60 ปี

โดย เฉพาะ อย่าง ยิ่ง การ ผล ต่อ มา รูป แบบ кедровников พง ภาย ใต้ ร่ม เงา ของ ป่า เต็ง รัง ยืน และ ใน รุ่น หนุ่ม สาว ใน ซี ดาร์ ยืน: พวก เขา เหนือ พวก เขา เพื่อ ให้ พวก เขา ส่วน บน มงกุฎ แสงสว่าง บ่อย ครั้ง นี้ เกิด ขึ้น เฉพาะ ที่ อายุ 100–150 ปี เท่านั้น

จุด เริ่ม ต้น ของ การ ผลิต เมล็ด เป็น ลักษณะ แรก ใน แต่ละ ต้นไม้ และ การ ก่อ เขา ถูก คุม ขัง อยู่ ใน ส่วน บน สุด สุด ของ มงกุฎ เมื่อ เวลา ผ่าน ไป จำนวน ง จะ เริ่ม ปรากฏ ขึ้น ที่ ยอด ที่ อยู่ ใต้ วงกลม

มาก น้อย มัก จะ เจริญ เติบโต ของ ต้นไม้ เริ่ม ก่อ ตัว ของ колоски อับ เรณู พวก เกิด ขึ้น ใน ต้นไม้ ผล ผล ไม้ เป็น หลาย ปี หลังจาก การ ปรากฏ ตัว ของ ของ ตั้ง อยู่ บน กระทั่ง ต่อ มา เกี่ยว กับ คำ สั่ง ที่ สี่ และ ห้า

สำหรับ ลักษณะ เฉพาะ ของ ไซบีเรีย ซี ซี ดาร์ ลักษณะ เฉพาะ เขา มี เพียง การ ก่อ ตัว ของ เพศ ชาย (колоски пыльника) หรือ มี เพียง ข้อพับ หญิง หรือ พวก เขา ไม่มี ทั้ง ตัว หรือ ผู้ มาก ไม่ค่อย มี หน่อ ให้ ก่อ ตัว ของ ทั้ง สอง เพศ หุ้น ของ ขึ้น เงื่อนไข สุดขีด การ เจริญ เติบโต นี่ เป็น ข้อ สำหรับ ขีด จำกัด ของ การ ต้น ดาร์ ใน ภาค เหนือ ของ ประเทศ

กรวย หญิง ตั้ง อยู่ บน ยอด ที่ อยู่ ยอด และ ด้าน ข้าง ของ колоски ชาย — ที่ ฐาน ของ หน่อ หน่อ ที่ เกิด จาก ก้อน ตัวเมีย ตัวเมีย มัก เรียก ว่า หน่อ เพศ หญิง อับ เป็น ตัวผู้ และ ส่วน ที่ หน่อ ที่ เจริญ เติบโต หน่อ เพศ เมีย หนา กว่า หนู เพศ ผู้ มาก เกิน กว่า 2 เท่า

สถาน ที่ จำนวน และ อัตราส่วน เพศ ชาย เพศ การ เจริญ เติบโต เปลี่ยนแปลง ไป ตาม อายุ บ่ง บอก ถึง ขั้น ตอน หนึ่ง ของ การ ต้นไม้ แต่ละ ตัว และ กำหนด ให้ ถั่ว ถ้า เช่น ตัว ของ primordia เพศ เดียวกัน เป็น ลักษณะ ของ ปี แรก ดูเหมือน ว่า จะ ผ่าน ความ เป็น ตัวเมีย แต่ ยัง ครึ่ง เต็ม แล้ว หลังจาก 7-10 ปี การ ก่อ ตัว ของ ชั้น มงกุฎ генеративная เริ่ม ต้น และ มัน ผ่าน ไป monohome

ใน ต้นไม้ ผู้ใหญ่ ใน คราว น์ ควร แยก ความ ระหว่าง สาม ขั้น ตอน การ เจริญ และ ต้น มี การ เจริญ เติบโต และ ยอด หญิง เท่านั้น เท่านั้น และ เรียก ว่า ชั้น หญิง ด้าน ล่าง กำเนิด ผสม แต่ มี ความ เด่น กว่า ของ ผู้ชาย กับ เพศ หญิง แม้ จะ ต่ำ กว่า — ชาย ชั้น ไม่มี หน่อ หญิง ชั้น สุด ประกอบด้วย เฉพาะ ยอด ที่ เพิ่ม ขึ้น

โครงสร้าง ของ มงกุฎ อาจ แตก ต่าง กัน ไป ขึ้น ของ การ เจริญ เติบโต ของ แต่ ความ ยาว ของ แต่ละ ชั้น เท่านั้น แต่ ยัง อยู่ กับ ลักษณะ ของ ต้นไม้ ดังนั้น ที่ ปลูก ฟรี — เพียง หญิง และ ผสม ใน สภาพ ที่ รุนแรง ของ ภาค เหนือ ของ มงกุฎ ผู้ใหญ่ ที่ ปลูก ต้นไม้ ได้ อย่าง อิสระ เฉพาะ ส่วน ของ ชั้น ล่าง (ด้าน บน) และ ชาย ใน перезрелых (долгомошниковых) ников ไซบีเรียников ตะวันตก ต้นไม้ ธรรมดา มงกุฎ มัก จะ สอง ชั้น: ผสม บน ประกอบด้วย 1-3 สาขา รก และ จะ มี การ ขยาย (ความ สูง ของ ต้นไม้) เพศ ชาย หรือ แม้ กระทั่ง การ เติบโต ของ ชั้น ที่ มี หา ง колоски ชาย การ เพิ่ม ความ ยาว ของ มงกุฎ ชาย เป็น ลักษณะ เฉพาะ ของ ต้นไม้ อายุ

ตาม อายุ ความ ยาว ของ ชั้น ชั้น กำเนิด จำนวน และ ทั้ง ตัวผู้ และ ตัวเมีย ใน ไซบีเรีย ก็ เกิด จาก ความ แตก ต่าง ทาง พันธุกรรม ตาม Т.П. Некрасова (1972) ใน ไซบีเรีย ต้น ซี ที่ มี เพศ ระดับ ของ มัน อาจ จะ แตก ต่าง กัน เชื่อ เช่น ความ เด่น ไม่ เกิน 10 ครั้ง แล้ว สามารถ นำ มา ประกอบ กับ ประเภท ของ ผู้หญิง

นัก วิจัย หลาย คน ทราบ ว่า ช่วง เริ่ม แรก ออก ผล เป็น ลักษณะ การ เพิ่ม จำนวน และ ผลผลิต ของ ผู้หญิง ตัว ชี้ วัด เหล่า นี้ เปลี่ยน ไป ใน ระยะ อัน ยาวนาน โดย จะ อยู่ ที่ ระดับ สูงสุด ( ใน ช่วง ที่ มี ผลผลิต เมล็ด มาก ที่สุด) และ เมื่อ สิ้นสุด ชีวิต ของ พวก เขา จะ ลด ลง อย่าง มาก

เงื่อนไข เฉพาะ ของ ขั้น ตอน นี้ และ ค่า ของ พืช จะ ถูก กำหนด โดย ลักษณะ ส แคว ร์ องค์ประกอบ ของ ความ สมบูรณ์ และ ของ การ เจริญ เติบโต ไม่ น่า เลย ว่า ใน มี ความ แตก ต่าง กัน มาก ใน ข้อมูล ดัง ใช้ เฉพาะ กับ การ กำหนด ระยะ เวลา ของ ของ ยืน และ ระยะ เวลา การ เมล็ด พันธุ์

В.А. Поварницын (1944) ตั้ง ข้อ สังเกต ว่า ผล ไม้ ของ ซี ดาร์ เริ่ม จาก 70 ปี และ ยาวนาน ถึง 220-250 ปี ไม่ค่อย อีก ต่อ ไป นัก วิจัย ส่วน ใหญ่ เชื่อ ว่า ผล ของ ต้น ดาร์ М.Ф. Петров (1961а) เป็น ตัวอย่าง ที่ แสดง ให้ เห็น ป่า หิน ใน 300–350 และ แม้แต่ 400–450 ปี ตาม เขา ลด ลง คม ชัด ใน ผล ไม้ จาก 200–250 ปี สามารถ เกิด ขึ้น ได้ เฉพาะ เจริญ เติบโต ที่ ไม่ เอื้ออำนวย มาก ที่สุด

Ф.А. Соловьев, И.И. Ирошников และ อื่น ๆ ยัง ที่ ผล ไม้ ใน ระยะ ยาว А.И. Ирошников และ วิจัย อื่น ๆ แตก ต่าง ระยะ เวลา ของ ผลผลิต หรือ Т.П. Некрасов เรียก (1972), ของ การ ผลิต เมล็ด พันธุ์.ดังนั้น จำนวน เมล็ด สูงสุด สำหรับ การ เชื่อม Лена-Илимск คือ 180-220 ปี สำหรับ Восточный Саян 250 ปี, Забайкалье 220-260 ปี และ 160-200 ปี (ตะวันตก) สำหรับ พื้นที่ ทาง ตอน เหนือ ของ Западная Сибирь 180-230 ปี สำหรับ ป่า ต้น ซี ดาร์ ที่ อยู่ ใกล้ กับ หมู่บ้าน ใน ภาค ไซบีเรีย ตะวันตก 140 และ ไท กา — 170 ปี สำหรับ เข็มขัด กลาง Алтай 220–280 และ 240–280 ปี

ความ สนใจ เกี่ยว กับ ความ ต่าง ของ ข้อมูล แต่ เมื่อ เปรียบเทียบ พื้นที่ ทาง ภูมิศาสตร์ ที่ รวม ถึง พื้นที่ เดียวกัน จาก นัก วิจัย ที่ กัน หลัง สามารถ อธิบาย ได้ ชัด แปรปรวน ที่ รุนแรง พื้นที่ เพาะ ปลูก

พลวัต ของ จำนวน หน่อ หญิง ใน มงกุฎ มาก ขึ้น ให้ เห็น ถึง การ เชื่อม ต่อ ของ มีอายุ มากกว่า ผลผลิต ที่ แท้จริง เนื่องจาก จำนวน ของ ยอด กว่า ผลผลิต ขึ้น อยู่ แตก ต่าง กัน หลาย ตาม ที่ ระบุ ไว้ ใน อายุ การ ผลิต ของ ต้นไม้ มัก ลง อย่าง มาก จาก การ ลด จำนวน ผล ไม้ จาก การ ลด ลง ของ ผลผลิต แต่ละ ต้น ดังนั้น เพื่อ ให้ สามารถ ระบุ ของ การ ผลิต เมล็ด ของ พืช ได้ อย่าง ถูก ต้อง จำเป็น ต้อง รู้ ของ จำนวน หน่อ ไม่ เพียง แต่ ใน ต้นไม้ แต่ ยัง ต่อ หน่วย

การ เพิ่ม ผลผลิต เมล็ด พันธุ์ ที่ มี ความ ชุกชุม ของ นั้น แสดงออก ไม่ เพียง แต่ เกี่ยวข้อง กับ จำนวน หน่อ หญิง เท่านั้น แต่ ยัง เพิ่ม ความ สามารถ ใน ใน การ ผลิต ของ แต่ละ หน่อ ด้วย เมล็ด — จำนวน กรวย (หรือ ร่องรอย) ต่อ ความ สัมพันธ์ ของ ตัว บ่ง ชี้ นี้ กับ อายุ ใน สภาพ สี เขียว สน ที่ เกิด จาก ไท เนียม ชั้น กลาง ใน ไซบีเรีย ตะวันตก มี ลักษณะ ดังนี้: เมื่อ อายุ 130 ปี จำนวน หน่อ ต่อ ต้น (เฉลี่ย) เท่ากับ 1.32; 145 ปี — 1,59; 150 — 1,69; 170 — 1,89; 175 — 1,55; 230 ปี — 1,15 จะ เห็น ได้ ว่า ตัว บ่ง ชี้ พลังงาน พันธุ์ ค่อยๆ เพิ่ม ขึ้น ตาม อายุ ถึง แล้ว ลด ลง และ การ ลด ลง ของ เมล็ด จะ เริ่ม ขึ้น ก่อน ที่ จะ ทำลาย

อายุ การ ใช้ งาน ที่ จำกัด ของ ไซบีเรีย ซี วัสดุ ที่ ใช้ ใน การ ค้นคว้า ของ ยุค 30 ถูก กำหนด ไว้ ที่ 220–250 ปี ใน Урал เขา ได้ จดทะเบียน ใน 400–500 ปี; ใน Урал (ใน Печоро-Илычский заповедник) ใน 300 ปี; ใน อั ล ไต ใน 480 ปี อย่างไรก็ตาม ตาม Т.П. Некрасова ให้ ผลผลิต ของ กรวย สูง เมื่อ อายุ 300–350 ปี (และ บาง ครั้ง อายุ 200–250 ปี) จะ ยัง คง อยู่ อยู่ เนื่องจาก กำลัง ของ มงกุฎ (แม้ว่า จะ มี สังเกต เห็น การ ผลิต เมล็ด พันธุ์ เริ่ม ต้น)

Т.П. Некрасова (1972) เชื่อ ว่า สภาพ การ เจริญ ดี ที่สุด ช่วย ใน การ ระบุ เกิด ขึ้น สำหรับ กระบวนการ กำเนิด ใน ดาร์ จำกัด สุดขีด ของ ผู้ เขียน ที่ ใน 20-25 (จุด เริ่ม ต้น ของ การ ผลิต เมล็ด พันธุ์) และ 600 ปี (สิ้นสุด) Т.П. Некрасова เช่น เดียว กับ นัก วิจัย อื่น ๆ จำนวน มาก ถึง ผล กระทบ เชิง ลบ ของ การ ขาด ใน การ เติบโต และ การ เมล็ด พันธุ์ ใต้ เงื่อนไข ดัง กล่าว เวลา ผล ของ ป่า ซี ดาร์ จะ สั้น กว่า ดิน ที่ มี การ แต่ การ เสื่อม สภาพ ของ สภาพ การ ไม่ใช่ การ ลด ลง ของ ระยะ เวลา ใน ใน บาง กรณี การ เจริญ เติบโต ของ ที่ มี ประสิทธิผล น้อย ลักษณะ เวลา นาน ใน การ สร้าง ผลผลิต ที่ สูง ขึ้น ปรากฏการณ์ ดัง กล่าว โดย A.И. Ирошников ใน ภาค ตะวันตก เฉียง เหนือ ของ Саян ตะวันออก เมื่อ เปรียบเทียบ ผล ของ Осочков และ Вейников-Высокорослые деревья กับ Черника ผล ปรากฏ ว่า การ ผลิต บรอนซ์ ดาร์ ที่ ให้ ผลผลิต น้อย ลง เวลา นาน ใน การ000 สูง

จาก การ วิจัย ของ Ири Ирошникова (1978) พบ ว่า ผลผลิต สูงสุด ต่อ เฮกตาร์ ใน ป่า สน สี เขียว อายุ 200–220 ปี การ เพิ่ม ขึ้น เฉลี่ย สูงสุด รวม ของ พืช ใน ช่วง เก็บเกี่ยว จะ กลาย เป็น 350 ปี ใน ต้นไม้ ที่ มี คุณภาพ สูง และ 330 ปี ใน กลาง เต็ม รูป แบบ คือ 120–150 ปี ต่อ มา ใน ช่วง 160 ถึง 280 ปี อัตรา ผล ตอบแทน ราย ปี เฉลี่ย ไม่ เบี่ยง จาก ค่า สูงสุด ได้ 15% ความ เบี่ยง เหล่า นี้ อยู่ ใน ความ ถูก ต้อง ของ ผลผลิต

เป็น ที่ รู้ กัน ดี ว่า และ โภชนาการ ดิน ที่ ดี ขึ้น การ เกิด ผล ขึ้น ใน ต้นไม้

ต้น ซี ดาร์ ใน การ เริ่ม ผล ช่วง 50-70 ปี และ แยก เฉพาะ ยืน กรวย แรก ใน 20-25 ปี (Поварницын, 1934, Иванов, 1934).

เรา ได้ กำหนด ผล ไม้ ชนิด ชนิด ซึ่ง ส่วน ใหญ่ อยู่ ใน สภาพ คา ล (ใน เขต ป่า ไม้ Слюдянка)

ผล แรก ของ ไม้ ซี ขึ้น วิธี การ Шарнас-Джебян (1934), มา จาก หนังสือ Поварницын, (1946) พวก เขา กำหนด ผลผลิต ของ ต้น ซี ที่ มา 10-15 ปี โดย การ นับ ร่องรอย ของ กรวย ที่ มี การ เก็บ รักษา ไว้ อย่าง ดี ดาร์ เรา ใช้ วิธี นี้ เป็น หลัก สร้าง ผล ไม้ ชนิด แรก ใน ป่า ประเภท ตัด ต้น ซี ดาร์ ที่ อายุ น้อย เท้า ที่ ต้น ผล และ ระยะ เวลา ที่ เหลือ ของ แต่ละ เป็น เวลา 16 ปี มี รอย ร่องรอย ของ กรวย ลด ลง เห็น ได้ ชัดเจน

ความ ชุกชุม ใน ต้น ซี ดาร์ เกิด ขึ้น ไม่ วัย เดียวกัน ใน ป่า ประเภท ต่างๆ และ สภาพ การ เจริญ เติบโต เรา พบ ไม้ ซี ดาร์ ที่ ยืน โดดเดี่ยว อยู่ บน หิน (Озеро Байкал, т.Б. Кота) ซึ่ง เป็น ก้อน แรก ปรากฏ ตัว เมื่อ อายุ 18 ปี บางที ลักษณะ ต้น ของ กรวย ใน กรณี นี้ สภาพ การ เจริญ เติบโต ที่ ไม่ เอื้ออำนวย золы ซี ดาร์ จะ ให้ กรวย รูป แรก ที่ อายุ 25–27 ปี ใน พื้นที่ เปิด โล่ง ถึง ต้นสน ใน วัย 28–35 ปี ใน พื้นที่ เพาะ ปลูก ความ หนาแน่น 0,4–0,5 ใน อายุ 35–40 ปี วางไข่ (บ ลู เบอร์ รี่ ต้น ดาร์) ใน ป่า ต้น เบอร์ ท รี มี ความ หนาแน่น 0,7–0,8 ก้อน แรก จะ ปรากฏ ใน ช่วง 40–60 ปี ใน ป่า ต้น ซี брусника ใน ช่วง 60–70 ปี ต่อ ผล ออก มา เกิด ขึ้น ใน ป่า สน หิน โร โด เดน ดร อน และ Баданова (80–100 ปี) ที่ ความ หนาแน่น 0.5-0,8 และ ความ ลาด ชัน ทาง ตอน เหนือ ของ ภาค เหนือ

ภาย ใต้ ประเภท เดียวกัน ขึ้น อยู่ กับ แสง микрорельеф และ ปัจจัย อื่น ๆ เช่น เดียว กับ ขึ้น อยู่ ของ ต้นไม้ ต้น ซี ดาร์ ไม่ ถึง ใน เวลา เดียวกัน ความ ผันผวน จะ อยู่ ช่วง 5 ถึง 20 ปี ดังนั้น สวน เปิด 5 ถึง 7 ปี ใน ปิด: брусника — ภายใน 10 ปี; ใน Черника, Рододендрон และ Бадановый — ภายใน 20 ปี

Иванов (1934) กล่าว ถึง ข้อ สังเกต ของ นัก วิจัย หลาย คน ว่า «ระยะ เวลา ใน ซี ดาร์ อย่าง เข้มข้น เริ่ม ต้น จาก จาก 80 ปี และ ถึงขนาด สูงสุด โดย 160 ปี; เมื่อ อายุ 40 ถึง 80 ปี ผล ของ ต้นไม้ ก็ ไม่มี นัย สำคัญ และ หลังจาก ผ่าน ไป 240 ปี ความ อ่อนแอ เริ่ม ค่อยๆ เริ่ม ขึ้น «

จาก วัสดุ ที่ เก็บ รวบรวม โดย เรา ป่า Слюдянск ปราก ฎ ว่า ใน ช่วง 10 แรก นับ ตั้งแต่ เริ่ม ต้น ของ การ ออก ผล ให้ ของ ต้น ซี ดาร์ มี ตั้งแต่ สอง ถึง 10 กรวย ตั้งแต่ สิบ ปี — 20-30 กรวย และ อีก จำนวน มาก ของ กรวย สน หลัง อายุ สามสิบ สี่ สิบ ปี.

เมื่อ พิจารณา ว่า ต้น ซี ดาร์ ถึง วัย เจริญ ป่า ซี ดาร์ ชนิด ต่างๆ ใน ​​ยุค ของ ผล จะ แตก ต่าง กัน ไป ขึ้น อยู่ อยู่ กับ สภาพ การ เจริญ เติบโต ใน ผล ดาร์ บ ครั้ง แรก เกิด ขึ้น ใน ช่วง 40–60 ปี จำนวน กรวย ชนิด นี้ คือ 50–70 ปี จำนวน มาก ที่สุด ของ กรวย — จาก 80–100 ปี ใน ป่า ต้น ดาร์ โร โด เดน ดร อน ดาร์ ครั้ง แรก มา จาก 80–100 ปี จำนวน กรวย ที่ เล็ก ที่สุด จะ จาก ต้น ซี ดาร์ ใน 90–110 ปี ส่วน ใหญ่ มีอายุ 120–140 ปี เมื่อ อายุ ของ Слюдянский лесхоз เริ่ม ลด ลง ผล ของ นั้น เป็น เรื่อง ยาก จะ กล่าว เนื่องจาก ต้นสน สี ดาร์ ใน ดิน แดน Слюдийский лесхоз ส่วน ใหญ่ มีอายุ น้อย กว่า 200 ปี และ แทบ แต่ละ คน มีอายุ 250–300 ปี และ 400–500 ปี มี ข้อ สงสัย ว่า การ ลด ทอน ผล เช่น เดียว กับ เข้ม ของ ไม้ มี ความ เกี่ยวข้อง กับ สภาพ แวดล้อม ที่ อยู่ อาศัย และ กับ ผล แรก ที่ เกิด ขึ้น เร็ว แรก เกิด ขึ้น ก่อน ลด ทอน จะ ระยะ เวลา ใน การ ผล ต้น อย่าง น้อย 200–250 ปี

ป่า ซี ดาร์ ของ Слюдянский лесхоз มี ความ หนาแน่น вен ใหญ่ 0.6 — 0,8 ด้วย ความ ใกล้ ชิด ดัง กล่าว เพียง ด้าน บน หมี ผล ไม้ ใน พื้นที่ โล่ง บน หรือ ใน ที่ราบสูง กรวย จะ ถูก สร้าง ขึ้น กลาง ของ มงกุฎ จาก กล่าว รับ การ เก็บเกี่ยว ที่ ใหญ่ ที่สุด เขา นั่ง ลง ใน การ เพาะ ปลูก ปิด ด้วย จาก ต้นไม้ ขึ้น ไป 120–140 กรวย แล้ว ใน และ ใน — 180–300 กรวย จาก ต้นไม้ Петров М.Ф. ชี้ ไป ยัง หมู่บ้าน Сосновый бор ของ Томская область ซึ่ง หลังจาก ผสาน ต้นสน หิน ลง ไป 1500 กรวย ถูก ตัด ออก จาก ต้นไม้ นอกจาก นี้ เขา ชี้ ให้ เห็น ว่า มี ถอด ถุง กรวย มากกว่า 10 ชิ้น ออก จาก ชิ้น ส่วน ต้น ซี ดาร์ แต่ละ ชิ้น

เกี่ยว กับ สาขา ของ ต้น ซี ดาร์ ที่ เกิด กรวย 1–5 และ ใน กรณี ที่ แยก โดย 7–10 กรวย ใน บริเวณ บิ กิ ล มี ก้อน ขนาด เล็ก 5–7 ซม.ฐาน กว้าง 4-5 ซม. ไม่ บ่อย ประมาณ 8-13 ซม. ใน ป่า ซี ดาร์ ของ เล นา ก้อน ใหญ่ กว่า 10–14. กรวย บิ กิ ล มี ตั้งแต่ 50 ถึง 120 เม็ด ใน กรวย Лена — 150–160 ถั่ว ขนาด ของ ถั่ว มี ขนาด 8–14 ม ม. ใน รูป ของ ป้าน และ รูป สามเหลี่ยม หรือ ไข่ขาว

В.Л. Поварницын เกี่ยว กับ ผล ไม้ ป่า ซี ดาร์ มี ข้อมูล ต่อ ไป นี้ (1934) ใน Саян ตะวันออก ใน ป่า ต้น ซี ดาร์ ที่ ปกคลุม ต้น ซี ดาร์ ตอน ล่าง ของ อายุ 130–175 ปี จำนวน ถั่ว ต่อ เฮกตาร์ จาก กัน 97 ถึง 230 กิโลกรัม ใน พื้นที่ ยืน ของ ต้นสน สี ของ สายพาน กลาง ตอน อายุ 120–180 ปี โดย มี ตั้งแต่ 76 ถึง 164 กก.100-170 ปี จาก 84 กก. ถึง 500 กิโลกรัม การ เพาะ ปลูก ของ ทุ่ง หญ้า และ ป่า ทำ จาก ไม้ สน อาศัย มีอายุ 120 ปี ขึ้น ไป จาก 60 ถึง 90 กิโลกรัม ของ ถั่ว

สำหรับ ป่า ไม้ Слюдянск ป่า ซี ดาร์ ส่วน ใหญ่ ไม่ค่อย มี ส่วนผสม ของ ต้น เบิ ร์ และ ต้นสน ชนิด หนึ่ง วัย อายุ ที่ โดด คือ คือ 80–140 ปี ใน ยุค นี้ ผลผลิต ที่ พวก เขา ได้ รับ 40–80 ต่อ 1 ฮ่า มี ผลผลิต เฉลี่ย 200–240 กก. ต่อ 1 เฮกตาร์ โดย ให้ ผลผลิต ที่ ดี คือ 500-600 กก. ต่อ 1 เฮกตาร์ ป่า สน Бадан ใน อ่าง ของ r. Иркут

หาก คุณ พบ ข้อ ผิด พลาด โปรด เน้น ข้อความ และ คลิก Ctrl + Enter .

ใน ความ เชื่อ พื้นบ้าน ของ รัสเซีย ต้นไม้ เป็น ชีวิต ที่ มี ลำดับ ชั้น สูง กว่า ไว ต่อ โลก รอบ ตัว มากกว่า มนุษย์ ใน ที่ เกิด จาก เชื้อ ไวรัส ที่ และ สัตว์ อาจ ปรากฏ แต่ เมื่อ มัน ปรากฏ ขึ้น พวก มัน นั่น คือ เหตุผล ที่ ต้นไม้ Славяне โบราณ เป็น สัญลักษณ์ ของ ชีวิต และ การ ขาด ต้นไม้ หิน และ ทราย ข้าม กับ ชีวิต และ การ ภาพ ของ ต้นไม้ ของ ประเทศ และ ที่ ที่ มัน ยัง คง เป็น ต้นไม้ บาง ศักดิ์สิทธิ์ นัก วิทยาศาสตร์ ได้ พิสูจน์ แล้ว ว่า ทุ่ง นา พิเศษ ที่ ปฏิสัมพันธ์ กับ แหล่ง มนุษย์ บรรพบุรุษ ของ เรา รู้ เกี่ยว กับ ต้นไม้ ดังนั้น สงคราม รับ การ รบ ค้นหา ต้นไม้ เพื่อ สัมผัส และ ได้ รับ ความ แข็งแรง

ต้น ซี ดาร์ ที่ เก่า แก่ ที่สุด Томск ที่ นี่ อายุ ของ ป่า ธรรมชาติ มีอายุ 400 ปี และ ตัวอย่าง บาง ส่วน ได้ ครึ่ง ศตวรรษ ไป แล้ว

ไซบีเรีย ซี ดาร์ เป็น สน สน สน ดังนั้น จึง ไม่มี อายุ ของ มัน กับ เป็น ไม้ ที่ แตก ต่าง กัน และ ซี เกิน ไซบีเรีย สน โดย โหล ดาร์ ที่ เก่า แก่ 1200 ใน เลบานอน พวก เขา ได้ รับ การ คุ้มครอง เป็น สมบัติ ของ ชาติ ของ ของ ที่ ระลึก ที่ ทำ จาก กิ่ง ร่วง หล่น ทัศนคติ ของ ชาว เลบานอน ถึง ต้น จะ ชัดเจน ขึ้น เมื่อ มอง ธง ของ ซึ่ง แสดง ให้ เห็น ซี ที่ เก่า แก่ ที่สุด ใน โลก ซึ่ง เห็น ก่อสร้าง ปิ รา มิด ของ อียิปต์ และ การ เกิด ของ คริสต์ คือ ต้น ซี ดาร์ ญี่ปุ่น ต้น ซี มีอายุ 7000 ปี เติบโต ใน อุทยานแห่งชาติ ญี่ปุ่น Киришима Яку บน เกาะ Якусима

กำลัง มอง หา วิธี ที่ ประเทศ อื่น ๆ รัก มั่งคั่ง ตาม ธรรมชาติ ของ พวก เขา และ นึกถึง วิธี การ รักษา ป่า ไซบีเรีย ที่ น่า ตื่นตาตื่นใจ ตื่นตาตื่นใจ ต้น ซี ดาร์ โต ขึ้น นาน มาก ซึ่ง ต้อง ออก ผล ซึ่ง หมาย ถึง การ ทำ สำเนา เกิด ขึ้น เฉพาะ ไป ห้า สิบ ปี เท่านั้น โดย เฉพาะ เป็น ป่า ต้น ซี ดาร์ ธรรมชาติ ที่ มี ลง เนื่องจาก การ ตัด และ ที่ คุณ รู้ ไม่มี

หมายเหตุ:

ถ้า คุณ ต้องการ สร้าง ใน ประเทศ บ้าน ของ คุณ ไม่ ซ้ำ กัน ที่ ไม่ เหมือน อะไร ต้อง มี ความ ฉลาด ความ คิด และ ความ ปรารถนา ปรารถนา ใน เรื่อง นี้ ทั้งหมด โดย วิธี การ ความ คิด พัก เรา ขอ แนะนำ ให้ คุณ ดู ที่ ไซต์ komfort7.